دنیای من : نازنین و غزل و افسانه

دوستدار همیشه گی نازنین و غزل و افسانه

دنیای من : نازنین و غزل و افسانه

دوستدار همیشه گی نازنین و غزل و افسانه

شفاعت امام حسین (ع)

 
Astane Dost www.astane.mihanblog.com 
 
خواب دیدم خواب اینکه مرده ام
خواب دیدم خسته و افسرده ام
روی من خروارها از خاک بود
وای قبر من چه وحشتناک بود
تا میان گور رفتم دل گرفت
قبر کن سنگ لحد را گل گرفت
بالش زیر سرم از سنگ بود
غرق وحشت سوت و کور و تنگ بود
ناله می کردم ولیکن بی جواب
تشنه بودم تشنه ی یک جرعه آب
خسته بودم هیچ کس یارم نشد
زان میان یک تن خریدارم نشد
هر که آمدپیش حرفی راند و رفت
سوره ی حمدی برایم خواند و رفت
نه شفیقی نه زفیقی نه کسی
ترس بود و وحشت و دلواپسی

آمدند ازراه نزدم دو ملک
تیره شد در پیش چشمانم فلک
یک ملک گفتا بگو نام تو چیست
آن یکی فریاد زد رب تو کیست
ای گنهکار سیه دل بسته پر
نام اربابان خود یک یک ببر
در میان عمر خود کن جستجو
کارهای نیک و زشتت را بگو
گفتنم عمر خودت کردی تباه
نامه ی اعمال تو گشته سیاه
ما که ماموران حق داوریم
اینک تو را سوی جهنم می بریم
دیگر آنجا عذر خواهی دیر بود
دست و پایم بسته در زنجیر بود
ناامید از هر کجا ودلفکار
می کشیدندم به خفت سوی نار
 
ناگهان الطاف حق آغاز شد
ازجنان درهای رحمت باز شد
مردی آمد از تبار آسمان
نورپیشانیش فوق کهکشان
چشمهایش زندگانی می سرود
درد را از قلب آدم می زدود
گیسوانش شط پر جوش و خروش
در رکابش قدسیان حلقه به گوش
صورتش خورشید بود وغرق نور
جام چشمانش  پر از شرب طهور
لب که نه سر چشمه ی آب حیات
بین دستش کائنات و ممکنات
خاک پایش حسرت عرش برین
طره یی ازگیسویش حبل المتین
بر سرش دستار سبزی بسته بود
به دلم مهرش عجب بنشسته بود
در قدوم آن نگار مه جبین
از جلال حضرت عشق آفرین
دو ملک سر را به زیر انداختند
بال خود را فرش راهش ساختند
غرق حیرت داشتند این زمزمه
آمده اینجا حسین فاطمه
صاحب روزقیامت آمده
گوئیا بهر شفاعت آمده

سوی من آمد مرا شرمنده کرد
مهربانانه به رویم خنده کرد
گفت آزادش کنید این بنده را
خانه آبادش کنید این بنده را
اینکه اینجا این چنین تنها شده
کام او با تربت من وا شده
مادرش او را به عشقم زاده است
گریه کرده بعد شیرش داده است
اینکه می بینید در شور است و شین
ذکر لا لا ئیش بوده یا حسین
دیگران غرق خوشی و هلهله
دیدم او را غرق شور و هروله
با ادب در مجلس ما می نشست
او به عشق من سر خود را شکست
سینه چاک آل زهرا  بوده است
چای ریز مجلس ما بوده است
خویش را در سوزعشقم آب کرد
عکس من را بر دل خود قاب کرد
اسم من راز و نیازش بوده است
خاک من مهر نمازش بوده است
پرچم من را به دوشش می کشید
پا برهنه در عزایم می دوید
اقتدا بر خواهرم زینب نمود
گاه می شد صورتش بهرم کبود
بارها لعن امیه کرده است
خویش را نذررقیه کرده است
تا که دنیا بوده از من دم زده
او غذای روضه ام را هم زده
اینکه در پیش شما گردیده بد
جسم و جانش بوی روضه می دهد
حرمت من را به دنیا پاس داشت
ارتباطی تنگ با عباس داشت
نذر عباسم به تن کرده کفن
روز تاسوعا شده سقای من
گریه کرده چون برای اکبرم
با خود او را نزد زهرا می برم
هر چه باشد او برایم بنده است
او بسوزد صاحبش شرمنده است
در مرامم نیست او تنها شود
باعث خوشحالی عدا شود
در قیامت عطر و بویش می دهم
پیش مردم آبرویش می دهم
باز بالاتر به روز سر نوشت
میشود همسایه ی من در بهشت
آری آری هر که پا بست من است
نامه ی اعمال او دست من است
 

ای مهربان

ای مهربان
وقتی که خورشید به پیشواز شب میرود
وکوچه از صدای پای اخرین عابر تهی میشود
با کوله باری از غم و درد میروم و
ترا با تمام خاطرات دیرین در میان کوچه های ساکت شهر تنها می گذارم
گریه مکن ای وارث شکوفایی باران من باید بروم تا با غم غریبی خویش
غم غربت را از جداره های دل عاشقان بزدایم
اما بدان نبض خاطرم هر لحظه بیاد تو می تپد
چته اسمون دوباره
            کم اوردی باز ستاره؟
                       اشک نریز اخماتو وا کن
                                   بخدا فایده نداره
                                            میگن اشک اگه بریزی
                                                        سبکت میکنه اما
                                                                 اونی که گذاشته رفته
                                                                              کی ما رو به یاد میاره
                                                                                       اینقدربارون میریزی
                                                                                             به تو شک میکنه مهتاب
که دیشب بوده تابستون
             ولیکن امشب بهاره
                        دلتو بزن به دریا
                              تا بشی تنهای تنها
                                        یا شاید خدا بخواد و
                                                 بکنه بهت اشاره
                                                     اگه اون یه کم دوست داشت
                                                            بی خداحافظی نمیرفت
                                                                            دعا کن خدا تلافی
                                                                                              سر قلبش در نیاره
                                                                                                    اگه بی وفا نبود که
واسه تو عزیز نمی شد
                   اونی که بشکنه اما
                                  بمونه اون موقع یاره
                                                 اسمون دیگه تموم کن
                                                                       گریه رو فقط دعا کن
                                                                                 که خدای اسمونا
                                                                                                   هیچ روزی تنهاش نذاره
 
بخواب ای دختر آرام مهتاب
       ببین گلهای میخک خسته هستند
تمام اشک هایم تا بخوابی
        میان مخمل چشم شکستند
بخواب ای پونه باغ شکفتن
         گل اندوه امشب زرد زردست
بخواب ای غنچه بی تاب احساس
          فضای شهر شب بو ها سرد ست
بهار سبز عاشقها خزانست
         خزان بی قراران بی وفایی ست
بخواب ای مرغ نا آرام دریا
           گل آرامشم امشب تنهای تنهاست
اگر امشب ز بی تابی نخوابی
            دلم تا صبح در چنگال غم هاست
بخواب ای لذت سرشار پرواز
             که دنیا یک گذرگاه عجیب است
همیشه نغمه مرغان عاشق
        پر از یک حس نمناک و غریب است
                 پرستو هم نمی ماند به بک شهر
                           همیشه هجرتش از بی قراری است
                                     بخواب ای آشنا با خلوت شب
                                          دلم در آرزویش تنگ تنگ است
                                                    نمی دانی که او وقتی بیاید
                                                        بلور اشکهایم چه قشنگ است
                                           بخواب ای شبنم نیلوفر دل
                                  که شب تنهایی دل ها درازست
                    دعایت می کنم هر شب همین وقت
              که درهای دعا تا صبح بازست

SMS LOVE

هرگز برای عاشق شدن به دنبال باران و بهار و بابونه نباش گاهی در انتهای خارهای یک کاکتوس به غنچه ای میرسی که ماه را بر لبانت می نشاند
 
 
هر قطره اشک نشانه غمه، هر سکوت نشانه تنهائیست، هر لبخند نشانه مهربانی
و هر sms نشانه ای از دلتنگی من برای تو
 
تصویر چشمان تو را در رویا ها کشیدم، باغ گلی از جنس مریم ها کشیدم، تو گم شدی در جاده های ساکت و دور، من هم به دنبال نفس هایت دویدم
 
 
تو اون فرشته ای که وقتی در فصل بهار قدم میزنی برگ درختان انتظار پائیز را می کشند تا جای پاهات رو بوسه بزنند
 
 
کاش می شد عطش زمزمه یاد تو را در شط فاصله ها شست و فراموشت کرد
 
 
 

خوردن شیرینی خیلی راحته٬ خوندن داستان شیرین هم راحته٬ اما پیدا کردن دوست شیرین خیلی سخته! تو چطوری منو پیدا کردی؟

 
تنهایی، این واژه را بلندترین شاخه درخت خوب می فهمد
 
 
 
جاده عشق همسفر می خواست و من، تو را برگزیدم به خاطر قلب مهربانت
 
 
کاش بدانی روشن ترین ستاره بخت منی . پس بتاب و دنیای مرا روشن کن .
 
 
من تو را پرسیدم : ایا خدا تنهاست؟ گفتی خدا هر جا همراه آدم هاست، گفتی خدا خوب است، گفتی که زیباروست، هر انچه ما داریم گفتی فقط از اوست
 
 
                                      
عهد کردم اگر بوسه داد توبه کنم... بوسه ای داد  چو برداشت لب از روی لبم توبه کردم که دگر بوسه بی جا نکنم
 
تقدیم به آن نگاهی که تمام هستی و دلم فدای اوست : طلایی ترین روزها ، ارزانی نگاه مهربانت و بغل بغل گل مریم پیشکش قلب مهربانت...
 
 
الان هوا بارونیه شدید . باد می وزه شدید . من دوست دارم شدید . عاشق شدم شدید . دقیقا الان من یه ادم بی جنبه بارون ندیده ام شدید .
 
 
دنیا را برایت شاد شاد و شادی را برایت دنیا دنیا ارزومندم
 
بهترین لذت دنیا زمانیه که اصلا انتظارش رو نداری و زیباترین اونا دوست داشتن است . پس حالا که انتظارش رو نداری، دوستت دارم
 
 
بتاب خورشید من ، تا میتوانی بتاب بر زمین و آسمان . بدان من در سینه خورشیدی بس عظیم دارم ، بتاب خورشیدم، با تو هستم و با تو جان میگیرم
 
 
اینجا، آسمان از دل من تیره تر است . روزگارم ابری است . من اگر تنهایم، یاد تو با من هست! مهربانم، روزگار ابری است کاش این بار جای خورشید تو افتاب شوی!
 
رخ زیبای تو را خال زدم بر بدنم تا بماند یادگار بدنت در کفنم...
 
 
من به زیبایی چشمان تو غمگین ماندم وبه اندازه هر برق نگاهت به نگاهی نگران، تو به اندازه تمام تنهایی من شاد بمان
برای مردن افتادن از هیچ ارتفاعی لازم نیست ..
فقط کافیه که از چشمای تو بیفتم !
 
                                    
برای رسیدن به تو لحظه ها را سفر کردم، اما تو به اندازه فاصله ها از من دوری
 
هر چی عشقه با نگینش هر چی خوبه بهترینش آسمونا با زمینش همشون فدای تو
 
به صلیب سینه هایت ، به خماری نگاهت ، به غروب غم گرفته ، به تمام خواب هایت ، که در این جهان هستی ، گل من فقط تو هستی
 
 
یادته یه روز گفتی چه کسی می خواهد من و تو ما نشویم؟ عکسشو بده جنازه شو تحویل بگیر! خودت بگو چی شد که امروز به جای جسدش کارت دعوت عروسی تون به دستم رسید
 
 
خدایا به هر که دوست می داری بیاموز که sms 15 تومن بیشتر نیست و به هر که بیشتر دوست می داری بیاموز که ارزش یک دوست بیش از 15 تومن است .
 
 
 
تنها تکیه گاهم بود ان که با اولین نسیم در هم شکست
 
 
 
دیروز ما زندگی را به بازی گرفته بودیم، امروز او ما را به بازی گرفته... اما فردا چه خواهد شد؟
 
 
                                     

پنجره ها رو وا کنین که عشقم از سفر میاد

پنجره ها رو وا کنین که عشقم از سفر میاد

برای غربت شبم مژده ای از سحر میاد

صدای پاشو می شنوم تو کوچه ها قدم زنون

پر می کشه دلم براش به سوی ماه تو آسمون

آهای آهای ستاره ها فانوس راه اون بشین

بگین بیاد از این سفر تو این شب ستاره چین

پنجره ها رو وا کنین گل بریزین سبد سبد

میاد که پیشم بمونه گفته نمی ره تا ابد

ستاره ها بهش بگین جدایی و سفر بسه

بگین به این شکسته دل یه عمره دلواپسه

     

منم تنهـــا، منم بی کس

منم مانند آن شمعی که در غربت برای قلب بی نورم همیشه اشک می ریزم.

منم خاکستری سرد و بی احساس.

 

 

منم آن تک درخت بی گناه و بی برگ.

منم دلمــــرده ی غمگین.

منم بیزار از عشق و از محبت های بی فرجام.

چــــــرا از من نمی پرسی؟ چــــرا اینگونه غمگینم؟!!


توی روزگاری که دل واسه شکستنه   

         قیمت طلای دل قد سنگ و آهنه

                بین این همه غریبه یه نفرمثل تو میشه

                       آشنایی که تو قلبم می مونه واسه همیشه

 

تو نباشی چه کسی منو نوازش می کنه

                          با صبوری با من دل خسته سازش می کنه

 

تو نباشی نمی خوام لحظه ای رو سر بکنم

         نمی دونم بعد تو من چی رو باور بکنم

                    نمی تونم نمی تونم که تو رو رها کنم

                           بعد تو من چه کسی رو عشق من صدا کنم

 

تو نباشی چه کسی منو نوازش می کنه

                          با صبوری با من دل خسته سازش می کنه

 

توی روزگاری که عشق دیگه رسم زندگی نیست

         وقتی تو دلهای سنگی هیچ کسی همیشگی نیست

                      بین این همه غریبه یه نفرمثل تو میشه

                             آشنایی که تو قلبم می مونه واسه همیشه

 

تو نباشی چه کسی منو نوازش می کنه

                          با صبوری با من دل خسته سازش می کنه


رفته بودیم که دور از انظار دیگران، ساعتی با سرگردانی یک عشــق بی پناه

زیر روشنایی ماه، گردش کنیم. آسمــان کاملا بود. مهذا پاره ابری سیاه، صورت نازنین

ماه را در سیاهی خود ناپدید می کرد!

گفتم: آسمان باین صافی، معلوم نیست این قطعه ابر سیاه، از گریبان ما چه می خواهد؟

اشاره به ابر کرد، آهی کشید و گفت: آن! ابر نیست!

عصاره است. عصاره ناله های پنهــانی عشـــاق واقعی است... روی ماه را پوشانده است.

تا مــاه شاهد عشق دروغ مـــن و تـــو نباشد....


نمیدانم چرا رفتی ...                                                                                    

        نمیدانم چرا !!!

              شاید خطا کردم و تو ... 

                   بی آنکه فکر غربت چشمان من باشی

                       نمیدانم کجا؟! تا کی؟! برای چه؟!

                           ولی رفتی ... و بعد از رفتنت باران چه معصومانه می بارید


روزی هزار بار بر صفحه دل بنویس : میان بود و نبودش

 

 تنها یک حرف فاصله است !

به همین سادگی.............

 ومن روز و شب جریمه سنگین رفتنت را پرداختم

 

 وجز دل که روزی هزار بار خراش افتاد............

کسی نفهمید که از
ب بودنت

 

 تا نون نبودنت فاصله تا بی نهایت بود .......

به که پیغام دهم ؟


       به شباهنگ که شب مانده به راه

 
                         یا به انبوه کلاغان سیاه


به که پیغام دهم ؟


        به پرستو که سفر میکند از سردی فصل


                    یا به مرغان نکوچیده به مرداب نگاه


به که پیغام دهم؟


        دست من دست تو را میطلبد


             چشم من روی تو را میجوید


                       لب من نام تو را میخواند


 
بی تو از خویش گریزانم من


              دل من باز تو را میخواهد

 

 به که پیغام دهم ؟


کاش بر سینه خویش


  نقشی از عشق تو حک می کردم


       تا پس از مرگ دلم


یادگاری ز تو و عشق تو


         با خود ببرد


ولی افسوس که دیگر قلبم


        تاب این زخم ندارد


                                 ای وای.......


نازنینم!


باز عطر یاد تو،در خاطره ی اتاقم پیچید!


باز مهربانی چشمهایت،


پنجره ی خیالم را ستاره باران کرد!


باز گرمی دستانت،


روحم را تا دورترین،لمس یادها برد!


نازنینم!


به شب و روز !


به صدای امواج !


به برگ برگ شاخه های درختان !


به بی قراری بادهای سرگردان !


به آواز قمری های حیاتم قسم!


نـــمی توانم پلکهایم را به روی خیال تو ببندم!


نــــمی توانم!


نــمی توانم عطر یاد تو را،از چارفصل دلم پاک کنم!


نـمی توانم!باورکن،نمی توانم!


     

 

نازنینم!


ایـــن همـــه فاصله را چگونه تاب بیاورم؟


ایـــن همــــه روز راچگونه به تنهایی دوره کنم؟


ایـــن همـــه شمع را با چه رنگی از امیّد، روشن نگه دارم؟


ایـــن همــــــه فصل را تا به کی،خط بزنم؟


چگونه دوستت دارم ها را ترسیم کنم


که کلمه ای حتی،از یاد نرود؟


قصه ی ایـــن همــه دلتنگی را،


با کدام قلم،برایــت بنگارم؟


آخــــر برای تک تک واژه های بی قراریم،

 
قلمها را طاقتی نیست!


نازنینم!


به اندازه ی تمامـی ابرهای دنیــا،


دلم گرفته است!


به دیدار ایــــن دل غمگین بیا!


شانه هایــت رابرای ایــــن هــمه بارش،کم دارم!

 

پرستوها چرا پرواز کردید؟

                           جدایی را شما آغاز کردید...

 جدایی بی وفایی قهر و دوری

                            همه باشند گناه آشنایی....

