دنیای من : نازنین و غزل و افسانه
دوستدار همیشه گی نازنین و غزل و افسانهدنیای من : نازنین و غزل و افسانه
دوستدار همیشه گی نازنین و غزل و افسانهعشق حسین
دیوانه، دیوانه، میرفتم غلندری،مستانه، مستانه، میگفتم علی علی،
با آه و، با ناله، میرفتم به القمه،
زیر لب، میگفتم، مولاتی یا فاطمه،
بوی یاس و، حرم عباس و، خدای احساس و، کربلا،
بوی لاله، حرم سه ساله، صبوی عشق،
صدای هل، من ناصرش، قلبمو از، جا میکنه،
اگه به دادش، نرسی، دشمن رو سینش، میشینه
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
هرکــَـس به کــَـسی نازد و من هم به دو دنیا
نازم به علمدار دلیر سپه عشق،
هرکــَـس به کــَـسی نازد و من هم به اباالفضل،
هرکــَـس به کــَـسی نازد و من هم به اباالفضل؛...
دو کوهه... یه خیابون بهشتی....
ز غم دوریه دلبر اسیر و مست و خمارم
دل من گرفته بونه برای دیدن یارم
پیش عاشقی رسیدم اُقده دلم گشودم
که من از اول عمرم واسه خودم نبودم
یه آقای مهربونی دلمو برده به دامش
به کی من بگم به ولله فقط آقامو می خوامش
کربلا کرببلا حسین میکشی مرا
کربلا کرببلا حسین میکشی مرا
( حالا عاشق جواب میده)
عاشقه نصیحتم کرد که چرا مست و خرابی
تو خودت حریم عشقی چرا دنبال سرابی
مگه این نیست که دل ما حرم قشنگ یاره
فقط این دل شکسته پره از گرد و غباره
به خدا که قلب عاشق مثل صحن با صفاشه
حرم قشنگ ارباب تو دل سینه زناشه
کربلا کرببلا حسین میکشی مرا
کربلا کرببلا حسین میکشی مرا
کربلا کربلا، کربلا کربلا، کرببلا کرببلا، یا ثارالله
کربلا کربلا، کربلا کربلا، کرببلا کرببلا، یا ثارالله
آقامون دلبره، ماهارو میخره، کربلا میبره،
با اون نسیمش که داره بوی گل یاس
آقای من میدونه، میخونم مستونه، مثل یک دیوونه،
میون بین الحرمین روضه عباس
کاش، دلامون دوباره باز بشه هوایی
کاش،همگی باهم بشیم کرببلایی
کربلا کربلا، کربلا کربلا، کرببلا کرببلا، یا ثارالله
کربلا کربلا، کربلا کربلا، کرببلا کرببلا، یا ثارالله
امیر با وفا، دلبر با صفا، یل کرببلا،
دلبره و عشق گل و صنم میاره
پیش نورالضیاش، پیش عشق و وفاش، پیش صبر و صفاش،
عالم و آدم به خدا که کم میاره
باز، دل من کرده هوای کوی دلبر،
باز، میزنم دیوونه وار به سیم آخر
حسین
کربلا کربلا، کربلا کربلا، کرببلا کرببلا، یا ثارالله
کربلا کربلا، کربلا کربلا، کرببلا کرببلا، یا ثارالله
بشنوید عرشیان، خاکیان فرشیان، کل خلق جهان،
به لب دارم هر روز و شب لعله هـُو وَ یــِه
مثل یک دیوونه، میخونم مستونه، با هزار بهونه،
دلم رو کرده ام خدا وقف رقیه
کاش، دلامون دوباره باز بشه هوایی
کاش، مدد بیبی بشیم کرببلایی
کربلا کربلا، کربلا کربلا، کرببلا کرببلا، یا ثارالله
کربلا کربلا، کربلا کربلا، کرببلا کرببلا، یا ثارالله
باز هوای حرمت، حرمت آرزوست،...
باز هوای حرمت، حرمت آرزوست،...
کـَـفـَـنـَم رو کاشکی از پرچم تو میبریدن
رو کـَفـَن پیرهن سیاه روضمو میکشیدن
بعد مرگم به روی سنگ لـَحـَـق بنویسید
بعد مرگم به روی سنگ لـَحـَـق بنویسید
که سگ حضرت عباس در اینجا دفن است
که سگ حضرت عباس در اینجا دفن است
باز هوای حرمت، حرمت آرزوست،...
باز هوای حرمت، حرمت آرزوست،...
سفر عشق...(هلالی)
(حالا حرف دلم...)
یک خیابان کرده مجنونم تو میدانی کجاست
آن خیابان کوی جانان قطعه ای از کربلاست
یک خیابان دل روبوده از تمام عاشقان
هست و آنجا جای پای مهدی صاحب زمان
یک خیابان گشته تنها جلوه گاه عالمین
یک خیابان گشته تنها جلوه گاه عالمین
یک طرف قبر ابالفضل یک طرف قبر حسین
یک طرف قبر ابالفضل یک طرف قبر حسین
یک خیابان گشته منزلگاه جبرئیل امیر
یک خیابان گشته منزلگاه جبرئیل امیر
یک طرف استاده زهرا یک طرف ام البنین
یک طرف ایستاده زهرا یک طرف ام البنین
زینب و یه مشت حرامی، زینب و سگای شامی
زینب و اشک و شکوفه زینب و زندان کوفه
زینب و عطر گل یاس زینب و چشای عباس
زینب و مشک دریده زینب و خون دو دیده
زینب و یاد مقیره زینب و داغ رقیه
..............................................................................
