شرح پریشانی من

دوستان شرح پریشانی من گوش کنید        

داستان غــم پنهانی من گـــوش کنید

قصه بی سرو سامانی من گوش کنید

گفت و گوی من وحیرانی من گوش کنید

شرح این آتش جان سوز نگفتی تا کی

سوختم سوختم این راز نهفتن تا کی

روزگاری من و دل ساکن کوئی بودیم

ساکن کوی بت عربده جوئی بودیم

عقل و دین باخته دیوانه روئی بودیم 

بستة سلسلة سلسله موئی بودیم     

کس در آن سلسله غیر از من و دل بند نبود

یک گرفتار از این جمله که هــستند نبود

نرگس غمزه زنش این همه بیمار نداشت

سنبل پر شکنش هیچ گرفتار نداشت

این همه مشتری و گرمی بازار نداشت 

یوسفی بود ولی هیچ خریدار نداشت

اول آنکس که خریدار شدنش من بودم

باعث گرمی بازار شـــدنش من بودم

عشق من شد سبب خوبی و رعنایی او 

داد رسوایی من شهرت زیبائی او

بس که دادم همه جا شرح دل آرائی او

شهر پر گشت ز غوغای تماشایی او

این زمان عاشق سرگشته فراوان دارد

کی سرو برگ من بی سرو سامان دارد

                   چاره این است و ندارم به از این رای دگر                 

که دهم جای دگر به دل آرای دگر

                   چشم خود فرش کنم زیر کف پای دگر                   

بر کف پای دگر بوسه زنم جای دگر

بعد از این رای من این است و همین خواهد بود

من بر این هستم و البته چـــنین خواهد بود

پیش او یار نو و یار کهن هر دو یکی است 

حرمت مدعی و حرمت من هر دو یکی است

              قول زاغ و غزل مرغ چمن هر دو یکی است              

نغمه بلبل و غوغای زغن هر دو یکی است

این ندانسته که قدر همه یکسان نبود

زاغ را مرتبه مرغ خوش الحان نبود

        چون چنین است پی کار دگر باشم ، به       

چند روزی پی دلدار دگر باشم ، به

                      عندلیب گل رخـــسار دگر  باشم ، به                     

مرغ خوش نغمه گلزار دگر باشم ، به

نوگلی کو که شوم بلبل دستان نازش

سازم از تازه جوانان چمن ممتازش

آن که بر جانم از او دم به دم آزاری هست    

می توان یافت که بر دل ز منش باری هست

از من و بندگی من اگرش عاری هست        

بفروشد که به   هر گوشه خریداری هست

به وفاداری من نیست در این شهر کسی

بنده ای همچو مرا هست خریداری بسی

مدتی در ره عشق تو دویدیم بس است        

راه صد بادیه درد بریدیم بس است

قدم از راه طلب باز کشیدیم بس است 

اول و آخر این مرحله دیدیم بس است

بعد از این ما و سر کوی دل آرای دگر

با غزالی به غزل خوانی و غوغای دگر

تو مپندار که مهر از دل محزون نرود

آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود

وین محبت به صد افسانه و افسون نرود

چه گمان غلط است این برود چون نرود

چند کس از تو و یاران تو آزرده شود

دوزخ از زردی این طایفه افسرده شود