 


کاش می دانستم این روزها چه بهایی دارد!!!

 

 کاش می دانستم آخر قصه ی روزگار چه می شود!!!!!!!!


گفتی از دل تنگم بگم دل من تنها به خاطر دوری از تو تنگه عزیزم

 

. نمی دونم چی بگم شاید بعضی وقت ها سکوت مفهوم خیلی

 

 از حرف ها رو بگه ولی بدون, توی دلم خیلی گفتنی هاست

 

 که می خواد فریاد بزنه ولی شرمش می گیره از تو .

 

 آخه دوست نداره تو رو با حرفهای غمگینش ناراحت کنه سکوت می کنه

 

همین قدرقانع هستم که بیام و اینجا چند سطری خط خطی کنم و برم ....

 

می خواهم از تو بنویسم
قلم را روی کاغذ فشار می دهم
اما هیچ نمی نویسم
نمی توانم
از تو هیچ به یاد نمی آورم
تنها نامی که ماه هاست بر زبان

نیاوردمش
و یک مشت خاطره
که آنقدر پوسیده اند که نمی دانم

 چند سال پیش آنها را نوشته ام
با آنها چه کنم؟
با تو چه کنم؟
با کسی که از او جز یک نام و مشتی خاطره هیچ ندارم !
حتی نامت هم برایم نا آشنا شده است
به راستی تو کیستی؟.........
نمی دانم !

 

باز مثل هر شب بغضی راه گلویم را سد کرده است
می خواهم نامت را صدا کنم
اما نمی توانم
باد می وزد و دفتر خاطرات را ورق می زند
در میان خاطرات پوسیده ام باز تو را می بینم
اشک هایم جاری می شوند
خاطرات پوسیده را به قلبم می فشارم تا یاد تو آرامم کند
دفتر خاطرات خیس می شود
و نوشته هایم آرام آرام محو می شوند
تمام دفترم سفید می شود
تنها یک کلمه در آن باقی می ماند
و من میدانم که. . .
نام تو هرگز محو نخواهد شد !

اشــــــکهام جاری شده کسی نیست ببینه

اشــــــکهام جاری شده کسی نیست ببینه
بارون اشــــــکهام می خوادفقط ترا ببینه
دلـــــم هوات ُ کرده بیا ببین چه خونه
بیا اشــکهام ُ پاک کن نذار جاری بمونه
بباربارون اشکهام که پائیزهم تمومه
  اشکی نمونده واسم آخه پائیز تمومه 
همه جا سفــــید ِ ،رد ِ پایی دیده نمیشه
زمستون هم رسیده ولی پیدات نمیشه
دیگه چشام نمی خواد هیچوقت ترا ببینه
هر وقت ترا ببینه فقط میگه دیونه
هـــمـــه تـــن بــا تــو بـــودم بــا تــو مــانـدم
               کــجـایـی دلِ من که ایــنـجــا بــی تــو ماندم
                  گــذشـتـی از کــنـارم کــجــایــی ای دل مــن
                     مــنـم آن کــس که دل را بــر تــو بــاخــتـــم
                        کـجـا رفــتی چه شد برمن کجا بردی دل من
                           نــدارم عـادت که بــی تــو بـمـانـم ای دل من
تـــو را خـواهـــم که ای دل بــمــانــی بــا من
  کـــه بــر ایــن دل احــتــیـــاج دارم ای دل من
      چــه شـــد بــرمــن کـــجـا رفـــتــم کـجا بودم
         نــمـیـدانــم کــه بـا این دلکـجا رفـتـم کـجـا بودم
                  نـکـن گـــــریــه که ای دل بی تو من هـیچـم
                     تــو را خـواهــم کــه ای دل بــمانــی بـــا من
در ایـن عـالـم کــه ای دل بــــا تـو  چه کردم
  کجا بـردم کجا رفـتی کـه وای بر من چه کردم
      هـمیـن دانـم که بـا تـو بـودم کجا رفـتی نـمیدانم
          بـیـا بـرگرد ای دل تـو را خـواهـم ،بـمان با من
               بـیـا ای دل کـه بـا هــم در ایــن کـوچـه بـگردیم
                   هـمـیـن جـا درایـن کوچه در این تاریکی بگردیم

شب دوم

 
 
   شب دوم:
        بسم الله
          عشق
نگاه یار
به محض این‌که نگاه زهیر عثمانی مذهب بر امام افتاد به واسطه‌ی پیامی که از طرف امام بر او رسیده است. پس از صحبت با امام، دستور داد همه خیمه‌هایش را بر کنند و کنار خیمه‌های امام ببرند.

آقا جان!

ما را هم راه بده. کی نوبت ما می‌شود. (کی می‌شود با شهادت پیش تو بیاییم آقا جان!)
ورود به سرزمین کربلا
سؤال کردم اسم این سرزمین چیست؟
پیرمردی سالخورده، ابروان روی چشم آمده جواب داد: نام این سرزمین ماریه است، به این‌جا نینوا هم می‌گویند و ... بعضی این‌جا را کربلا می‌گویند.
سیدالشهداء تا نام کربلا را شنید فرمود:
?اَلّهُمََّ اِنّی اَعُوذُ بکَ مِنَ الْکَرْبِ وَالْبَلاءِ?
(عباسم!)
به همه‌ی یاران بگویید، شترها را بخوابانند. زن و بچه‌ها را آرام از شترها پیاده کنند.
مواظب باشید بچّه‌ها از بالای شترها نیفتند.
(همانطور که امام صادق (ع) فرمود: به زبان خودتان و ... ذکر مصیبت بخوانید. ما هم به زبان و رسم خود این‌طور می‌گوییم)
اگر مردی در کاروان باشد که مَحرَم باشد به طور معمول این‌طور است که بچّه‌ها را بغل کرده و از مرکب پیاده می‌کند.
لذا آقا اباالفضل (ع) یک یک بچّه‌ها را در بغل گرفته و آرام پیاده می‌کند.
من نمی‌ایم برون از محملم
چون گرفته ای حسین جانم این دلم
آخر ای نور دل اهل یقین
من چگونه پا نهم بر این زمین
از مدینه تا به مکّه تاکنون
همچو شمعی آب گشتم از درون
این زمین آتش به دل افکنده است
آن‌چه بر لب نآید این‌جا خنده است
خاک این‌جا بوی ماتم می‌دهد
بوی هجران، بویی از غم می‌دهد
ترسم این خاک پر از درد و مِحَن
در بغل گیرد تنت را بی‌کفن
وعده‌گاه غربت
(شاید همه گفتند که:) این سرزمین چه سرزمینی است؟
از وقتی که آمدیم دل ما بیش‌تر می‌طپد و التهاب و پریشانی ...
خبر آورند که پس از نصب خیمه‌ها، حال زینب (س) دگرگون شده است.
ابی عبدالله (ع) آمد خدمت خواهر، دید که خواهر سر بر عمود خیمه گذاشته و گریه می‌کند.
صدا زد: داداش! این سرزمین چه سرزمینی است؟
فرمود: خواهرم!
این‌جا همان جایی است که جدّم پیغمبر (ص) فرمود و ...
این‌جا همان جایی است که خواب دیدی (در دوران کودکی) و رفتی پیش جدّ ما رسول‌الله (ص) و خواب خویش را گفتی که:
دیدم طوفانی شد و من میان صحرا یکّه و تنها (به این طرف و آن طرف می‌افتادم) در آن‌جا درخت عظیمی را دیدم، از هیبت آن طوفان خود را به درخت عظیم رساندم ... دیدم این درخت شکست (درخت از ریشه کنده شد) من خود را به یک شاخه‌ی محکمی آویختم، باد آن شاخه را در هم شکست، به شاخه‌ی دیگر ملحق شدم، او را هم در هم شکست در آن حال به دو شاخه که به هم اتصال داشت، خود را به آن چسباندم. از شدّت وزیدن باد، آن دو شاخه هم شکست و نابود گردید. من وحشت‌زده از خواب بیدار شدم.
پیغمبر فرمود: زینب جان!
بعد از این‌که من و بابای تو و مادرت از دنیا رفتیم و حسن تو هم کشته شد به کربلا می‌روی، آخرین شاخه هم که شکشته می‌شود (یعنی ابی عبدالله (ع) وقتی به شهادت می‌رسد) تو تک و تنها در صحرای کربلا باقی می‌مانی و ... خواهر و برادر ساعتی کنار هم نشستند و گریه کردند و ...
 
 
ورود به‌ کربلا‌
دشت‌ غم‌ دشت‌ عطش‌ دشت‌ بلایی‌ کربلا
سینه‌ سوز و جانگذار و غم‌ فزایی‌ کربلا

جمعی‌ از خوبان‌ عالم‌ را هدایت‌ بر سر است‌
 باز کن‌ در دل‌ برای‌ عشق‌ جایی‌ کربلا

زود باشد کاروان‌ در کوی‌ تو منزل‌ کند
میزبان‌ حضرت‌ خون‌ خدایی‌ کربلا

خیمه‌های‌ عاشقان‌ برپا شود در خاک‌ تو
 تو به‌ حج‌ عشق‌ تصویر منایی‌ کربلا

تو غریبه‌ نیستی‌ با آستان‌ اهل‌ بیت
‌ آشنای‌ زادة‌ خیرالورایی‌ کربلا

طور سینایی‌، کنی‌ موسای‌ عمرانی‌
طلب‌ خضر امکانی‌ پی‌ آب‌ بقایی‌ کربلا

کعبة‌ آل‌ رسولی‌ ثانی‌ بیت‌ الحرام‌
 بعثت‌ پاک‌ حسینی‌ را حرایی‌ کربلا

آیة‌ عشقی‌ ولی‌ هرگز نمی‌شد باورت
‌ افکنی‌ بین‌ دو عاشق‌ را جدایی‌ کربلا

آه‌ از روزی‌ که‌ زینب‌ غرِ خون‌ بیند تو را
 که‌ هم‌ آغوش‌ تن‌ اهل‌ ولایی‌ کربلا

روز عاشورا که‌ باغ‌ فاطمه‌ پرپر شود
همنوا با زینبش‌ نغمه‌ سرایی‌ کربلا

آن‌ زمان‌ که‌ دست‌ عباس‌ از بدن‌ گردد
 جدا میزبان‌ مقدم‌ خیرالنسایی‌ کربلا

عصر عاشورا که‌ آید قتلگاهت‌ دیدنی‌ است
‌ عشق‌ با خون‌ می‌کند جلوه‌ نمایی‌ کربلا

کاش‌ می‌گفتی‌ که‌ گلچین‌ لاله‌ را پرپر مکن‌
 وای‌ زین‌ نامردمی‌ و بی‌ حیایی‌ کربلا

میهمان‌ را با لب‌ عطشان‌ چه‌ قومی‌ می‌کشد؟
 وای‌ از این‌ کوفه‌ و این‌ بی‌ وفایی‌ کربلا

ای‌ زمین‌ ای‌ ارض‌ اقدس‌ ای‌ حریم‌ کبریا
 تا ابد با آل‌ زهرا همنوایی‌ کربلا

 
 
 ورود به‌ کربلا (2)

اشتر مران‌ ای‌ ساربان‌ اینجا زمین‌ کربلاست
‌ آهسته‌ ران‌ آهسته‌ ران‌ اینجا زمین‌ کربلاست‌

اینجا فضای‌ نینواست‌ مهمان‌ سرای‌ کبریاست‌
ما میهمان‌ حق‌ میزبان‌ اینجا زمین‌ کربلاست‌

اینجا شهادتگاه‌ ماست‌ اینجا زیارتگاه‌ ماست‌
زهرا کند اینجا فغان‌ اینجا زمین‌ کربلاست‌

اینجا حریم‌ انبیاست‌ میعادگاه‌ کبریاست
‌ ای‌ عاشقان‌ ای‌ عاشقان‌ اینجا زمین‌ کربلاست‌

اینجا شود اکبر فدا آن‌ سو سرم‌ از تن‌ جدا
ای‌ کاروان‌ ای‌ کاروان‌ اینجا زمین‌ کربلاست‌

بار گران‌ از کف‌ نهید اینجا شود قاسم‌ شهید
 اشتر مران‌ ای‌ ساربان‌ اینجا زمین‌ کربلاست‌

اینجا شود زینب‌ اسیر در خاک‌ و خون‌ غلطد غدیر
جبریل‌ گردد نوحه‌ خوان‌ اینجا زمین‌ کربلاست‌

اینجا شود صبر امتحان‌ با کودکان‌ و نوجوان
‌ اسلام‌ گردد جاودان‌ اینجا زمین‌ کربلاست‌

اینجا شود خون‌ ریخته‌ حلقم‌ به‌ نی‌ آویخته‌ ای
‌ اکبرم‌ قرآن‌ بخوان‌ اینجا زمین‌ کربلاست‌

اینجا به‌ زیر بوته‌ها گل‌ می‌کند بیتوته‌ها
گردند حیران‌ دختران‌ اینجا زمین‌ کربلاست‌

غربت‌ ثمر اینجا دهد مظلوم‌ سر اینجا دهد
 آتش‌ رود بر آسمان‌ اینجا زمین‌ کربلاست‌

بر کودکان‌ در بدر بر بانوان‌ خونجگر
خورشید گردد سایبان‌ اینجا زمین‌ کربلاست‌

 
 
برای دانلود، روی هر یک از لینکها کلیک سمت راست نموده
 و
Save Target As را بزنید
 
 
   فضایل
     امام حسین
            (علیه السلام)

4 - خواهش فطرس از جبرئیل
فطرس زمانى که دید جبرئیل همراه ملائکه به زمین نزول مى کنند، از جبرئیل پرسیده : کجا مى روید؟
او گفت : خداوند به حضرت محمد مصطفى نعمتى ارزانى فرموده و مرا فرستاده تا به آن حضرت تبریک و تهنیت گویم .
فطرس گفت : اى جبرائیل ! من را نیز همراه خود ببر، شاید که آن حضرت براى من دعایى کند و حق تعالى از خطا و گناه من درگذرد.


5 - آمدن فطرس خدمت پیامبر
جبرئیل همراه فطرس خدمت پیامبر رسید، پس از عرض سلام و تبریک ، شرح حال فطرس را براى پیامبر بازگو نمود، پیامبر فرمودند: به او بگو که خودش را به این مولود مبارک بمالد و به جایگاه خود باز گردد.

6 - باز یافتن سلامتى
فطرس خود را به بدن شریف حسین مالید، در این هنگام بود که بال هایش ‍ در آمدند و در حالى که این کلمات را مى گفت ، به سوى بالا عروج نمود، او گفت : یا رسول الله ! به زودى این امت تو، این مولود را شهید مى کنند و از این جهت که فرزند تو بر من منت نهاد، من نیز به جبران آن ، زیارت و سلام زائرینش را به او مى رسانم و هر کس که بر او صلوات فرستد، من این صلوات را به او مى رسانم.
 
 
 
   پرسش
         و پاسخ
                   محرم
چرا مردم با اظهار این همه ارادت و دوستى نسبت به خاندان اهل بیت (علیهم السلام)  از فلسفه قیام امام حسین علیه السلام اطلاع کافى ندارند؟
پاسخ: همان طور که در شماره قبلی  گفته شد، هدف از عزادارى ها و مراسم محرم، احیاى فلسفه عاشورا و استمرار بخشیدن به قیام خونین امام حسین علیه السلام است و باید این مساله، محور سخنان گویندگان مذهبى باشد. البته گویندگان مذهبى همه یکسان و هم سطح نیستند; ولى همواره بسیارى از علما و دانشمندان دینى در پى احیاى ابعاد مختلف اسلام از جمله قیام امام حسین علیه السلام و زدودن غبار خرافات از چهره دین و رویدادهاى تاریخى اسلام بوده و هستند، لکن در برخى از مجامع نیز ممکن است به عللى آنان دور از دسترس مردم بوده، از این رو زمینه براى میداندارى عناصر دیگر فراهم گردد.  
 
 
 
  
      
عبرتهای
          عاشورا
عاشورا به ما درس مى دهد که در ماجراى دفاع از دین, بصیرت بیش از چیزهاى دیگر براى انسان لازم است. بى بصیرت ها بدون این که بدانند, فریب مى خورند و در جبهه باطل قرار مى گیرند چنان که در جبهه ابن زیاد کسانى بودند که فُسّاق و فجّار نبودند ولى از بى بصیرت ها بودند. این ها درس هاى عاشوراست. البته همین درس ها کافى است که یک ملت را از ذلت به عزّت برساند. همین درس ها مى تواند جبهه کفر و استکبار را شکست بدهد. این ها درس هاى زندگى ساز است. این, آن جهت اول است.
 
