دوزخ

من یک دوزخ دور افتاده ام ،

 که آتشها از همنشینی با من می گریزند .

 یک حسرت قدیمی ، یک نفرت تکراری ،یک تنهایی بی حاصل .

من یک تاریکی مبهم که هیچ ستاره ای

دوست ندارد با من دوست شود .

یک تصویر رنگ و رو رفته در قابی فرسوده ،

 یک کاسه خالی از شبنم .

من یک خیال خامم ، پیک وسواس بیهوده ،

یک آرزوی موهوم ،یک شور بختی محتوم که

می ترسم خود را در آیینه تماشا کنم .

من یک سر گذشت دردناکم ، یک سرنوشت شوم ،

 یک باغچه زشت که در برزخ معلق مانده ام ،

 یک کابوس ترسناک ، یک رویای آشفته .

اگر چه دوزخی ام و اگر چه جز باد چیزی در دست ندارم ،

 اما تو را دوست دارم

و بهشت گم شده ام را در چشمهای تو می جویم

و در حرفهایت که به رنگ وحی

و عطش از کنارم عبور می کنند ، اقامت می کنم .

در نبود تو هزاران عشق دست نخورده ،

 صدها افسانه ناگفته و یک مصر یوسف

متولد نشده حضور دارد.

اگر چه پیراهنم را از شعله های دوزخ بافته اند ،

 اما عطر بهشتی تو در تک تک سلولهایم خانه دارد .

 اگر چه یک علف هرزم ، اما اگر صبحگاهان صدایم کنی ،

 
از پشت درختهای نارون قد می کشم و

 دیوانه وار به سوی تو همچون مرغ عشق عاشق

پر می کشم .