   
      
علمدار
 
کربلا را بیشتر بشناسیم
امیر المؤ منین علیه السلام دستهاى عباس علیه السلام را مى بوسد!
مورخان نقل مى کنند: در دوران طفولیت حضرت عباس علیه السلام یک روز امیرالمؤ منین علیه السلام وى را در دامان خود گذاشت و آستینهایش را بالا زد و در حالیکه که بشدت مى گریست به بوسیدن بازوهاى عباس علیه السلام پرداخت .
ام البنین سلام الله علیه ، حیرت زده از این صحنه ، از امام علیه السلام پرسید: چرا گریه مى کنید؟!
حضرت با صداى آرام و اندوه زده پاسخ داد: به این دو دست نگریستم و آنچه را که بر سرشان خواهد آمد به یاد آوردم .
ام البنین سلام الله علیه ، شتابان و هراسان ، پرسید: چه بر سر آنها خواهد آمد؟!
امام علیه السلام با لحن مملو از غم و اندوه و تاءثر گفت : آنها از بازو قطع خواهد شد.
کلام حضرت چون صاعقه اى بر ام البنین سلام الله علیه فرود آمد و قلبش را ذوب کرد و با دهشت بسرعت پرسید: چرا دستهایش قطع مى شوند؟! و امام علیه السلام به او خبر داد که دستان فرزندش در راه یارى اسلام و دفاع از برادرش ، حافظ شریعت الهى و ریحانه رسول الله صلى الله علیه و آله قطع خواهد شد. ام البنین سلام الله علیه گریست و زنان همراه او نیز در غم و رنج و اندوهش شریک شدند.
سپس ام البنین سلام الله علیه به دامن صبر و بردبارى چنگ زد و خداى را سپاس گفت که فرزندش فداى سبط گرامى رسول خدا صلى الله علیه و آله و ریحانه او خواهد گردید.
امیر المؤ منین على علیه السلام فرمود: ام البنین ، فرزندت عباس علیه السلام را نزد خداى تبارک و تعالى منزلتى عظیم دارد و خداى متعال در عوض دو دستش ، دو بال به او مرحمت خواهد کرد که با آنها با ملائکه در بهشت پرواز کند، همان گونه که قبلا این عنایت را به جعفربن ابى طالب علیه السلام نموده است . ام البنین سلام الله علیه با شنیدن این بشارت ابدى و سعادت جاودانه مسرور شد.
خدایا او را از شر حسودان نگهدار!
حضرت قمر بنى هاشم علیه السلام آیتى از جمال و زیبایى بود. رخساره اش زیبا چهره اش ‍ پر شکوه ، اندامش متناسب ، و در عین حال چنان نیرومند بود که آثار دلیرى و شجاعت را بخوبى نمایان مى ساخت . ام البنین سلام الله علیه مى گفت : پسرم ، به خدا مى سپارمت ! قلب مادر آکنده از محبت به عباس علیه السلام بود و براى وى از جانش عزیزتر و گرامیتر مى نمود. مادر از چشم حسودان بر او نگران بود و مى ترسید که مبادا به او سیبى برسانند و رنجورش کنند، لذا او را در پناه خداوند متعال قرار داد و ابیات زیر را در باره اش سرود:
اعیذه بالواحد
من عین کل حاسد
قائهم و القائد
مسلمهم و الجاحد
صادرهم و الوارد
مولدهم و الوالد

یعنى : فرزندم را، از چشم حسودان نشسته و ایستاده ، آینده و رونده ، مسلمان و منکر، بزرگ و کوچک ، و زاده و پدر، در پناه خداوند یکتا قرار مى دهد.
ضمنا از اینکه حضرت امیر المؤ منین على علیه السلام دست فرزند خود را، عباس ، را مى بوسید، میزان کثرت عطوفت آن حضرت به وى معلوم مى گردد (چنانکه ، پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله نیز دست حضرت زهرا سلام الله علیه را مى بوسید و وى را در جاى خود مى نشاند).
بعضى نقل کرده اند که وجه تسمیه آن حضرت به ابوالفضل از آن روى بود، که آن جناب فرزندى به نام فاضل داشته است .
کنیه حضرت عباس علیه السلام
مشهورترین کنیه آن حضرت ، ابوالفضل است ، چون فرزندى به نام فاضل داشته ، بلکه مى توان گفت پدر تمام فضایل انسانیت و کمال بوده است . در کتاب العباس دو کنیه دیگر براى آن حضرت نقل کرده است : یکى ابو القرایة که آن را از کتاب مزار سرائر ابن ادریس و مقاتل الطالبیین ابوالفرج و انوار النعمانیه سید جزایرى و تاریخ خمیس ‍ ابوالحسن دیاربکرى نقل فرموده ؛ و دیگرى ابوالقاسم است و مستند ایشان ، زیارت روز اربعین مى باشد که از جابر نقل شده و در آن آمده است که وى در روز اربعین متوجه قبر آن بزرگوار گردید و گفت : اسلام علیک یا اءباالقاسم ، اسلام علیک یا عباس بن على علیه السلام الخ و چون جابر از اکابر صحابه بوده و در این خانواده تربیت شده است ، البته سبب آن را مى داند، چه آنکه آن حضرت فرزندى به نام قاسم نداشت تا مکنى به آن شود.
 
 
 
   سخنان
     امام حسین
            (علیه السلام)
خطبه امام پس از ورود به کربلا
متن سخن :
((... اَمَّا بَعْدُ فَقَدْ نَزَلَ بِنا مِنَ اْلا مْرِ ما قَدْ تَرَوْنَ
وَانَّ الدُّنْیا قَدْ تَغَیَّرَتْ وَتَنَکَّرَتْ وَاَدْبَرَ مَعْرُوفها
وَلَمْ یَبْقَ مِنْها اِلاّ صُبابَةٌ کَصُبابَةِ الا ناءِ
وَخَسیسُ عَیْشٍ کَالْمَرْعى الْوَبیلِ
اَلا تَرَوْنَ اِلَى الْحَقِّ لا یُعْمَلُ بِهِ وَالَى الْباطِلِ لا یُتَناهى عَنْهُ
لِیَرْغبَ الْمُؤْمِن فِى لِقاءِا للّه
فَاِنِّى لا اَرَى الْمَوْتَ اِلا سَعادَةً وَالْحَیاةَ مَعَ الظّالِمِینَ اِلا بَرَماً،
النّاسُ عَبیدُ الدُّنْیا وَالدِّینُ لَعِقٌ عَلى اَلْسِنَتِهِمْ یَحُوطُونَهُ مادَرَّتْ مَعایِشُهُمْ للّه
فَاِذا مُحِّصوا بِالْبَلاءِ قَلَّ الدَّیّانُونَ))(135).


ترجمه و توضیح لغات :
تَنَکُّر: قیافه بدنشان دادن . اِدْبار: پشت کردن . صُبابَة : ته مانده آب در کاسه . خسیس عَیْشٍ: زندگى پست ذلت بار. مَرْعَى الْوبیل : چراگاه سخت و سنگلاخ که در آن کمتر علف سبز شود. بَرَمْ (بر وزن فَرَس ): زجر و آزردگى . عَبید (جمع عَبد): برده لَعْقَ (مصدر است به معناى اسم مفعول ): چیزهاى شیرین مانند عسل که با انگشت لیسیده شود. یَحُوطُونهُ (از حاطَ، یَحُوطُهُ): چیزى را حفظ و حراست کردن و دفاع از آن نمودن . دَرَّتْ مَعایِشَهُمْ: دَرّ: خوشى و کمال آسایش . مَعایِش (جمع معیشه ): آنچه زندگى به آن وابسته است . مُحِّصُوا (از تَمْحیص ): در بوته آزمایش قرار دادن .

ترجمه و توضیح :
حسین بن على علیهما السلام در دوّم محرم الحرام سال 61 هجرى وارد کربلا گردید و پس از توقف کوتاه در میان یاران و فرزندان و افراد خاندان خویش قرار گرفت و این خطبه را ایراد نمود:
((اما بعد، پیشامد ما همین است که مى بینید؛ جدا اوضاع زمان دگرگون گردیده ، زشتیها آشکار و نیکیها و فضیلتها از محیط ما رخت بربسته است ، از فضائل انسانى باقى نمانده است مگر اندکى مانند قطرات ته مانده ظرف آب . مردم در زندگى ننگین و ذلت بارى به سر مى برند که نه به حق ، عمل و نه از باطل روگردانى مى شود، شایسته است که در چنین محیط ننگین ، شخص با ایمان و بافضیلت ، فداکارى و جانبازى کند و به سوى فیض دیدار پروردگارش بشتابد، من در چنین محیط ذلت بارى مرگ را جز سعادت و خوشبختى و زندگى با این ستمگران را چیزى جز رنج و نکبت نمى دانم )).
امام به سخنانش چنین ادامه داد:((این مردم برده هاى دنیا هستند و دین لقلقه زبانشان مى باشد، حمایت و پشتیبانیشان از دین تا آنجاست که زندگیشان در رفاه است و آنگاه که در بوته امتحان قرار گیرند، دینداران ، کم خواهند بود)).
آنچه از این گفتار امام استفاده مى شود
در این خطبه حسین بن على علیهما السلام که اولین خطابه و سخنرانى آن حضرت در سرزمین کربلاست ، به دو نکته حساس زیر اشاره شده است :


1 - انگیزه قیام :
به طورى که در فرازهاى گذشته از سخنان امام علیه السلام اشاره گردید آن حضرت براى قیام خود چندین علت و انگیزه مختلف بیان نموده است که مخالفت با حکومت یزید، تغییر و تحریف در احکام و بالا خره موضوع امر به معروف و نهى از منکر، مجموع این علل و انگیزه ها را تشکیل مى دهد که همه این انگیزه ها نیز در این گفتار آن حضرت ، خلاصه گردیده است .
آنجا که اوضاع متغیر، زشتیها ظاهر و فضایل ، سرکوب و فراموش شده است ذلت و خوارى بر زندگى مردم سایه شوم خود را گسترده است ، نه به حق عمل مى شود و نه از باطل جلوگیرى ، بجاست که شخص مؤ من و متعهد در راه تغییر چنین وضعى به شهادت و لقاى حق راغب و شائق باشد و شخص ‍ امام عالیترین و بارزترین مصداق چنین مؤ من با فضیلت است که در این شرایط، مرگ را بجز سعادت و براى زندگى مفهومى جز زجر و شکنجه و مرگ تدریجى نمى داند.


2 - مساءله آزمایش :
و اما نکته دوم ، موضوع آزمایش و امتحان است که بهترین راه شناخت حقایق و افکار شخصیتها و اصالت انسانهاست ؛ چه افرادى که خود را مؤ من نشان مى دهند و چه گروهایى که براى خود شعارهاى داغ و کوبنده انتخاب مى کنند و چه اشخاصى که از قیافه حق پرستى و وجهه مذهبى برخوردارند، ولى حقیقت این گروه ها و این چهره ها و اصالت این افراد به دست نمى آید مگر از راه امتحان و آزمایش در شداید و گرفتاریها، در جزر و مدها و در میدان جنگ و مبارزات ، آنجا که منافع مادى و بلکه جانشان در خطر است .
اینک که فرزند فاطمه به سوى ((اللّه)) مى شتابد و قدم به سرزمین عشق و شهادت مى گذارد از افراد زیادى که تا آن روز دم از اسلام مى زدند و در میان مسلمانان از وجهه خاص مذهبى برخوردار بودند، خبرى نیست .
فرزند رسول اللّه در راه اسلام و قرآن به خاطر امر به معروف در برابر دشمن دیرینه اسلام قرار گرفته و آماده کشته شدن و به قربانى دادن خاندانش و به اسارت رفتن اهل و عیالش مى باشد ولى این گونه افراد قدم از قدم برنمى دارند و لب از لب نمى گشایند، نه از عبداللّه بن عباس خبرى هست و نه از عبداللّه بن زبیر و نه از عبداللّه بن عمر که هر سه خود را شخصیت برجسته مذهبى مى دانستند و به خاطر مذهبى بودن ، در میان مردم از وجهه و محبوبیت ویژه اى برخوردار بودند که موضوع شهادت و اسارت در راه احیاى اسلام و آزادى مسلمین مطرح است مثل اینکه چنین افرادى در میان مسلمانان وجود ندارند.
و این شداید و حوادث است که مردان بزرگ واقعى را از مسلمانان مصنوعى و کاذب که در مواقع عادى مسلمان تر و مذهبى تر از همه هستند مى شناساند و نقاب از چهره هایشان برمى دارد که :((َاِذا مُحِّصُوا بِالْبَلاءِ قَلَّ الدَّیّانُونَ)) .
------------ --------- --
 
  
      
ده گفتار
انگیزه ، اخلاص ، نشاط و آگاهى در کربلا
بر خلاف دنیاى امروز که به ثروت ، نیرو، اطلاعات ، تخصص ، تکنولوژى و حمایت دیگران تکیه دارد، اسلام کارائى و نقش همه ى آنها را در کنار ایمان به خدا، اخلاص ، نشاط و انگیزه مى داند.
نمونه ها:
نماز بى نشاط، مورد انتقاد قرآن است . قاموا کسالى (41)
انفاق بى نشاط، مورد انتقاد قرآن است . هم کارهون (42)
انجام کار بدون نشاط یا همراه با بهانه گیرى ، به منزله ى انجام ندادن آن است ، بنى اسرائیل چون بعد از بهانه گیره هاى زیاد، گاوى را ذبح کردند قرآن مى فرماید: گویا ذبح نکردند. فذبحوها و ما کادوا یفعلون (43)
بارها قرآن از کسانى که هنگام رفتن به جبهه بى نشاط بودند، انتقاد کرده است . اثّاقلتم الى الارض (44)
از ایمان و توجّه کسانى که تنها به هنگام اضطرار روبه خداوند مى کنند، انتقاد کرده و مى فرماید: همین که در آستانه غرق شدن قرار گرفتند، خدا را مى خوانند ولى همین که نجات یافتند، فراموش مى کنند. فاذا رکبوا فى الفلک دعوا اللّه ... فلمّا نجّاهم ...(45)
ایمان در لحظه ى خطر کار فرعونى است که در آستانه ى غرق شدن گفت : ایمان آوردم و خداوند در پاسخ او فرمود: الا ن و قد عصیت قبل (46)
در کربلا نشاط بود؛ امام حسین علیه السلام فرمود: مرگ مانند گردنبند در سینه دختران جوان است .
فرزند سیزده ساله امام حسن علیه السلام (حضرت قاسم ) فرمود: مرگ نزد من از عسل شیرین تر است .
یاران امام حسین علیه السلام مى گفتند: اگر بارها زنده شویم باز کشته شویم ، دست از تو بر نمى داریم .
نشاط بالاتر از رضایت و تسلیم است ، ریشه ى نشاط ایمان به راه ، رهبر و هدف است و بى نشاطى ، نشانه ى باورنداشتن راه ، رهبر و هدف است .
اما مسئله ى انگیزه
اسلام به انگیزه ى انسان بسیار توجّه دارد، حتّى سیر کردن گرسنگان اگر بر اساس اخلاص نباشد و انگیزه ى غیر الهى داشته باشد، بى ارزش ‍ است .
یکى از سوره هاى قرآن سوره ى عبس است که در ده آیه ى اوّل آن به شدّت انتقاد مى کند که چرا به روى نابینایى عبوس شد، در حالى که نابینا نه عبوسیت را مى بیند و نه خنده را، اما اسلام اصل عبوس بودن را زشت میداند، نه به خاطر فمیدن یا نفهمیدن مردم . اسلام ارزشها و ضد ارزشها را واقعى مى بیند، نه قراردادى ، سیاسى ، اقتصادى و تعصّبى .
انگیزه ى امام حسین علیه السلام خودنمایى ، قدرت طلبى ، انتقام نبود، انگیزه امام و یارانش اصلاح در دین جدّش بود. انگیزه ى یارانش رسیدن به مال و مقام و تظاهر نبود، آنان با خدا معامله کردند و لذا کودک اسیر شده امام در برابر کاخ بنى امیه سخنرانى مى کند و مى فرماید: به عدد دانه هاى شن خدا را شکر مى کنم ؛ الحمدللّه عدد الرمل و الحصى و زینب کبرى مى فرماید: چیزى جز زیبایى ندیدم ؛ ما رایت الا جمیلا در حالى که اگر انگیزه غیر خدا باشد، باید گلایه ها و ضعف ها و ناسپاسى ها در کار باشد.
خلاصه آنکه گرچه اسلام به آمادگى همه جانبه در برابر دشمن توجه دارد؛ واعدّوا لهم ما استطعتم من قوّة (47)
به آموزش هاى تخصّصى عنایت دارد، گرچه نزد بیگانگان باشد؛ اُطلب العلم و لو بالصین
به حمایت افراد توجّه دارد؛ تعاونوا على البّر و التّقوى (48)
به ثروت و اطلاعات توجه دارد، اما همه ى اینها به منزله ى عینک وسیله ى دیدن هستند، لکن کار دیدن از چشم است و توفیق تنها از اوست ؛ و ما توفیقى الاّ باللّه (49) و نصرت تنها از او مى باشد؛ و ما النصر الاّ من عند اللّه (50)
امّا آگاهى
امروز خلبانان متخصّص منطقه اى را بمباران مى کنند، بدون آنکه بدانند چرا و براى چه ؟
در کربلا همه یاران امام حسین علیه السلام آگاه بودند. از آغاز سفر تا کربلا تمام جملات امام نشانه ى این بود که این سفر کامیابى مادّى و برگشتى ندارد، یک انتخاب آزادانه ، آگاهانه ، مخلصانه و عاشقانه بود.
در اسلام حتّى اشک و سوزى ارزش دارد که بر اساس آگاهى باشد؛ تفیض ‍ اعینهم من الدمع مما عرفوا(51)
باور و یقین که آمد، انسان در کار خود تردید ندارد. زینب کبرى در سخنرانى به یزید مى گوید: من تو را پست و کوچک مى دانم ؛ انّى لاستصغرکَ
آرى اگر انسان در اثر معرفت و شناخت یقین پیدا کرد، پخته مى شود و هیچ پخته اى خام نمى شود، ولى اگر بر اساس احساسات و شعارها داغ شد، ممکن است بعد از مدّتى گرفتار تردید و سرد شود، چون هر داغى سرد مى شود.
در قرآن دو نوع دخول داریم : یکى دخول مردم در فضاى ایمان و دیگرى دخول ایمان در فضاى دل . داخل شدن مردم به ایمان آسان است ؛ یدخلون فى دین اللّه افواجا(52) امّا داخل شدن ایمان در دل ، کار سختى است ؛ و لمّا یدخل الایمان فى قلوبکم (53)
اکنون که این سطرها را مى نویسم ، شبى است که حضرت على علیه السلام در روز آن در غدیر خم به امامت نصب شد، همانها که یدخلون فى دین اللّه افواجا بودند، صحنه را دیدند و تبریک هم گفتند، اما پس از چندى على علیه السلام را رها کردند، زیرا ایمان در قلبشان داخل نشده بود. این است تفاوت دخول مردم در دین با دخول دین در مردم.

محرم ماه عشق ماه حسیــــــــــــــــــــــــــــــــــن

محرم ماه عشق ماه حسیــــــــــــــــــــــــــــــــــن


سلام من به محرم   محرم گل زهرا

به لطمه های ملائک  به ماتم گل زهرا

سلام من به محرم  به تشنگی عجیبش

به بوی سیب زمین و غم حسین غریبش

سلام من به محرم  به غصه و غم مهدی

به چشم کاسه خون و به شال ماتم مهدی

سلام من به محرم  به کربلا و جلالش

به لحظه های پر از حزن و غرق درد و ملالش

سلام من به محرم  به حال خسته زینب

به بینهایت داغ دل شکسته زینب

سلام من به محرم  به دست و مشک ابوالفضل

به ناامیدی سقا به سوز و اشک ابوالفضل

سلام من به محرم  به قد و قامت اکبر

به خشک اذان گوی زیر نیزه و خنجر

سلام من به محرم  به دست و بازوی قاسم

به شوق شهد شهادت  حنای گیسوی قاسم

سلام من به محرم  به گهواره اصغر

به اشک خجلت شاه و گلوی پاره اصغر

سلام من به محرم  به احترام سکینه

به آن ملیکه که رویش ندیده چشم مدینه

سلام من به محرم  به عاشقی زهیرش

به بازگشتن حر  خروج ختم به خیرش

سلام من به محرم  به مسلم و به حبیبش

به رو سپیدی عون و بوی عطر عجیبش

سلام من به محرم  به زنگ محمل زینب

به پاره پاره تن بی  سر مقابل زینب

سلام من به محرم  به انتظار رقیه

به پای آبله بسته به چشم تار رقیه

سلام من به محرم  به شور و حال عیانش

سلام من به حسین و به اشک سینه زنانش

سلام من به محرم  به حزن نغمه هایش

به پرچم و به سیاهی  به خیمه های عزایش


 

محرم آمد . ماه حسین و اکبر و عباس . بوی علقمه و عطر یاس . بوی خون و رگ بریده و اشک .
صدای واعطشاه و شکر و صبر . ماه ندای هل من ناصر .. ماه زینب ستم سوز و شش ماهه باب
الحوائج . ماه تفکیک صف مردان از نامردان . ماه تمیز حق و باطل در گذرگاه زمان و برای همیشه
تاریخ . ماه بوی سیب . ماه عزاداری آل الله . ماه سیاه پوشی بهترین خلق خدا ....
این مناسبت غمبار را به شما بهترین یاران ِ همیشه همراه تسلیت می گویم .

فضایل امام حسین (ع)

   فضایل
     امام حسین
            (علیه السلام)

7 - فطرس ، آزاده شده امام حسین
طبق روایتى دیگر هنگامى که فطرس به سمت آسمان عروج مى نمود، این سخنان را مى گفت: کیست همانند و همتاى من که آزاد شده حسین بن على و فاطمه و محمد هستم.

8 - امامت در اولاد توست !
از امام رضا - علیه السلام - روایت شده حسین را نزد پیغمبر - صلى الله علیه و آله - مى آوردند و آن حضرت زبانش را در دهان او مى گذاشت تا مى مکید و به همان اکتفا مى کرد و از هیچ زنى شیر نخورد. ابن شهر آشوب از بره دختر امیه خزاعى روایتى نقل کرده خلاصه آن این است رسول در یکى از مسافرت هاى خود به فاطمه فرمود: جبرئیل خبر داده به زودى پسرى از تو متولد مى شود تا از مسافرت بر نگردم به او شیر مده تا بر گردم و لو ماهى طول کشید.
فاطمه قبول کرد پس از مسافرت حضرت حسین - علیه السلام - متولد شد، فاطمه (س ) شیر نداد تا رسول خدا آمد به فاطمه فرمود: با پسرم چه کردى ؟ عرض کرد: شیرى هنوز ندادم . رسول خدا او را گرفت زبانش را در دهان حسین گذاشت . داشت مى مکید تا آنجا که رسول خدا فرمود کامیاب شدى حسین . سپس فرمود: خداوند از اراده خود بر نمى گردد امامت در اولاد تو است .

9- نخستین جایگاه نور حسین (علیه السلام)
نخستین جایگاه نور وجود حسین - علیه السلام - پس از ولادت ، دو دست و آغوش پر مهر پیامبر گرامى - صلى الله علیه و آله - بود.
آن حضرت در کنار درب اطاق فاطمه - علیها السلام - ایستاده و طلوع نور وجود حسین - علیه السلام - در افق جهان را انتظار مى کشید. هنگامى که جهان را به نور و جودش نور باران ساخت و براى آفریدگارش سجده کرد، پیامبر ندا داد که : هان اى سماء! فرزند ملکوتیم را بیاور...
او گفت : هنوز نظیف و آماده دیدارش نساخته ام .
پیامبر با تعجب فرمود: شما او را نظیف مى کنید؟ خداوند او را نظیف و پاک و پاکیزه ساخته است .
اسماء نگریست و واقعیت را دریافت و آن کودک ملکوتى را در پارچه اى پشمین به سوى پیامبر - صلى الله علیه و آله - آورد.
پیامبر حسین - علیه السلام - را در آغوش گرفت و متفکرانه بر او نگریست و گریستن آغاز کرد و در حالى که آن کودک را مخاطب ساخته بود، فرمود:
... حسین جان ! به راستى که بر من گران است ... گران .
پس از روى دست و آغوش پیامبر، گاهى شانه فرشته وحى جایگاه او بود و گاهى شانه و دوش و سینه پیامبر. پیامبر - صلى الله علیه و آله - گاهى او را بر روى دستان مقدسش مى گرفت تا در برابر دیدگان نظاره گر، بوسه بارانش ‍ کند و گاهى بالا مى برد تا همه بنگرند و موقعیت او را دریابند.
 
 
 
   پرسش
         و پاسخ
                   محرم
گریه چیست و چرا انسان گریه مى کند؟
پاسخ: گریه تجسم عینى تاثرات درونى و عاطفى است و داراى اقسام گوناگونى مى باشد که هر یک آثار و نتایج ویژه اى دارند. از نظر روان شناسى گریه داراى اهمیت بسیارى است و فشار ناشى از عقده هاى انباشته در درون انسان را مى کاهد و درمان بسیارى از آلام و رنج هاى درونى انسان مى باشد. در حقیقت اشک چشم سوپاپ اطمینانى براى روح و جسم آدمى است که در شرایط بحرانى (اندوه و یا شادمانى فراوان) موجب تعادل او مى گردد. از نظر عرفا نیز، گریه زیباترین و پرشکوه ترین جلوه تذلل بنده و اظهار عجز و تسلیم و عبودیت در پیشگاه معبود قادر متعال است.
 
 
 
  
       عبرتهای
          عاشورا
جهت دوم از جهات مربوط به حادثه عاشورا, عبرت هاى عاشوراست. عاشورا غیر از درس, یک صحنه عبرت است. انسان باید در این صحنه نگاه کند تا عبرت بگیرد. عبرت بگیرد یعنى چه؟ یعنى خود را با آن وضعیت مقایسه کند و بفهمد در چه حال و وضعى قرار دارد. چه چیزى او را تهدید مى کند و چه چیزى براى او لازم است. این را عبرت مى گویند. مثلاً هنگامى که شما از جاده اى عبور مى کنید و اتومبیلى را مى بینید که واژگون شده یا تصادف کرده و آسیب دیده و مُچاله شده و سرنشینانش نابود شدند, مى ایستید و به آن صحنه نگاه مى کنید, چرا؟ براى این که عبرت بگیرید. براى این که برشما معلوم بشود که چه جور سرعت و حرکت و چه جور رانندگى به این وضعیت منتهى مى شود. این هم نوع دیگرى از درس است اما درس از راه عبرت گیرى. حال مى خواهیم این را یک قدرى بیش تر بررسى کنیم.
از بیانات مقام معظم رهبرى (مدظله العالى)
در دیدار با نیروهاى مقاومت بسیج
 13 محرّم 1413

 
 
 

 
   
       علمدار
 کربلا را بیشتر بشناسیم
القاب حضرت عباس علیه السلام
1. قمر بنى هاشم :
نوشته اند: و کان العباس رجلا و سیما جمیلا یر کب الفرس و رجلاه یخطان فى الاءرض و کان یقال له قمر بنى هاشم و کان لواء الحسین علیه السلام معه
یعنى : حضرت عباس علیه السلام مردى خوش سیما، خوش صورت و خوش قیافه بود و چون سوار بر اسب مى شد پاهایش از کثرت بلند بودن به زمین مى رسید. به او قمر بنى هاشم مى گفتند و در روز عاشورا لواى امام حسین علیه السلام در دست او بود.
از آنجا که آن حضرت در میان بنى هاشم از نظر زیبایى ممتاز بد، وى ار ماه بنى هاشم مى نامیدند. صباحت وجه و خوش صورتى ، از نعیم الهى است ؛ چنانچه در ذیل آیه شریفه یزید فى الخلق ما یشاء ان الله على شى ء قدیر (در آفرینش، آنچه مى خواهد، مى افزاید که خدا بر بعث و ایجاد هر چیز قادر است ) وارد شده که خداوند جمیل است و دوست دارد جمال را. روشنایى صورت حضرت ابوالفضل العباس ‍ علیه السلام هر تاریکى یى را روشن مى کرد و جمال وم هیئت او به اندازه اى بود که هر گاه دست به دست على اکبر داده و در کوچه مدینه عبور مى کردند، زن و مرد کوچه براى زیارت جمال آن دو جوان از هم سبقت مى گرفتند.
بهترین خوبى آن است که در آن خوبى صورت با خوبى سیرت ، و حسن جمال با حسن اعمال و افعال جمع شوند. بنى امیه ، قبیح صورت و کریه منظر بودند و بنى هاشم صورت دلجو و سیرت نیکو داشتند. حضرت هاشم معروف به حسن جمال بود و خال هاشمى معروف است و حضرت عبد المطلب و عبدالله و عباس و موسى مبرقع و حضرت محمد صلى الله علیه و آله نیز در نکویى منظر شهره بودند؛ چنانچه در وصف صورت آن حضرت نقل شده است که جمال ایشان از ماه روشنتر و درخشنده تر بود (اءضواءمن القمر)
حضرت رسول صلى الله علیه و آله خود در باب حسن یوسف مى فرماید ان یوسف کان فى اللیل قمرا و فى النهار شمسا و فى السحر کوکبا یعنى یوسف پیامبر صلى الله علیه و آله در سب مثل ماه بود، و در روز مانند آفتاب ، و در سحرگاهان همچون ستاره مى درخشید.
از رسول خدا صلى الله علیه و آله پرسیدند: وجه اختصاص حسن به یوسف چه بود؟ فرمود: روز قرعه فضائل ، قرعه حسن جمال به نام یوسف برآمد. گویند: این خبر در بازارهاى مدینه و خانه ها حتى در میان زنها شهرت یافت و عایشه آن را شنید، چون حضرت رسول صلى الله علیه و آله به خانه آمد، او ار محزون دید و وقتى از سبب حزن وى پرسید، عرض نمود: حسن و جمال ، از آن شماست یا یوسف ؟ فرمود: او خوش ‍ صورت تر و من نمکینتر مى باشم . و لکن بر اهل دوق و معرفت مخفى نیست که از جمال یوسف پرده برداشتند تا همه کس او را آشکار بدید، ولى از جمال محمد صلى الله علیه و آله پرده برنداشتند زیرا هیچ کس دیده اى را طاقت دیدن مستقیم نبود! و آنگهى محبوب ار در پرده نگاه مى دارند: در شب معراج از مصدر جلال خطاب به جبرئیل رسید که : من محمد صلى الله علیه و آله را به زیر هفتاد هزار پرده غیرت متوارى گردانیده ام ، امشب یک پرده از جمال او بردار تا نظاره کنندگان عالم اعلا حسن و جمال وى را ببینند؛ و چون جبرئیل یک پرده برداشت نورى پدید آمد که از پرتو آن نه نور عرش را جلوه اى ماند و نه کرسى را ونه آفتاب و ماه و ستارگان را. بعد از آن ، خطاب آمد: یا محمد، چه غم امت دارى ؟! امشب یک پرده از هفتاد هزار پرده را برداریم عجب مدار که تمام معاصى امت در جنب آن ناچیز و نابود گردد.
حال که سخن بدینجا رسید مقتضى است اشاره به قول حکما کنیم که گفته اند بایستى بین ظل و ذى تناسب بوده باشد، و نظام موجود در ظل ، کاشف از نظام موجود در ذى ظل است . به مصداق آیه مبارکه اءلم تر الى ربک کیف مد الظل و لو شاء لجعله ساکنا ثم جعلنا علیه دلیلا (ترجمه اجمالى آیه : یا پندارى که اکثر این کافران حرفى مى شنوند و یا تعقلى دارند؟ (حاشا) اینان در بى عقلى مانند چهار پایانند، بلکه داناتر و گمراهتر، آیا ندیدى که لطف خدا چگونه سایه را با آنکه اگر خواستى ساکن کردى بر سر عالمیان بگسترانید، آنگاه افتاب را بر آن دلیل قرار دادیم ) همه عالم ، ظل وجود حق مى باشند، و دیگر انکه جمال هر چیز جز همان تناسب اجزاى موجود در شى ء نیست ، بنابراین ، جمالى که در سلسله موجودات عالم ناسوت مشاهده مى شود ظل جمال تناسب عقول مى باشد تابرسد به نظام عقلانى (عقل اول ) و نظام در مرتبه فیض مقدس و اقدس الخ .
دیگر اینکه بدن ظل نفس است و هر قدر نفس داراى بها و روشنى باشد در بدن اثر مى کند و آثارش از بدن ظاهر مى گردد، و این است که در حدیث دارد: اطلب الحاجة من حسان الوجوه ، یعنى حاجات خود را از نیکو رویان و خوش طینیان بخواهید که صورت خوب ، نشانه سیرت خوب است .
حال اگر کسى گوید: دیده ایم بعضى مردمان خوش صورت داراى سیرتهاى سوء یابالعکس مى باشند، جوابش آن است که آن قاعده کلیه جارى است ؛ منتهاى مراتب ، اخلاق رذیله در بعضى کسبى مى باشد. مقصود آن است که چون انوار مقدسه محمد و آل محمد صلى الله علیه و آله مجارى و مجالى جمال و کمال حق - جل و علا - بوده واسطه فیض اقدس و نظام احسن مى باشند، در عالم ناسوت و جسمانیت نیز از تمام مردم خوش صورت تر و نمکینتر بوده و در ظاهر و باطن ، نیکو صورت و سیرتند.
از دیگر شواهد اعلاى حسن ، حضرت امام حسن علیه السلام است که آن قدر خوش ‍ صورت بود که زنها حریص بودند براى جناب و مى آمدند و خواهش ترویج داشتند براى خوش صورتى آن جناب ، و در اسلام مستحب است اگر زنى خواهش ترویج کند مرد اجابت او کند. حضرت امام حسین علیه السلام نیز نور از پیشانى و دهان و نحر مبارکش ‍ مى بارید. ((و الفضل ما شهدت به الاءعداء یعنى : فضل و برترى آن است که دشمن هم بر آن فضیلت شهادت دهد و اعتراف نماید. دشمن و قاتل امام حسین علیه السلام ، یزید پلید، در مدح صورت و سر مقدس او گفت :
یا حبذا بر دک فى الیدین
و لو نک الاءحمر فى الخدین
و در اشعر دیگرش گفت :
لما بدت تلک الرؤ وس و اءشرقت
تلک الشموس على ربى جیرون
شعر ظاهرا از مسلم جصاص است که مى گوید: این نور و تشعشع که از سرها تلاءلو مى کند، پیداست که آفتابى درخشان از منظومه شمسى ربوبى است و به دست بدترین مردم جنایتکار این فاجعه برپا شده است . همو مى گوید: سر مقدس امام حسین علیه السلام را در بازار کوفه دیدم و هو راءس قمرى زهرى اءشبه الخلق برسول الله صلى الله علیه و آله یعنى آن سر چون ماه درخشنده بود و از همه مردم بیشتر به رسول خدا صلى الله علیه و آله شباهت داشت .
نیز حضرت جواد الاءئمه علیه السلام در بین ائمه علیه السلام بسیار خوش صورت بود به حدى که وقتى که ام الفضل او را دید حالش دگرگون شد، چونانکه زنان مصر در وقت دیدن یوسف صلى الله علیه و آله از خود بى خود شدند و دست خویش را بریدند. در مورد حضرت قاسم بن الحسن علیه السلام گفته اند: کفلقة قمر. یعنى مثل پاره ماه بود و در مورد دو طفلان مسلم علیه السلام نیز نوشته اند که وقتى سرهاى آنها ار برابر ابن زیاد گذردند قام ثلاث مرات متعجبا من حسینهما یعنى سه مرتبه به علت تعجب از حسن آنها برخاست و نشست . از اینکه به حضرت ابوالفضضل علیه السلام قمر بنى هاشم مى گفتند، معلوم مى شود بعد از مقام امام ، خوش صورت تر از او در بنى هاشم نبوده است .
 
 
 
   سخنان
     امام حسین
            (علیه السلام)
نامه اى به محمد حنفیّه
متن سخن :
((بسم اللّه الرحمن الرحیم من الحسین بن على علیهما السلام
الى محمد بن على علیهما السلام و من قِبَله من بنى هاشم
اَمَّا بَعْدُ، فَکَانَّ الدُّنْیا لَمْ تَکُنْ وَکَانَّ الاخِرَةَ لَمْ تَزَلْ والسّلام ))(136)

ترجمه و توضیح :
ابن قولویه در کامل الزیارات از امام باقر علیه السلام نقل مى کند که حسین بن على علیهما السلام پس از ورود به کربلا نامه اى خطاب به محمد حنفیه و افراد قبیله بنى هاشم که با امام علیه السلام همسفر نشده بودند نگاشت ، متن نامه چنین است :
((بسم اللّه الرحمن الرحیم :)) از سوى حسین بن على به محمد بن على و افراد بنى هاشم که نزد وى مى باشند، اما بعد: گویا دنیایى وجود نداشته (و ما هم در این جهان نبوده ایم ) همان گونه که آخرت همیشگى است (و ما از بین نخواهیم رفت )).
این سخن امام بینش آن حضرت را مانند همه ائمه نسبت به دنیا و جهان آخرت نشان مى دهد که درنظر او ارزش دنیا و زندگى آن منهاى انجام وظیفه ، مساوى با هیچ است ؛ زیرا آنچه موقت و زودگذر است و پایان پذیر، نمى تواند بیش از این ارزش داشته باشد و از دید او همه زندگى ، همه لذایذ آن با مقام و مال و منال آن ، با نبودن آنها بلکه با تلخیها و ناکامیها و زجرها و شکنجه ها مساوى و یکسان است و این دو تفاوتى در نظر وى نمى تواند داشته باشد.
و اما جهان آخرت در نظر حسین بن على عظمت بى حساب و نامحدودى دارد که با هیچ مقیاس و معیارى نمى توان آن را سنجید؛ زیرا همیشگى و جاودانى است ، زوال و فنایى ندارد، سعادت ، عیش و لذتش دائمى و زوال ناپذیر و از همه مهمتر ((و رضوان من اللّه اکبر)). و همین طور زجر و عذاب و شکنجه اش پایان ناپذیر است و با این بینش است که دست شستن از دنیا با تمام لذایذ و راحتى ها و ثروت و مقامش و بى اعتنایى به زرق و برقش و پیوستن به جهان آخرت ، بسیار سهل و ساده و طبیعى خواهد بود و تمام مصائب و آلام و زجرها و ... در ذائقه چنین انسانى نه تنها قابل تحمل بلکه شیرین و گوارا و لذتبخش مى باشد و همان گونه که حسین بن على علیهما السلام این بینش را در این گفتارش منعکس ساخته است عملاً نیز نشان داده و از مرحله سخن و ذهنیت به مرحله عینیت رسانده و لباس عمل بر آن پوشانده است .
امام در این گفتارش از طرفى حقیقت دنیا و جهان آخرت را در قالب یک عبارت ساده و کوتاه به برادرش محمد حنفیه و سایر اقوام و عشیره اش بیان نموده و در آخرین روزهاى زندگیش آنها را از موعظه و نصیحت و راهنمایى خویش برخوردار مى سازد و از طرف دیگر به همه جهانیان و براى همه رهبران مذهبى که هدایت و رهبرى جامعه را به عهده دارند، راهى که باید برگزینند و بینشى را که باید داشته باشند، ترسیم مى نماید.
------------ --------- --
پی نوشت ها:
136- کامل الزیارات ، ص 75
 
 
 
  
      
ده گفتار
3- حرکت امام حسین بر اساس قرآن
آیاتى که امام حسین علیه السلام در مسیر راه به آن استناد فرمودند:
آیه اوّل : همین که نماینده یزید در مدینه (مروان ) تصمیم گرفت که از امام حسین علیه السلام براى یزید بیعت بگیرد، امام فرمود: ویلک یا مروان فانّک رجس واى برتو، تو پلید هستى و ما خانواده اى هستیم که خداوند در شاءن ما فرموده است : انّما یرید اللّه لیذهب عنکم الرّجس اهل البیت و یطهّرکم تطهیرا(54) همانا خداوند مى خواهد که از شما اهل بیت هر پلیدى (احتمالى ، شک و شبهه اى ) را بزداید و شما را چنانکه باید و شاید پاکیزه بدارد.
آیه دوّم : امام حسین علیه السلام در پایان وصیت نامه اى که قبل از حرکت به کربلا نوشتند، به این آیه استناد کردند: و ما توفیقى الا باللّه علیه توکّلت و الیه اُنیب (55) توفیق من به جز به (اراده ) خداوند نیست که بر او توکّل کرده ام و به او روى آورده ام .
آیه سوّم : همین که براى فرار از بیعت با یزید، از مدینه به سوى مکه خارج شدند (28 رجب )، این آیه را تلاوت فرمودند: فخرج منها خائفا یترقّب قال ربّ نجّنى من القوم الظالمین (56) آنگاه که (موسى ) از آنجا ترسان و نگران بیرون شد و گفت : پروردگارا! مرا از قوم ستمکار نجات بده .
آیه چهارم : شیخ مفید قدس سرّه مى گوید: همین که امام حسین علیه السلام به سوى مدینه رهسپار شد، گروه هایى از جن و فرشته براى یارى آن حضرت حاضر شدند، امّا امام این آیات را تلاوت فرمودند: اینما تکونوا یدرککم الموت و لو کنتم فى بروج مشیّدة (57) هرجا که باشید و لو در برجهاى استوار سر به فک کشیده ، مرگ شما را فرا مى گیرد. همچنین آیه ى : کبَرز الّذین کتب علیهم القتل الى مضاجعهم (58) کسانى که کشته شدند، در سرنوشتشان نوشته شده بود (با پاى خویش ) به قتلگاه خود رهسپار مى شدند.
آیه پنجم : همین که امام حسین علیه السلام شب جمعه سوم شعبان (قبل از حرکت به کربلا) وارد مکه شدند، این آیه را تلاوت فرمودند: و لمّا توجّه تلقاء مَدیَن قال عسى ربّى اَن یهدنى سواء السبیل (59) و چون رو به سوى مدین نهاد، گفت : باشد که پروردگارم مرا به راه راست راهنمایى کند.
آیه ششم : در مکه همین که با ابن عباس گفتگو مى کردند درباره ى بنى امیّه این آیات را تلاوت فرمودند: انّهم کفروا باللّه و برسوله و لایاءتون الصلاة الاّ و هم کُسالى (60) آنان به خداوند و پیامبر او کفر ورزیده و جز با حالت کسالت به نماز نپرداخته اند.... و همچنین آیه ى : یرائون الناس و لایذکرون الله الا قلیلا با مردم ریاکارى کنند و خدا را جز اندکى یاد نمى کنند. و آیه ى مذبذبین بین ذلک لا الى هؤ لاء و لا الى هؤ لاء و من یضلل اللّه فلن تَجِدَ له سبیلا(61) در این میان (بین کفر و ایمان ) سرگشته اند، نه جزو آنان (مؤ منان ) و نه جزو اینان (نامؤ منان ) و هر کس که خداوند در گمراهى واگذاردش ، هرگز براى او بیرون شدنى نخواهى یافت . و فرمودند: کلّ نفس ذائقة الموت و انّما توفّون اُجورکم (62) هر جاندارى چشنده (طعم ) مرگ است و بى شک در روز قیامت پاداشهایتان را به تمامى خواهند داد.
آیه هفتم : در آستانه عید قربان که امام حسین علیه السلام از مکه به سوى کربلا حرکت کردند، نماینده یزید در مکه راه را بر حضرت بستند، درگیرى با تازیانه رخ داد، به امام حسین گفتند: مى ترسم شما میان مردم شکاف بیفکنى !! حضرت این آیه را تلاوت فرمودند: لى عملى و لکم عملکم انتم بریئون مما اعمل و انا برى ء مما تعملون (63) عمل من از آن من و عمل شما از آن شما، شما از آنچه من مى کنم برى و برکنارید و من از آنچه شما مى کنید برى و برکنارم .
آیه هشتم : همین که در مسیر کربلا خبر شهادت مسلم را شنیدند فرمودند: انّا للّه و انّا الیه راجعون (64) کسانى که چون مصیبتى به آنان رسد، گویند: ما از خداییم و به خدا باز مى گردیم .
آیه نهم : در نزدیکى کربلا همین که حُر به امام گفت : چرا آمده اى ؟ فرمود: نامه هاى دعوت شما مرا به اینجا آورد، ولى حالا پشیمان شده اید و این آیه را تلاوت فرمود: فمَن نَکَث فانّما یَنکُث على نفسه (65) پس هرکس که پیمان شکند، همانا به زیان خویش پیمان شکسته است .
آیه دهم : در مسیر کربلا همین که خبر شهادت نامه رسان خود قیس بن مسهّر صیداوى را شنید گریه کرد و این آیه را تلاوت فرمودند: و منهم مَن قَضى نَحبَه و منهم مَن یَنتَظر و ما بَدّلوا تَبدیلا(66) از ایشان کسى هست که بر عهد خویش (تا پایان حیات ) به سربرده است و کسى هست که (شهادت را) انتظار مى کشد و هیچ گونه تغییر و تبدیلى در کار نیاورده اند.
آیه یازدهم : همین که فرماندار کوفه (ابن زیاد) نامه رسمى براى حُر فرستاد که راه را بر حسین علیه السلام ببندد و او نامه را به امام عرضه داشت ، امام این آیه را تلاوت فرمودند: و جعلناهم ائمّة یدعون الى النار...(67) و آنان را پیشوایانى خواندیم که به سوى آتش دوزخ دعوت مى کنند و روز قیامت یارى نمى یابند.
آیه دوازدهم : امام حسین علیه السلام در کربلا درباره لشکر یزید براى دخترش سکینه این آیه را تلاوت فرمود: اِستَحوَذ علیهم الشیطان فاَنساهم ذکر اللّه (68) شیطان بر آنان دست یافت ، سپس یاد خدا را از خاطر آنان برد.
آیه سیزدهم : در روز عاشورا براى لشکر یزید این آیه را تلاوت فرمود: فاجمعوا اَمرکم و شُرکائکم ثمّ لایکن امرکم غُمّة ثمّ اقضوا الىّ و لاتنظرون (69) شما با شریکانى که قائلید، کارتان را هماهنگ و عزمتان را جزم کنید سپس در کارتان پرده پوشى نکنید، آنگاه کار مرا یکسره کنید و مهلتم ندهید.
و نیز آیه انّما ولىّ اللّه الذى نزل الکتاب و هو یتولّى الصالحین (70) سرور من خداوند است که (این ) کتاب آسمانى را فرو فرستاده است و او دوستدار شایستگان است . و نیز آیه ى : و انّى عذت بربّى و ربّکم ان ترجمون (71) و من از شرّ اینکه سنگسارم کنید، به خود و پروردگار شما پناه مى برم . و همچنین آیه ى : اعوذ بربّى و ربّکم من کلّ متکبّر لایؤ من بیوم الحساب (72) من به پروردگار خود و پروردگار شما از (شرّ) هر متکبّرى که به روز حساب ایمان ندارد، پناه مى برم.

محرم ( بی بی بابا )

 
 
   شب سوم:
        بی بی
          بابا
ذکر مصیبت دختر سه ساله
وقتی که صبح شد، پس از خواندن نماز صبح و ... (همیشه همراه عمّه سادات بوده) ناگهان مشاهده کرد کنار چادرهایشان، نیزه‌ها برپا است.
نورانیت سر ابی‌عبدالله (ع) از دور، دلِ دختر را برده است. زانوکشان به سمت نیزه‌ای که سر بابا بر آن بود آمد.
اوّل یک نگاهی به صورت پدر نمود. دید یک طرف صورت سیاه شده و خاکی ...
راوی می‌گوید:
دیدم، نیزه خودش به قدرت الهی خم شد. (دست بچّه که به بالای نیزه نمی‌رسد لذا نیزه خم شد و در بغل دختر قرار گرفت ...)
سر را در آغوش گرفت و ... (زمزمه می‌کرد) بابا! قربان سرشکسته‌ات شوم ...
فراز آخر ذکر مصیبت و زبان حال
به هر صورتی که بود دختر روی پاهایش ایستاد.
قرآن می‌گوید:
یوسف (ع) از بالای چاه توسط برادرانش انداخته شد.
حال پس از سال‌ها که حضرت یعقوب (ع) فرزندش را دید و ملاقات نمود و ... از او سؤال می‌کند که آن وقتی که توی چاه افتادی چه شده و کجای بدنت درد گرفت و ... چه بلایی به سرت آمد.
یوسف گفت: خدا محبّت دارد و ...
حال شما به خیالتان فکر نمی‌کنید که وقتی سرِ پدر در بغل دختر قرار گرفت با بچّه درد و دل نکرده است و از او سؤال نکرد که:
(دختر بچّه‌ یا پسر بچه وقتی آرام هم می‌افتد زودی بدنش کبود می‌شود چه برسد که از فاصله‌ای روی زمین بیفتد)
 
 
حضرت‌ رقیه‌ سلام الله علیها (س)
به‌ گیسوان‌ پریشان‌ نظاره‌ جایز نیست
‌ نظر به‌ پیرهن‌ پاره‌ پاره‌ جایز نیست‌

نگاه‌ دختر شامی‌ نگاه‌ تردید است
‌ برای‌ دوست‌ شدن‌ استخاره‌ جایز نیست‌

به‌ جان‌ خسته‌ سزاوار نیست‌ خنده‌ زدن‌
به‌ جسم‌ سوخته‌ حتی‌ اشاره‌ جایز نیست‌

ز خار پای‌ غریبی‌ چو بوسه‌ باران‌ بود
 دواندنش‌ به‌ بیابان‌ دوباره‌ جایز نیست‌

هنوز دامن‌ آتش‌ گرفته‌ می‌سوزد
به‌ جان‌ سوخته‌ دامن‌ شراره‌ جایز نیست‌

به‌ سوی‌ قافلة‌ بانوان‌ معصومه‌
 نگاه‌ خیره‌ سر چشم‌ پاره‌ جایز نیست‌

برای‌ بردن‌ سوغات‌ نزد دختر خویش‌
 ز گوش‌ پارة‌ من‌ گوشواره‌ جایز نیست‌

به‌ قصد سیلی‌ و ترساندن‌ و زدن‌ دل‌ شب‌
به‌ نعره‌ در پی‌ دختر سواره‌ جایز نیست‌
 
 
 
حضرت‌ رقیه‌ سلام الله علیها  (2)

‌شمع‌ هر جا که‌ انجمن‌ دارد
پر پروانه‌ سوختن‌ دارد

بخدا نیست‌ خارجی‌ پدرم‌
دین‌ به‌ قلب‌ پدر وطن‌ دارد

گرچه‌ در کربلاست‌ پیکر او
دست‌ اغیار پیرهن‌ دارد

چوب‌ تأدیب‌ خوب‌ می‌داند
 که‌ چه‌ بوسیدنی‌ دهن‌ دارد

سوی‌ اغیار، لیکن‌ انظر گرفت
‌ بهر احباب‌ بانگ‌ ?لن‌? دارد

معجری‌ هست‌ بر سرم‌ امروز
 پدر من‌ اگر کفن‌ دارد

نیمه‌ باز است‌ کام‌ خونی‌ او
به‌ گمانم‌ پدر سخن‌ دارد

گر بیایی‌ ز جان‌ بپردازم‌
دیدنت‌ هر قدر ثمن‌ دارد

?لن‌ ترانی‌? مگو که‌ از هوسم
‌ ?اَرِنی‌? می‌رسد ز هر نفسم‌

غیر احیاء نمی‌کنم‌ امشب‌
جز ?خدایا? نمی‌کنم‌ امشب‌

منکه‌ دل‌ کنده‌ام‌ ز عقبی‌ دوش‌
میل‌ دنیا نمی‌کنم‌ امشب‌

قرب‌ دختر به‌ بوسه‌ پدر است‌
جز تمنا نمی‌کنم‌ امشب‌

من‌ زبونی‌ نمی‌کشم‌ از چرخ‌
 من‌ مدارا نمی‌کنم‌ امشب‌

باید امشب‌ کنار من‌ باشی
‌ بی‌ تو ?فردا? نمی‌کنم‌ امشب‌

چند بوسه‌ به‌ من‌ بدهکاری‌
صبر از آنها نمی‌کنم‌ امشب‌

نوبتی‌ هم‌ بود زمان‌ من‌ است
‌ پس‌ تماشا نمی‌کنم‌ امشب‌

ناز طفل‌ مریض‌ بیشتر است‌
بی‌ تو ?لالا? نمی‌کنم‌ امشب‌

خواب‌، بی‌ بوسة‌ پدر تا کی‌؟
 دور از خانه‌، در بدر تا کی‌؟

اللّه‌ اللّه‌ عجب‌ سحر دارم‌
سحری‌ در بر پدر دارم‌

آنچه‌ دیشب‌ به‌ طشت‌ زر دیدم‌
 حالیا در طبق‌ به‌ بر دارم‌

دست‌ افکنده‌ام‌ به‌ گردن‌ او
عمه‌ جان‌ عمه‌ جان‌ پدر دارم‌

لیک‌ چشمی‌ نمانده‌ بنگرمش‌
 لیک‌ دستی‌ نمانده‌ بر دارم‌

آمده‌ همرهش‌ مرا ببرد
بخدایش‌ قسم‌ خبر دارم‌

تو مپندار ای‌ پدر که‌ کنون‌
 سُرمه‌ بر دیدگان‌تر دارم‌

لختة‌ خون‌ گرفته‌ چشم‌ مرا
لخته‌ خونی‌ که‌ از سفر دارم‌

گره‌ در موی‌ من‌ چو ابروی‌توست
‌ تو ز سنگ‌ و من‌ از شرر دارم‌

تا نریزم‌ به‌ سیلی‌ از لب‌ خون‌
 لب‌ نمی‌گیرم‌ از لب‌ تو کنون‌

 
 
 

همه هست آرزویم

 
 

گفتم چو بیای غم دل با تو بگویم     چه بگویم چو بیای غم از دل برود

اما حسین / حضرت ابوالفضل


بیا که بر سر آنم که پیش پای تو میرم
 ازین چه خوش ترم ای جان که من برای تو میرم

ز دست هجر تو جان می برم به حسرت روزی
که تو ز راه بیایی و من به پای تو میرم 
 

بسوخت مردم بیگانه را به حالت من دل
 چنین که پیش دل دیر آشنای تو میرم

ز پا فتادم و در سر هوای روی تو دارم
 مرا بکشتی و من دست بر دعای تو میرم 
 

یکی هر آنچه توانی جفا به سایه ی بی دل
 مرا ز عشق تو این بس که در وفای تو میرم 

ماه محرم ماه پیروزی خون بر شمشیر

فرا رسیدن ماه محرم ماه پیروزی خون بر شمشیر را به مسلمانان جهان تسلیت عرض می کنم.

ای ماه خدا! در تقویم دل ما خاطره هیچ ماهی به سرخی تو نیست! سلام خدا بر تو و بر ستارگانی که بر گردت حلقه زده اند! و سلام خدا بر خورشید فروزانی که در خود جای داده ای! ای ماه خون! بار دیگر از راه میرسی و با نسیم گرم کربلایی، قصه آلاله های سرخ را به گوش جان می رسانی. دوباره سکوت تاریخ را درهم می شکنی و بغض ناله را از تنگنای حنجره ها آزاد می کنی. بانگ چاووش کاروانت به گوش می رسد و شیدائیان را دوباره به مهمانی شور و حماسه فرا می خواند و جان عشاق را از جام گریه سرمست می کند.

و سلام بر محرم الحرام، ماه آغازین سال هجری قمری!

محرم راز دل بلاجویان و حرم مصفای اهل دل است، محرم نقطه پرگار اهل ولایت، محرم کتاب خون و شهادت، شور و شعور و کتاب عشق و شکوه شقایق شیدایی و کتاب غلبه نور بر ظلمت و جهل و نادانی است.
محرم ماه حماسه و شجاعت و جوانمردی، ماه ظلم ستیزی و مبارزه با تبعیض و ذلت است. محرم ماه امر به معروف و نهی از منکر و جمیع منکرات است.
و سلام بر حسین! سید و سالار شهیدان، سید اولیاء و شقایق سرخ روئیده در نینوا و سلام بر حسین! نور دیده بندگان خدا، گلبوته سرخ باغستان سبز توحید، عطیه بزرگ سرمدی و راهنمای راه رشد و شرف و فضیلت و هدف.
سلام بر حسین! که دلیری و آزادگی از قامت بلندش روئید و عشق از نامش حرمت یافت. سلام بر حسین! سالار همه ناشران عقیده و جهاد و سلام برحسین سرو بلند و آزادی و معرفت که از ذلت بیزار است و عاشق آزادی است.
حسین، عاشورا را آفرید و عاشورا حسینیان زمانه را، حسین خود را در بلا افکند تا ولا و ولایت به معنا بنشیند «البلاء للولا» با خون حسین تفسیر شد و مسجدالاقصی و کعبه هدی با خون حسین بقا یافت. حسین چون کتابی بی شیرازه، جسمش را به دم تیغ جباران سپرد تا شیرازه قرآن را مستحکم گرداند. حسین با خون خود عدالت، مظلومیت و عبودیت را عاشقانه تعبیر کرد.
حسین همه را به تلاش و مبارزه برای دستیابی به حقیقت زندگی فرا خواند. چرا که پیام کربلا و عاشورا پیام حریت، عدالت، عزت و سرافرازی است و نباید این اهداف بزرگ در مکتب حسین فراموش شود. اگر این اهداف نادیده گرفته شود فلسفه عزاداری و به تبع آن راه حسین(ع) فراموش خواهد شد. حسین بر ما آموخت که چگونه، عقیده را پاس بداریم. او راه جاودانگی معنوی و مردی را از راه درست و اصولی ترسیم کرد. پس بر او سلام باد.


طفلان‌ زینب‌ (ع)

بنگرید آئینه‌ اسرار را
 طالبان‌ لحظة‌ دیدار را

راهیان‌ قله‌های‌ معرفت
‌ فاتحان‌ قامع‌ الکفار را

شاهدان‌ محفل‌ پر شور عشق
‌ اختران‌ آسمان‌ یار را

دو دلاور زادة‌ عالی‌ نسب
‌ وارثان‌ حیدر کرار را

گفت‌ زینب‌ بگذرم‌ از هستی‌ام
‌ تا به‌ حیرت‌ آورم‌ ادوار را

جمع‌ کردم‌ من‌ توان‌ خویش‌ را
پهن‌ کردم‌ سفرة‌ ایثار را

دو بسیجی‌ بهر تو پرورده‌ام‌
دو حسینی‌ مذهب‌ عیار را

نزد عباس‌ هر دوشان‌ آموختند
 یا اخا زیر و بم‌ پیکار را

از گلاب‌ خونشان‌ رخصت‌ بده‌
 تا معطر سازم‌ این‌ گلزار را

حال‌ می‌گیرم‌ به‌ دست‌ رزمشان
‌ انتقام‌ سیلی‌ اشرار را

سرخی‌ خون‌ دو طفلان‌ می‌برد
 از دلم‌ آن‌ خاطرات‌ تار را

چون‌ شکافد نیزه‌ای‌ پهلویشان
‌ یاد آرم‌ سینه‌ و مسمار را

یاد آرم‌ از شرار داغشان‌
 آتش‌ بین‌ در و دیوار را

بشکنم‌ امروز با این‌ دستها
دست‌ آن‌ سیلی‌ زن‌ قهار را

فاصله‌ انداخت‌ دشمن‌ بینشان‌
برد سویی‌ هر یکی‌ سردار را

خواند دشمن‌ پیش‌ روی‌ هرکدام
‌ لشگر مردان‌ نیزه‌ دار را

نیزه‌ها ازجسمشان‌ خون‌ می‌مکید
 دیده‌ حق‌ این‌ صحنة‌ غمبار را

از حرم‌ بیرون‌ نیامد خواهرش‌
 تا نبیند خجلت‌ دلدار را‌

 حضرت‌ رقیه‌ سلام الله علیها  (2)

‌بنما دوا یا حسین‌ دردم‌
 من‌ دسته‌ گل‌ بهرت‌ آوردم‌

این‌ دو گرفتار تو هستند
با جان‌ خود یار تو هستند

***

بنگر که‌ این‌ دو کفن‌ پوشند
 بهر رضای‌ تو می‌کوشند

امید لطف‌ تو را دارند
تا جان‌ برای‌ تو بسپارند

***

پروردة‌ خواهرت‌ هستند
قربانی‌ اصغرت‌ هستند

یا اذن‌ خود از تو می‌گیرند
 یا بین‌ این‌ خیمه‌ می‌میرند


حضرت‌ رقیه‌ سلام الله علیها (س)

به‌ گیسوان‌ پریشان‌ نظاره‌ جایز نیست
‌ نظر به‌ پیرهن‌ پاره‌ پاره‌ جایز نیست‌

نگاه‌ دختر شامی‌ نگاه‌ تردید است
‌ برای‌ دوست‌ شدن‌ استخاره‌ جایز نیست‌

به‌ جان‌ خسته‌ سزاوار نیست‌ خنده‌ زدن‌
به‌ جسم‌ سوخته‌ حتی‌ اشاره‌ جایز نیست‌

ز خار پای‌ غریبی‌ چو بوسه‌ باران‌ بود
 دواندنش‌ به‌ بیابان‌ دوباره‌ جایز نیست‌

هنوز دامن‌ آتش‌ گرفته‌ می‌سوزد
به‌ جان‌ سوخته‌ دامن‌ شراره‌ جایز نیست‌

به‌ سوی‌ قافلة‌ بانوان‌ معصومه‌
 نگاه‌ خیره‌ سر چشم‌ پاره‌ جایز نیست‌

برای‌ بردن‌ سوغات‌ نزد دختر خویش‌
 ز گوش‌ پارة‌ من‌ گوشواره‌ جایز نیست‌

به‌ قصد سیلی‌ و ترساندن‌ و زدن‌ دل‌ شب‌
به‌ نعره‌ در پی‌ دختر سواره‌ جایز نیست‌
 

 حضرت‌ رقیه‌ سلام الله علیها  (2)

‌شمع‌ هر جا که‌ انجمن‌ دارد
پر پروانه‌ سوختن‌ دارد

بخدا نیست‌ خارجی‌ پدرم‌
دین‌ به‌ قلب‌ پدر وطن‌ دارد

گرچه‌ در کربلاست‌ پیکر او
دست‌ اغیار پیرهن‌ دارد

چوب‌ تأدیب‌ خوب‌ می‌داند
 که‌ چه‌ بوسیدنی‌ دهن‌ دارد

سوی‌ اغیار، لیکن‌ انظر گرفت
‌ بهر احباب‌ بانگ‌ «لن‌» دارد

معجری‌ هست‌ بر سرم‌ امروز
 پدر من‌ اگر کفن‌ دارد

نیمه‌ باز است‌ کام‌ خونی‌ او
به‌ گمانم‌ پدر سخن‌ دارد

گر بیایی‌ ز جان‌ بپردازم‌
دیدنت‌ هر قدر ثمن‌ دارد

«لن‌ ترانی‌» مگو که‌ از هوسم
‌ «اَرِنی‌» می‌رسد ز هر نفسم‌

غیر احیاء نمی‌کنم‌ امشب‌
جز «خدایا» نمی‌کنم‌ امشب‌

منکه‌ دل‌ کنده‌ام‌ ز عقبی‌ دوش‌
میل‌ دنیا نمی‌کنم‌ امشب‌

قرب‌ دختر به‌ بوسه‌ پدر است‌
جز تمنا نمی‌کنم‌ امشب‌

من‌ زبونی‌ نمی‌کشم‌ از چرخ‌
 من‌ مدارا نمی‌کنم‌ امشب‌

باید امشب‌ کنار من‌ باشی
‌ بی‌ تو «فردا» نمی‌کنم‌ امشب‌

چند بوسه‌ به‌ من‌ بدهکاری‌
صبر از آنها نمی‌کنم‌ امشب‌

نوبتی‌ هم‌ بود زمان‌ من‌ است
‌ پس‌ تماشا نمی‌کنم‌ امشب‌

ناز طفل‌ مریض‌ بیشتر است‌
بی‌ تو «لالا» نمی‌کنم‌ امشب‌

خواب‌، بی‌ بوسة‌ پدر تا کی‌؟
 دور از خانه‌، در بدر تا کی‌؟

اللّه‌ اللّه‌ عجب‌ سحر دارم‌
سحری‌ در بر پدر دارم‌

آنچه‌ دیشب‌ به‌ طشت‌ زر دیدم‌
 حالیا در طبق‌ به‌ بر دارم‌

دست‌ افکنده‌ام‌ به‌ گردن‌ او
عمه‌ جان‌ عمه‌ جان‌ پدر دارم‌

لیک‌ چشمی‌ نمانده‌ بنگرمش‌
 لیک‌ دستی‌ نمانده‌ بر دارم‌

آمده‌ همرهش‌ مرا ببرد
بخدایش‌ قسم‌ خبر دارم‌

تو مپندار ای‌ پدر که‌ کنون‌
 سُرمه‌ بر دیدگان‌تر دارم‌

لختة‌ خون‌ گرفته‌ چشم‌ مرا
لخته‌ خونی‌ که‌ از سفر دارم‌

گره‌ در موی‌ من‌ چو ابروی‌توست
‌ تو ز سنگ‌ و من‌ از شرر دارم‌

تا نریزم‌ به‌ سیلی‌ از لب‌ خون‌
 لب‌ نمی‌گیرم‌ از لب‌ تو کنون‌


ورود به‌ کربلا‌

دشت‌ غم‌ دشت‌ عطش‌ دشت‌ بلایی‌ کربلا
سینه‌ سوز و جانگذار و غم‌ فزایی‌ کربلا

جمعی‌ از خوبان‌ عالم‌ را هدایت‌ بر سر است‌
 باز کن‌ در دل‌ برای‌ عشق‌ جایی‌ کربلا

زود باشد کاروان‌ در کوی‌ تو منزل‌ کند
میزبان‌ حضرت‌ خون‌ خدایی‌ کربلا

خیمه‌های‌ عاشقان‌ برپا شود در خاک‌ تو
 تو به‌ حج‌ عشق‌ تصویر منایی‌ کربلا

تو غریبه‌ نیستی‌ با آستان‌ اهل‌ بیت
‌ آشنای‌ زادة‌ خیرالورایی‌ کربلا

طور سینایی‌، کنی‌ موسای‌ عمرانی‌
طلب‌ خضر امکانی‌ پی‌ آب‌ بقایی‌ کربلا

کعبة‌ آل‌ رسولی‌ ثانی‌ بیت‌ الحرام‌
 بعثت‌ پاک‌ حسینی‌ را حرایی‌ کربلا

آیة‌ عشقی‌ ولی‌ هرگز نمی‌شد باورت
‌ افکنی‌ بین‌ دو عاشق‌ را جدایی‌ کربلا

آه‌ از روزی‌ که‌ زینب‌ غرِ خون‌ بیند تو را
 که‌ هم‌ آغوش‌ تن‌ اهل‌ ولایی‌ کربلا

روز عاشورا که‌ باغ‌ فاطمه‌ پرپر شود
همنوا با زینبش‌ نغمه‌ سرایی‌ کربلا

آن‌ زمان‌ که‌ دست‌ عباس‌ از بدن‌ گردد
 جدا میزبان‌ مقدم‌ خیرالنسایی‌ کربلا

عصر عاشورا که‌ آید قتلگاهت‌ دیدنی‌ است
‌ عشق‌ با خون‌ می‌کند جلوه‌ نمایی‌ کربلا

کاش‌ می‌گفتی‌ که‌ گلچین‌ لاله‌ را پرپر مکن‌
 وای‌ زین‌ نامردمی‌ و بی‌ حیایی‌ کربلا

میهمان‌ را با لب‌ عطشان‌ چه‌ قومی‌ می‌کشد؟
 وای‌ از این‌ کوفه‌ و این‌ بی‌ وفایی‌ کربلا

ای‌ زمین‌ ای‌ ارض‌ اقدس‌ ای‌ حریم‌ کبریا
 تا ابد با آل‌ زهرا همنوایی‌ کربلا
 

 

 ورود به‌ کربلا (2)

‌ اشتر مران‌ ای‌ ساربان‌ اینجا زمین‌ کربلاست
‌ آهسته‌ ران‌ آهسته‌ ران‌ اینجا زمین‌ کربلاست‌

اینجا فضای‌ نینواست‌ مهمان‌ سرای‌ کبریاست‌
ما میهمان‌ حق‌ میزبان‌ اینجا زمین‌ کربلاست‌

اینجا شهادتگاه‌ ماست‌ اینجا زیارتگاه‌ ماست‌
زهرا کند اینجا فغان‌ اینجا زمین‌ کربلاست‌

اینجا حریم‌ انبیاست‌ میعادگاه‌ کبریاست
‌ ای‌ عاشقان‌ ای‌ عاشقان‌ اینجا زمین‌ کربلاست‌

اینجا شود اکبر فدا آن‌ سو سرم‌ از تن‌ جدا
ای‌ کاروان‌ ای‌ کاروان‌ اینجا زمین‌ کربلاست‌

بار گران‌ از کف‌ نهید اینجا شود قاسم‌ شهید
 اشتر مران‌ ای‌ ساربان‌ اینجا زمین‌ کربلاست‌

اینجا شود زینب‌ اسیر در خاک‌ و خون‌ غلطد غدیر
جبریل‌ گردد نوحه‌ خوان‌ اینجا زمین‌ کربلاست‌

اینجا شود صبر امتحان‌ با کودکان‌ و نوجوان
‌ اسلام‌ گردد جاودان‌ اینجا زمین‌ کربلاست‌

اینجا شود خون‌ ریخته‌ حلقم‌ به‌ نی‌ آویخته‌ ای
‌ اکبرم‌ قرآن‌ بخوان‌ اینجا زمین‌ کربلاست‌

اینجا به‌ زیر بوته‌ها گل‌ می‌کند بیتوته‌ها
گردند حیران‌ دختران‌ اینجا زمین‌ کربلاست‌

غربت‌ ثمر اینجا دهد مظلوم‌ سر اینجا دهد
 آتش‌ رود بر آسمان‌ اینجا زمین‌ کربلاست‌

بر کودکان‌ در بدر بر بانوان‌ خونجگر
خورشید گردد سایبان‌ اینجا زمین‌ کربلاست‌


مسلم‌ بن‌ عقیل‌ (ع)

گر سر ما بقدوم‌ تو دوان‌ خواهد شد
دوش‌ ما راحت‌ از این‌ بار گران‌ خواهد شد

به‌ بلندای‌ قدت‌ بر سر تو سلامی‌ دادم‌
زین‌ بلندی‌ ادب‌ مسلم‌ عیان‌ خواهد شد

از خدا خواسته‌ام‌ ذبح‌ منای‌ تو شدم‌
زده‌ام‌ فالی‌ و امروز همان‌ خواهد شد

قسمتم‌ نیست‌ که‌ نوشتم‌ قدحی‌ آب‌ روان‌
عید قربان‌ من‌ اکنون‌ رمضان‌ خواهد شد

به‌ دو ابروی‌ تو سوگند که‌ در مکه‌ بمان‌
ورنه‌ هر قبله‌نما رقص‌ کنان‌ خواهد شد

بر سر دار الاماره‌ جگرم‌ می‌سوزد
که‌ جگر گوشة‌ زهرا به‌ سنان‌ خواهد شد

سنگ‌ بر روی‌ هلال‌ تو نماید حلال‌
سر تو بر سر دروازه‌ نشان‌ خواهد شد

چون‌ سر نی‌ سر گیسوی‌ تو بی‌ تاب‌ شود
«نفس‌ باد صبا مشک‌ فشان‌ خواهد شد»

زینب‌ خسته‌ هراسان‌ سکینه‌ بشود
«چشم‌ نرگس‌ به‌ شقایق‌ نگران‌ خواهد شد»

روزی‌ آید که‌ کشی‌ تیر برون‌ از دل‌ خویش‌
قامت‌ زینب‌ ازاین‌ غصه‌ کمان‌ خواهد شد

 

طفلان‌ مسلم‌ (ع)

‌ اگرچه‌ قسمت‌ ما جز بلا نیست‌
یتیمیم‌ و به‌ ما سیلی‌ روا نیست‌

چرا تو قصد جان‌ ما نمودی‌
مگر در کوفه‌ رسمی‌ جز جفا نیست‌

مدینه‌ مادری‌ چشم‌ انتظارست‌
که‌ بر درد نهان‌ او دوا نیست‌

برای‌ دیدن‌ ما بیقرار است‌
اگر چه‌ رزِ او دیدار ما نیست‌

سر ما از بدن‌ افتد جدا به‌
که‌ راه‌ ما از آن‌ دلبر جدا نیست‌

همان‌ دلبر که‌ زیر سم‌ و مرکب‌
نشانی‌ از تنش‌ بر خاکها نیست‌

شبیه‌ یار زینب‌ جان‌ سپاریم‌
که‌ گفته‌ مقتل‌ ما کربلا نیست‌

دو یوسف‌ را چرا ارزان‌ فروشی‌
خدا داند سر ما بی‌ بها نیست‌

خدا از تو تقاص‌ ما بگیرد
که‌ عادل‌ تر ز حق‌ در دو سرا نیست‌

بدان‌ ما مستجاب‌ الدعوة‌ هستیم‌
شبیه‌ ما در این‌ ارض‌ و سما نیست‌


سلام من به محرم   محرم گل زهرا

به لطمه های ملائک  به ماتم گل زهرا

سلام من به محرم  به تشنگی عجیبش

به بوی سیب زمین و غم حسین غریبش

سلام من به محرم  به غصه و غم مهدی

به چشم کاسه خون و به شال ماتم مهدی

سلام من به محرم  به کربلا و جلالش

به لحظه های پر از حزن و غرق درد و ملالش

سلام من به محرم  به حال خسته زینب

به بینهایت داغ دل شکسته زینب

سلام من به محرم  به دست و مشک ابوالفضل

به ناامیدی سقا به سوز و اشک ابوالفضل

سلام من به محرم  به قد و قامت اکبر

به خشک اذان گوی زیر نیزه و خنجر

سلام من به محرم  به دست و بازوی قاسم

به شوق شهد شهادت  حنای گیسوی قاسم

سلام من به محرم  به گهواره اصغر

به اشک خجلت شاه و گلوی پاره اصغر

سلام من به محرم  به احترام سکینه

به آن ملیکه که رویش ندیده چشم مدینه

سلام من به محرم  به عاشقی زهیرش

به بازگشتن حر  خروج ختم به خیرش

سلام من به محرم  به مسلم و به حبیبش

به رو سپیدی عون و بوی عطر عجیبش

سلام من به محرم  به زنگ محمل زینب

به پاره پاره تن بی  سر مقابل زینب

سلام من به محرم  به انتظار رقیه

به پای آبله بسته به چشم تار رقیه

سلام من به محرم  به شور و حال عیانش

سلام من به حسین و به اشک سینه زنانش

سلام من به محرم  به حزن نغمه هایش

به پرچم و به سیاهی  به خیمه های عزایش


فرا رسیدن محرم را بار دیگر تسلیت عرض می کنم

اینم به عشق آقا ابوالفضل

عباس

این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست   

                                                      این چه شمعی است که جانها همه پروانه اوست

 

 

و اگر اشک نبود

***  و اگر اشک نبود...  ***
 
 
 
 
گریه بر هر درد بی درمان دواست ... چشم گریان ، چشمه ی فیض خداست
تا نگرید ابر کی خندد چمن ... تا نگرید طفل کی نوشد لبن
مولوی
 
خنده بر هر درد بی درمان دواست
 
عامیانه
 
یادم میاد استاد درس اخلاق بهمون میگفت :
 
انسان وقتی دچار اشتباه و گناه میشه که یا خیلی خوشحال باشه یا خیلی ناراحت ، بهترین تصمیم گیریها زمانی هست که در اون حد وسط باشیم نه خیلی خوشحال و نه خیلی ناراحت . پس هم به خنده نیاز داریم و هم به گریه
 
***
 
در نهایت ما نفهمیدیم که هر وقت درد بی درمان گرفتیم ، بشینیم گریه کنیم یا اینکه بخندیم.
 ولی پس از سالها به این نتیجه رسیدم که گریه و خنده دو مسیر متفاوتی هستند که در نهایت به یک مقصد ختم می شوند .
 حالا بسته به اینکه شرایط فعلی چگونه هست ، مسافر یکی از این دو راه خواهیم شد .فرض کنید که دوتا مسیر هست که به خونه دوستمون ختم میشه ، یکیش از روی یه پل رودخونه رد میشه و مسیر را کوتاهتر میکنه ، ولی اون یکی رودخونه را دور می زنه و مسیر طولانی تر میشه . حالا این دلیل نمیشه که چون مسیر اولی کوتاهتر هست همیشه از اون استفاده کنیم . مثلا اگه یه وقت بارون خیلی شدیدی بیاد دیگه نمیشه به اون پل اعتماد کرد ، اون وقت هست که مسیر دومی خیلی برامون عزیز میشه
( خودمونیما این مثال جامع و کامل نبود ولی هر چی باشه از هیچ که بهتر بود )
 اما مقصد کجاست ، به نظر من مقصد گریه و خنده رسیدن به جاده تعادل و حد وسط هست . یادم میاد استاد درس اخلاق بهمون میگفت :
انسان وقتی دچار اشتباه و گناه میشه که یا خیلی خوشحال باشه یا خیلی ناراحت ، بهترین تصمیم گیریها زمانی هست که در اون حد وسط باشیم نه خیلی خوشحال و نه خیلی ناراحت . پس هم به خنده نیاز داریم و هم به گریه
 
علم در مورد گریه و خنده به چیزهای جالبی دست یافته ، حتما شنیدید که یک خنده درست حسابی باعث میشه که گردش جریان خون راحتتر بشه یا اینکه میگن خنده یکجور دویدن درجاست یا دهها موارد دیگه که همگی به طور علمی اثبات شده اند ، فقط کافیه که یه جستجوی کوچولو تو اینترنت کنید اون وقت خواهید فهمید که دنیا از چه قراره ...
ولی گریه هم بی نصیب نشده و فایده های جالبی داره . اول اینو باید بگم که وقتی در اثر پیاز خورد کردن یا رفتن گرد و غبار تو چشم ، اشکمون در میاد ، مواد تشکیل دهنده این قطره اشک با اون حالتی که به طور عاطفی گریه می کنیم تفاوت داره . وقتی عاطفی اشک میریزیم ، این قطره اشک حاوی پروتئین و آدرنالین هست و همین کمک میکنه تا فشار خونمون را پایین بیاره و به حد عادی برگردونه ، برای همین هست که بعد از گریه کردن احساس سبکی میکنیم. اوج کار برای من وقتی بود که فهمیدم اون قسمتی از مغز که وظیفه کنترل خنده را داره ، وظیفه گریه هم بر عهده اش هست . حالا دیگه واقعا میتوان گفت که از یکجای واحد آمده اند و به یکجای واحد خواهند رفت
 
فقط یک چیزه دیگه باقی موند ، اونهم در مورد خود اشک ... میدونید چیه ، وقتی روی گونه های کسی قطرات اشک دیدید نمیتونید بگید که طرف آخر ناراحتی هست ، شاید برعکس اون الان آخر خوشحالی باشه . در واقع نهایت خوشحالی و ناراحتی هر دو با یک چیز نشان داده میشوند -اشک- برای همین هست که من شخصا اشک را بیشتر ترجیح میدم ، ضمنا خنده کردن ، زیاد نیازمند به لوازم خاصی نیست در صورتی که اشک ریختن حتما به حضور قلب نیازمند هست ، دانشمندان هم هنوز نتونستند منشا اصلی اشک ریختن را پیدا کنند ، اگه اشتباه نکنم یکی از نقاشهای معروف تو یکی از آثارش یه چشم گریان کشیده که بعد اومده اون چشم را وصل کرده به قلب ، در واقع میخواسته بگه که منشا اشک کجاست . (راستی اگه اون نقاش را می شناسید یه ندایی هم به ما بدید )
 
پس هر وقت احساس سنگینی کردید ، هیچ خجالت نکشید برید یه گوشه و یه دل سیر گریه کنید تازه اون بالا یه جعبه دستمال کاغذی پر براتون گذاشتم می تونید برای پاک کردن اشکاتون ازش استفاده کنید ، هر چند که بعضی ها مثل من استفاده از آستین لباس را بیشتر ترجیح می دهند
 
 
به راستی اگر اشک نبود سرزمین وداع آتش میگرفت و باغ محبت خشک میشد

بهشت و جهنم

فردی از پروردگار درخواست نمود تا به او بهشت و جهنم را نشان دهد، خداوند پذیرفت. او را وارد اتاقی نمود که جمعی از مردم در اطراف یک دیگ بزرگ غذا نشسته بودند. همه گرسنه، نا امید و در عذاب بودند. هر کدام قاشقی داشت که به دیگ میرسید ولی دسته قاشق ها بلندتر از بازوی آنها بود، بطوری که نمی‌توانستند قاشق را به دهان شان برسانند! عذاب آن ها وحشتناک بود. آن گاه خداوند گفت: اکنون بهشت را به تو نشان می دهم. او به اتاق دیگری که درست مانند اولی بود وارد شد. دیگ غذا، جمعی از مردم همان قاشق های دسته بلند... ولی در آن جا همه شاد و سیر بودند. آن مرد گفت: نمی فهمم؟ چرا مردم در این جا شادند در حالی که در اتاق دیگر بدبخت هستند، با آن که همه چیزشان یکسان است؟ خداوند تبسمی کرد و گفت: خیلی ساده است، در این جا آن ها یاد گرفته اند که یکدیگر را تغذیه کنند. هر کسی با قاشق غذا در دهان دیگری می گذارد، چون ایمان دارد کسی هست که در دهانش غذایی بگذارد. 
 

------------ --------- --------- --------- --------- -----

asheghanehay man @SAZ MOKHALEF@

نمیدانم چرا باید چنین ساز مخالف سر کنم یکسر
نمیدانم چرا گردونه را وارونه میبینم
در این بهر خروشان ... دگر راه نجاتی نیست
نمیدانم چرا این چشمه را خشکیده میبینم
همه دنیای من شد شک و تردید و فقط یک چیز...
و آن اینکه دلی را عاشق و شیدای دلداری نمیبینم
چرا باید چنین باشد؟ چرا؟؟؟؟؟؟؟
زمانی بود ؛کاتب مشق عشق میکرد و دیگر هیچ
زمانی بود ؛درویشی و مهر و دوستی هر جا هویدا بود
چرا باید به جای مهر /کینه را مهمان دلها کرد
چرا باید به جای دوست / دشمن را هم اوا بود
چرا رسم زمان باید چنین گردد
همه دلها شده سنگی / همه در فکر آزارند
بدا بر حال ما / قربانیاتی بی سر انجامیم
عجب ره توشه ای داریم !!!!
چرا ما بی سرانجامیم؟ چرا تنهای تنهاییم.؟
و ختم کلام اینکه....
بی وقفه بر پیکره روزگار می کوبد
پتک عصیانگر گناه
با ثانیه هایی از جنس خطا
و عمری که به تاراج می رود
پس تمام خواسته هایت را در سینه حبس کن
و هرگز امید زندگی را
به زنگار خاکستری گناه / کینه /نفرت مفروش
خود را به تقدیر بسپار و اگر توانی داشتی مبارزه کن
تا آبدیده شود دلت برای مرگ آینده
برای مرگ آینده

SMS

سلام... اگه جک جدید نداری عکست را بفرست یه کم بخندیم.

 
 
زندگی عشق است، افسانه نیست
آنکه عشق را آفرید دیوانه نیست
عشق آن نیست که هر لحظه کنارش باشی
عشق آن است که پیوسته به یادش باشی
 
دو تا چیز هیچ وقت از یادت نمی ره: دوستای خوب، روزهای خوب.
یه چیز هم هیچ وقت از دل آدم نمی ره: روزهای خوبی که با دوستای خوب گذشت.
 
چقدر سخته گل آرزوهات را توی باغچه دیگه ببینی و آن وقت آروم زیر لب بگی: گل من باغچه نو مبارک.
 
یه نفر... یه جایی... یه وقتی... تمام آرزوش لبخد تو بود.
پس یه جایی، یه وقتی با یه لبخند یادش کن.
 
گل رز، گل مریم، گل پونه، گل یاس
واسه کسی که خودش سرور گل هاس
 
5 راه عزیزتر شدن:
.
.
.
.
تو که "عزیزترینی" دنبال چی می گردی؟
 
می دونی فرق تو با ماه چیه؟
ماه فقط شبا اونم شبای بدون برف و بارون زیباست
ولی تو چه شب باشه چه روز، چه برف باشخ چه بارون، همیشه زیبایی
 
از وزارت نفت به خانم ها:
به خاطر صرفه جویی در مصرف بنزین، با اولین بوق سوار شوید.
 
خوشبختی لذت مشترکی است که حاصل یاری بی چشم داشت به دیگران است.
 
انواع قهوه:
شیرین مثل چشمات، رقیق مثل قلبت، تلخ مثل دوریت.
 
ستاره بخت هیچ کسی شوم نیست، این ما هستیم که آسمان را بد تعبیر میکنیم.
 
داشتم توی یک جاده می رفتم که چشمم خورد به یه تابلو که روش نوشته بود: دوست داشتن دل می خواهد نه دلیل.
"از ته دلم دوست دارم بدون هیچ دلیلی"
 
اگه خدا تا لب پرتگاه بردت، بدون یا از پشت می گیرتت یا همون لحظه پرواز یادت می ده.
 
یادت باشه دنیا گرده، هروقت احساس کردی به آخر رسیدی، شاید در نقطه شروع باشی.
 
اگه می خواهی من را ببینی بیا پایین
.
.
.
.
دیر کردی رفتم.
 
اگه تمام زنبورهای دنیا نیشت بزنه حقته، چون خیلی گلی.
 
یه شب یه ستاره یه شانس از آسمان افتاد روی زمین، بهم گفت:
دنیا را می خوایی یا دوست یه دوست خوب؟
گفتمش هیچ کدومش، چون یه دوست دارم که واسم یه دنیاست.
 
بچه که بودم تا ده می شمردم، فکر می کردم آخره همه چیز ده هستش
حالا نمی دونم آخر دوست داشتن چقدره؟
ولی می خوام بگم: دوست دارم قد ده تای بچگی.
 
وقتی بارون می آید گل ها قشنگ می شن، درخت ها قشنگ می شن، همه چیز قشنگ می شه، تو هم برو زیر بارون، شاید تو هم قشنگ بشی.
 
رخ زیبای تو را خال زنم در بدنم/تا بماند یادگار بدنت در کفنم.
 
 
یه روز دل نشست با خودش فکر کرد
.
.
.
.
به خوش گفت: سنگ می شم از این به بعد
.
.
سنگ شد و رفت میون سنگ ها نشست اما
.
.
عاشق یه سنگ شد.
 
زندگی تاس خوب آوردن نیست، تاس بد را خوب بازی کردنه.
 
اندکی با تو گفتم غم دل، ترسیدم
که دل آزرده شوی، ورنه سخن بسیار است.

------------ --------- ----

سلام.
احتمالا اسم "شل سیلوراستاین" به گوشتان خورده استف شاعر و نقاش بزرگ امریکایی که شعرهایش در اگثر کشورهای جهان مورد استقبال خوانندگان قرار گرفته است.
2 شعر از شعرهای ایشان را برایتان ارسال می کنم، امیدوارم از خواندنش لذت ببرید.
تلاش می کنم برای دفعات بعد شعرهای دیگر و زندگی نامه این شاعر نامی را برایتان ارسال کنم.

افسانه
(پری دریایی)

A LIGHT IN THE ATTIC

There's a light on in the attic.
Though the house is dark and shuttered,
I can see a flickerin flutter,
And I know what it's about.
There's a light on in the attic.
I can see from the outside,
And I know you're on the inside … looking out.


چراغی زیر شیروانی

خانه تاریک است، کرکره ها بسته
در اتاق زیر شیروانی، اما، چراغی روشن است.
سوسوی لرزانش را می بینم
و می فهمم یعنی چه.

از بیرون می توانم ببینمش
و خوب می دانم تو آنجا نشسته ای
و به بیرون نگاه می کنی.

آری، زیر شیروانی چراغی روشن است

************ ********* ********* *

HOW MANY , HOW MUCH

How many slams in an old screen door?
Depends how loud you shut it.
How many slices in a bread?
Depends how thin you cut it.
How much good inside a day?
Depends how good you live 'em.
How much love inside a friend?
Depends how much you give 'em.


چقدر؟ چند؟

یک در توری کهنه، جند بار به هم می خوره؟
فرق می کنه؛ تا چقدر آن را محکم
به هم بزنی.

تا چقدر کوچک آن را ببری.
در یک روز چقدر خوبی هست؟
همان اندازه که خوب زندگی می کنی.
در وجود یک دوست جقدر محبت وجود دارد؟
همان قدر که به او محبت می کنی.

در یک قرص نان، چند تکه وجود دارد؟

دنیای فراموش شدگان

بعد از تو دلم همیشه گریان باشد

                              چون موج اسیر خشم طوفان باشد

بعد از تو شود نگاه من خشک به در                                               

                                تنها و غمگین و بی نگهبان باشد

بعد از تو دگر نمی پذیرم دل را                                                      

                                 دل را هوس همیشه نالان باشد

آن موی سیه چشم خمار آلودت                                                    

                               من باشم و این قلب پریشان باشد

 

غمی غمناک...

غمی غمناک...

شب سردی است و من افسرده.

راه دوری است,و پایی خسته.

تیرگی هست و چراغی مرده.

 

می کنم,تنها,از جاده عبور:

دور ماندند ز من آدم ها.

سایه ای از سر دیوار گذشت,

غمی افزود مرا بر غم ها.

 

فکر تاریکی و این ویرانی

بی خبر آمد تا با دل من

قصه ها ساز کند پنهانی.

 

نیست رنگی که بگوید با من

اندکی صبر,سحر نزدیک است.

هر دم این بانگ برآرم از دل:

وای,این شب چقدر تاریک است!

 

خنده ای کو که به دل انگیزم؟

قطره ای کو که به دریا ریزم؟

صخره ای کو که بدان آویزم؟

 

مثل این است که شب نمناک است.

دیگران را هم غم هست به دل,

غم من لیک غمی غمناک است.


ترانه عشق را سر دادم تا به گوش تو برسد!
حقیقیت عشق را باور کردم که دلتنگ دوری تو نشوم !
اما امروز دلتنگ تر از همیشه فراق تو را بیشتر احساس کردم...
هر چه از عشق سخن گفتی به یاد آوردم و هر چه از مهر برایم خواندی به زبان آوردم ! اما....
اما آنگاه که به نام تو رسیدم زبانم قاصر گشت از اینکه نامت را برایم زمزمه کند ...
پیام عشق را از لاله ها شنیدم ولی کامل نبود .          
دیدار آشنا را به جان دل خریدم ،اما کسی که آشنا تر از تو باشد نبود .
نمیدانم این همه حرف را، به که باید بگویم ...نمی دانم با دنیایی از غربت چه کنم ؟!نمیدانم...
ای کاش، شب طولانی انتظار به پایان میرسید و از افق صبحی روشن می دمید تا باز هم مهربانی را، در چشمان سرشار از محبتت، بخوانم...

ای کاش !


 



من شیشه دلتنگی دلهای غمینم
ای کاش که دست تو بکوبد به زمینم
یک روز به فردوسم و یک روز به دوزخ
نیمی همه از کفرم و نیمی همه دینم
یک تکه دل خون مرا قاب گرفته ست
گلدان ترک خورده ایوان گلینم
بوی تو شبی یک دم از این کوچه گذشته ست
عمری ست که شب تا به سحر کوچه نشینم
تا چند در این کوچه بن بست بخوانم
یا چشم بچرخانم و دیوار ببینم
کی می رسی از ره که به تکرار قدومت
در راه تو صد طاقچه آیینه بچینم
هوهو زن و کشکول به دوش از پس دیوار
در حسرت دیدار تو آواره ترینم


 

باران می بارد امشب

 

گرید به حالم کو ه ودرو ؛دشت از این جدایی
می نالد از غم این دل دمادم فردا کجایی
ســــــــــــــــــــــــــــفر بخیر مسافــــر من
گریه نکن به خاطــــــــــــــر مـــــــــــــــــن

باران می بارد امشب دلــــم غم دارد امشب
آرام جان خســــــــته ره می سپارد امشب
در نگاهت مانده چشمم
شاید از فکر سفر بر گردی امشــــــــــب
از تو دارم یادگاری
ســردی این بوسه را پیوسته بر لب
قطره قطره اشک چشـــــــــــــــــمم
می چکد با نم نم باران به دامن
بسته ای بار ســـــــــفر را
با تو ای عاشقترین بـــــــد کرده ام مــــــــــن

رنگ چشمت رنگ دریا
ســــــــــــــینه ی من دشت غم ها
یادم آید زیر باران با تو بودم با تو تنها
زیر باران با تو بودم ؛زیر باران با تو تنها
کی رود از خاطـــــــــــــــــــر مــــــــــــن
آخـــــــرین بوسه شبی در زیر باران

باران می بارد امشب دلــــم غم دارد امشب
آرام جان خســــــــته ره می سپارد امشب
این کلام آخرینت برده میل زندگی را از سر من
گفته ای شاید بیا یی از ســـــفر اما نمی شه باور من
الــــــــــــتماســـــــــم را ببین در این نگاهـــــــــم
زیر باران گریه کردم بلکه بــــاران شوید از جانم گــــــــنا هم



عشق من بیا

عشق من بیا مرا یاری بکن

از همه دل بریده ام کاری بکن

بدور از  تو بال پروازم شکسته

نمی دانی چقدر نا توانم و خسته

بی تو من پرنده ای در قفسم

بدون تو برون نمی آید نفسم

عشق من بیا که من تنهای تنهام

صبروقرار می گریزد زمن آرام آرام


اگر خواهی که روزی روزگاری

سراغی از من بی کس بگیری

گذر کن ازآن کو چه های پرغم

باپرچم های سیاه اندوه و ماتم

برو سراغ آن بید خسته ی مجنون

به ظاهر شاد ولی دلی پرخون

که بر روی شاخه های خشکیده اش

پرچمیست به رنگ خون دو دیده اش

حکایت من مجنون خونین دل بی کس

فقط آن بید مجنون می داند و بس


نوشته اند تو قصه هاآخر لیلی ومجنون مرگ است

گفته اند گذشته هاعاقبت عشق و جنون مرگ است

من میگم ای دل غم دیده عاشقی کن تا عمر باقیست

انجام همه گرچشم چون سیل بریزد اشک و خون مرگ است

عاشق مجنون  بیهوده دل خویش  به ابراخوش مکن

سرای جاوید همه حتی شبنم و بارون مرگ است

مرگ حق است و پایان همه که نتوان از آن گریخت

انجام همه چو در خانه باشند و چوبیرون مرگ است

خوشم از مردن و رفتن به سرای باقی  بی صدا

ندارم قرارچون  آرا مش این د ل پر خون مرگ است


مگه میشه...؟

مگه میشه ماه بود و خورشیدو ندید؟

مگه میشه چشمه بود و رودو ندید؟

مگه میشه گل بود و خار نداشت؟

مگه میشه دل داد و دلدار نداشت؟

مگه میشه سنگ بودو محکم نبود؟

مگه میشه دل داشت و بی غم نبود؟

مگه میشه اشک بود و چالاک نرفت؟

مگه میشه خاک بودو بر خاک نرفت؟


من آن تنهاترین تنها

در این سرداب تنهایی

من آن خاموش ترین رویا

در این مرداب تنهایی

من آن بی آب ترین دریا

در این تالاب تنهایی

من آن ساکت ترین آوا

در این گرداب تنهایی

من آن مجنون ترین عاشق

در این بازار رنگارنگ

من آن دل خون ترین عاشق

در این دنیای پر نیرنگ

من آن بی کس ترین یاور

سرشک خون زدیده می بارم

من آن غمگین ترین دلبر

ز هجران بسی شکوه ها دارم


من آن قطره ی چکیده

از گلبرگ یک شقایق

که اشک خون می ریزد

برگورستان حقایق

من آن چشمان پر غصه

که غمگنانه می بارد

زدست نامردمی ها

بسی شکوه ها دارد

من آن قلب خلیده

زتیغ کین بیگانه

در دیاری که محبت

فقط بود افسانه


من آن برگ پوسیده

در هجوم باد خزان

دلش خون می گریدو

به ظاهر آرام و خندان

من آن عاشق رنجیده

که بشکست از نا مهربانی

گناهم چیست جز عشق؟           

بگو آیا تو می دانی ؟؟؟


من آن موجم که بر صخره ی سنگین

به خیال خام پیروزی

عاجزانه یورش می برم

که تا شاید

به ساحل خوشبختی

پای بگذارم

در عین ناامیدی

امیدوارم

ولی افسوس

ظفر بر سنگ خارا

تن آهنین می خواهد و گرز رستم

و من خسته ی در مانده

گریزان از خود خویشتن

چگونه فاتح شوم

در این پیکارنا برابر؟

یک طرف من

یک طرف دیو سرنوشت!!!    


کاش می شد محبت را تفسیر کرد

کاش می شد مشیت را تعبیر کرد

 کاش می شد در کوچه های بی کسی

 مهرو اخوت را تکثیر کرد

 کاش می شد در دل هر خسته دل

شاخه ای از شفقت را درگیر کرد

 کاش می شد در هوای سرد کین

 دوستی و صمیمیت را واگیر کرد


من آن شاخه ی پوسیده ام

 چشم انتظارمرگ خویش

که باد خزان

کی او را خواهد فکند

من آن پیچک خمیده ام

نالان ز بخت خویش

که دست فلک

کی او را خواهد فکند

چه خفته ای هشیار شو

امید تو سرابیست

خیالی که رفتنیست

بر چه لمیده ای دور شو

که این پیر تکیده

خود شکستنیست

بر چه آویخته ای

بر این طناب پوسیده

هیچ اعتباری نیست

مهر که به دل ریخته ای؟

که مونس تنهاییت

خود پناه بی پناهیست


چگونه قفل کلام نگاه تو شکسته شود

 

و جلوی فریاد نگاه مرا بگیرد

 

نگاه من امروز یک ساله شد

 

جشن تولدش را

 

باز میان میهمانان ناخوانده عصر سکوت پاسخ گفتم

 

من به انتظار مینشینم

 

تا تو به طنازی عروسکان شیشه ای ساخته دست نگاهت


مرا ابدی کنی

 

من به انتظار نشسته ام تا لبان اتشین نگاه تو

 

بوسه کلام خاموشم را پاسخ گوید

 

و من هر روز میان راهرو تولد نگاها مان

 

جفت گیری نگاههایی را دیدم 

 

که خیلی زود به سقط نطفه هاشان رسیدند

 

و من هر روز زاده نگاه تو را

 

با پیرهن سرمه ای ات می پوشانم

 

شاید گرمتر از دیروز مرا ببینی.....


اشک ماه

***********

اشک ماه

بردامن

دریا چکید

بوسه ای آرام

بر ساحل

کشید

***

زندگی را

در پس آئینه دید

از لب مژگان غم

صد بوسه چید

***

اشک ماه

آرام می ریزد

به دیدار سحر

مرگ عشقی

بی ثمر

***

در بر

تصویر غم

در میان

های و هوی

زندگی

گریه های بی

غروب

خنده های تلخ

برشبهای تار

در بر چشمان

یار

***

وین غروب

بی سحر

های های گریه بر

چشمان تر

***

نغمه های

بی صدا

در شبی

بی انتها

***

باز

می گریم

در اندوه

غروب

در غروبی سرد

از امواج

دود

***

غم

به بالین دلم

هر شب دلش را

می قنود

***

ناله هایم

هر چه بود

تا که پیدا شد

غروب

از پیش چشمم

رفته بود

***

ای خدا

نفرین بر این

شهر غروب

تا که رفت از کوی دل

جز غم

مرا یاری

نبود

***

رفت و غمها را

به قلبم

هدیه داد

زهر غم را

بر دل تنها

نهاد

***

اشک ماه

آرام می بارد

زغم

در غروبی

سرد و یخ

در شبی

بی انتها

در خَم آن کوچه ی

بنشسته در

سیلاب
ماه

***

صد نفیر ناله و

اشک و

نگاه

***

حسرت

پایان این

شام

سیاه

***

اشک این تنهائی و

غمهای

ماه

***

آه

از تنهائی و

این اشک و

آه

***

میخزم

در چشم این

ظلمت سرا

***

حسرت تنهائی و

صد سوز و

آه

***

آرزوی دیدن

صبح

پگاه

***

در غروبی

بی پناه

بی تو و

این اشک و

وین دریای

آه

***

اشک ماه

آرام می ریزد

بر این

مژگان سرد

سینه ای

لبریز درد

***

درد عشقی بی بهار

در خَم آن کوچه ی

یاد نگار

***


شیخ صنعان پیر عهد خویش بود
در کمالش هر چه گویم بیش بود
شیخ بود اندر حرم پنجاه سال 
 با مریدی چار صد صاحب کمال
 می شدند از کعبه تا اقصای روم
طوف می کردند سر تا پای روم
از قضا دیدند عالی منظری
بر سر منظر نشسته دختری
 دختر ترسای روحانی صفت
در ره روح الهش صد معرفت
هر که دل در زلف آن دلدار بست
از خیال زلف او زنار بست
دختر ترسا چو برقع بر گرفت
بند بند شیخ را آذر گرفت
گر چه شیخ آنجا نظر بر پیش کرد
عشق ترسا زاده کار خویش کرد
شد بکل از دست و در پای اوفتاد
جای آتش بود و بر جای اوفتاد
عشق دختر کرد غارت جان او
ریخت کفر از زلف بر ایمان او
شیخ ایمان داد و ترسائی گزید
عافیت بفروخت رسوائی خرید
چون مریدانش چنین دیدند زار
جمله دانستند کافتاد است کار
سر به سر در کار او حیران شدند
سرنگون گشتند و سرگردان شدند
هر که پندش داد فرمان می نبرد
زآنکه دردش هیچ درمان می نبرد
عاشق آشفته فرمان کی برد
درد درمان سوز درمان چون برد
یکدمش نی خواب بود و نی قرار
می طپید از عشق و می نالید زار
 جمله یاران بدل داری او
 جمع گشتن آن شب از زاری او
همنشینی گفتش ای شیخ کبار
خیز و این وسواس را غسلی برآر
شیخ گفتا امشب از خون جگر
کرده ام صد بار غسل ای بی خبر
آن دگر گفتا که تسبیحت کجاست
کی شود کار تو بی تسبیح راست
گفت آنرا من بیفکندم زدست
 تا توانم بر میان زنار بست
آن دگر گفتا که ای پیر کهن
 گر خطائی رفت زودی توبه کن
گفت کردم توبه از ناموس و حال
تا رهم از شیخی و از قیل و قال
آن دگر گفتش که ای دانای راز
خیز خود را جمع گردان درنماز
گفت کو محراب روی آن نگار
تا نباشد جز نمازم هیچکار
آن دگر گفتش که ای شیخ کهن
خیز و در خلوت خدا را سجده کن
گفت اگر بت روی من انجاستی
سجده پیش روی او زیباستی
آن دگر گفتا پشیمانیت نیست
 یک نفس درد مسلمانیت نیست
گفت کس نبود پشیمان بیش ازین
تا چرا عاشق نگشتم پیش از این
چون سخن در وی نیامد کارگر
تن زدند آخر بد آن تیمار در
گفت دختر گر تو هستی مرد کار
چار کارت کرد باید اختیار
سجده کن پیش بت و قرآن بسوز
خمر نوش و دیده از ایمان بدوز
شیخ را بردند تا دیر مغان
آمدند آنجا مریدان در فغان
جام می بستد ز دست یار خویش
نوش کرده دل برید از کار خویش
چون به یک جا شد شراب و عشق یار
عشق آن ماهش یکی شد صد هزار
در نهاد هر کسی صد خوک هست
خوک باید گشت یا زنار بست
 تو چنان ظن می بری ای هیچکس
کاین خطر آن پیر را افتاد و بس
 در درون هر کسی هست این خطر
سر برون آر و چو آید در سفر
تو ز خوک خویش اگر آگه نه ای
سخت معذوری که مرد ره نه ای
گر قدم در ره نهی ای مرد کار
هم بت و هم خوک بینی صد هزار
 خوک کش بت سوز در صحرای عشق
ور نه همچون شیخ شو رسوای عشق


من آن رندم که گیرم ز شهان باج

بپوشم جوش و بر سر نهم تاج

فرو ناید سر مردان به نامرد

اگر دارم کشند مانند حلّاج


عشق کلمه ایست که بار ها شنیده می شود ولی شناخته نمی شود.

عشق صداییست که هیچ گاه به گوش نمی رسد ولی گوش را کر می کند.

عشق نغمه ی بلبلیست که تا سحر می خواند ولی تمام نمی شود.

عشق رنگیست از هزاران رنگ اما بی رنگ است.

عشق نواییست پر شکوه اما جلالی ندارد.

عشق شروعیست از تمام پایان ها اما بی پایان است.

عشق نسیمیست از بهار اما خزان از آن می تراود.

عشق کوششیست از تمام وجود هستی اما بی نتیجه.

عشق کلمه ایست بی معنی ولی هزاران معنی دارد.

عشق.........

عشق 10 عنصر است اما عنصر آخر آن تمام معنی را می رساند


ولی معنی آن گفتنی نیست.

فریاد بی صدا

به یاد زنده یاد فریاد بی صدا سکوتی می کنم سنگین تر از فریاد

 

سکوت و نگاه را با هم یکی می کنم فریادی می شود بی صدا


می شنوی فریاد بی صدا را


فریادی که با تمام سکوتش فقط یک چیز می گوید


 دوستت دارم


 
دوستم داشته باش 


خدایـــا چرا خوبان در جوانی می میرند؟

 

عزیزی زبرم رفت که عزیزتریـــــن بود

 

در مرتبه ی عشق او بـــــــــالاترین بود

 

رفت و با رفتنش جــــــــــــــان مرا برد

 

او که در دلربـــــــــایی خود بهترین بود

 

رفت آن نگار سیه چشم ابرو کمــــــــان

 

او که در نقش هنـــــــــــر زیباترین بود

 

نمانده دیگر در من صبـــــــــــروقراری

 

او که در صبر و شکیب صابر ترین بود

 

رفت و در عرش اعلی سکــــــــــنی گزید

 

نازنینی که در عصمت پاک تریــــن بود

 

رفت و یاد و نامش در دل مـــــــا ماندگار

 

فرشته ای که دل پاکش مهربان ترین بود

 

خدایا اگر گنهی داشت به کرمت ببخشــای

 

بی گنهی که در غم غربت غریب ترین بود

 

         به یاد عزیزم فریاد بی صدا

            به قلم یک دوست


یک دوست آوایی از فریاد بی صدا را زمزمه می کند.

سکوت کنید می خواهم صدای موسیقی ابدیت را بشنوم.

 

 این نوا گوئی که از آرزوهای روح من جان می گیرد.

 

 من در سپیدی سرشار شناورم آسوده ام در آرامش...

 

شما نیز آرام باشید .مرگ زیباست.

 

خواهم که تو جانم شوی          تا من دل و جانت شوم

            از دل و جان یارم شوی           تا من به قربانت شوم

 

     گر نیمه شب بیرون روی          روشنگر راهت شوم

 

     گر سوی خصم یورش بری        پیشمرگ آن جانت شوم

 

     فرمان بده بر بی نـــــــــوا         تا من به فرمانت شوم

 

    خواهی برو تا آســــــمان           تا بــــــال پروازت شوم

 

    ای ماه من رخ بر متــــاب          تا مست و حیرانت شوم

 

     صد بـــــار اگر جانم رود           بــــازم به قربانت شوم 


 

اینجا آسمان جای خورشید طلوع می کند

و خورشید جای آسمان آبی می شود و

یک دوست تنها حرف دل فریاد بی صدا

 را برایمان می نویسد.


عشق به گل نشسته


دلی دارم شرحه شرحه از شکست


کشتی اما ل من بر گل نشست


مرا بی عشق توان زیستن نیست


قطره اشکی برای ریختن نیست


چرا شادی شتابان از دلم رفت؟


خوشی از برم چنین رخت بر بست؟


مرا تقدیر از عشقم جدا کرد


جوانی و امیدم را فدا کرد


نمی خواهم آسمان را ببینم


به کنج دیرعزلت برمی گزینم


واسه مصلوب شدن من بهترینم


که من تنها تر از تنها ترینم


می روم چنان که رود می رود

 

آرام پر صلابت زندگی ساز

 

می رود وبه دریا می پیوندد

 

می رود ودر دریا گم می شود

 

چنان که عاشقی در آغوش معشوق خود گم می شود

 

می روم چنان که رود می رود

 

پاک زلال درخشان

 

در آغوش زمین گم می شود

 

به زمین مرده نور زندگی می بخشد

 

می روم چنان که رود می رود

 

شیرین زندگی بخش مهربان

 

همه از آب حیاتش حیاتی دوباره می گیرند

 

می روم چنان که رود می رود

 

قطره می شود در دریا

 

از خود خود جدا می شود

 

به اصل می پیوندد

 

از گرمای نور پرواز می کند

 

بالا می رود ابر می شود و باز می بارد

 

می بارد و می بارد تا رود پر آب شود

 

باز به آغوش رود بر می گردد

 

می روم چنان که رود می رود...

 

و من نیز بر می گردم....