ذلیل محضرت میشم ذلیل مردمم نکن
نوکر زینبت میشم نوکر مردمم نکن
( نوحه های شام غریبان بانوی غریب کربلا)
دوسش دارم چی کار کنم... ما رایت الا جمیلا... زینب و دل شکستش...
یا زینب... حسین جانم... یا سید الشهدا... وایی وایی
یا زینب یا زینب یا زینب یا زینب شام غریبان شام غریبان شام غریبان
|
(روز عاشورای حسینی)علی العباس وا وی لا، حسین تنهاست وا وی لا... |
|
یا حسین، یا حسین، به ا َبی ا َنتَ و ا ُمی یا حسین،
یا حسین، یا حسین، به ا َبی ا َنتَ و ا ُمی یا حسین، حرم آقا رو عشقهِِِِِِِِ ِ ِ ِ، اون همه صفا رو عشقهِ ِ ِ ِ، چه نیاز ما به جَـنت، خاک علقـَمـَرو عشقه، برای صحن و سرات، میزنه پـَر دلامون، کرده بیچاره مارو، عَلقـَمـَت، ای آقا جون، سـَـیدی، سـَـیدی، سـَـیدی یا کاشِـفَ الکــَربـَالحسین، سـَـیدی، سـَـیدی، سـَـیدی یا کاشِـفَ الکــَربـَالحسین، سـَـیدی، سـَـیدی، سـَـیدی یا کاشِـفَ الکــَربـَالحسین؛.. مُبتلاتم، خاک پاتم، حسِِِِِِِِِین ارباب بی کـَفن؛ دلدادیه، کربلاتم، حسین ارباب بی کـَفن؛... یادم میاد بچه بودم... یادم میاد بچه بودم(orginal) روی قلب خود نوشتم... دینم...دینم... ای به جانم بسته... بابا تعجب داره... آخرین وداع با رقیه... ای تشنه لب... هم بر تو میگیرم رکاب... اگه ته صدا داری... صبح الاطشان و به نینوا... بی تو میمیرم.. روح الله تویی. عین الله تویی... اگر که کـُـشتند، برادرم را، ما رأیتُ الا جَمیلا(مگر زیبا ندیده اند) اگر ز ما بال، و پر بریدند، ز ما غریبان نظر بریدند، من از خدا شـِک، وه ای نکردم، برادرم را، چه سر بریدند، میان خونآ، بـِهای صحرا، ما رأیتُ الا جَمیلا اگر که کـُـشتند، برادرم را، ما رأیتُ الا جَمیلا اگر که کـُـشتند، برادرم را، ما رأیتُ الا جَمیلا
چشمای خیس و بارونیم، که خیلی حساس ِ فقط به فـِک رِ دیدن، ضریح عباس ِ چی بگم؟ دیوونشم، دلم منو بیچاره کرده هوای کرببلا، دل منو آواره کرده غم مخور، ای دل خسته، حالا که کربلا نیستی یه روزم نوبتِ، تو میشه کنار شیش گوشه بایستی به دل میگم غصه نخور، ابوفاضل مهربونه یه روزی این قدمها رو، به کربلا میرسونه سـِـیــِدا افتخار کنین، نسلتون از گل یاس جدتون، شیر خدا، عمو جون حضرت عباس ابالفضل، ابالفضل، ابالفضل، ابالفضل ابالفضل، ابالفضل، ابالفضل، ابالفضل شب، همه شب از ع ِ ش ق ِ چشاش، میمیرم و دیوونه میشم به عـِش، ق ِ چش م ِ مـَس تِ اون، سائل می خوووونه میشم ابالفضل، ابالفضل، ابالفضل، ابالفضل ابالفضل، ابالفضل، ابالفضل، ابالفضل وقتی علم میبینم، یاد علمدار میکنم وقتی که غم میبینم، یاد غم یار میکنم آقا به عشق کربلات، می کشی عاقبت مرا خونم حلالت، آقا، خونم حلالت بعشق بین الحرمین، میکشی ام چرا حسین، خونم حلالت، آقا، خونم حلالت، جون نا قابلمو بگیر، اما منو کربلا ببر، چیزی ازت، کم نمیشه، آقا تو آبرو بخر، وقتی که آب میبینم، یاد لب سقا میکنم وقتی که گـُل میبینم، یاد گــُل ِ لیلا میکنم دلم کشیده پر، آقا، بسوی شهر کربلا بعشق عباس و حسین، بعشق عباس تو کربلا جون میگیره، جون میده، اونجا میمیره بعشق عباس و حسین، بعشق عباس دلم شده اسیر اون، صحن و سرای آقام حسین میخواد دل من بمونه،همیشه تو بین الحرمین حســـــیــــــــــــن، وااااااااااااااای، حســـــــــــیـــــــــن، واااااااااااای...
بوی سیب و، حرم حبیب و، حسین غریب و، کرببلا، بوی احمر، بوی احمر، شیش ماهه و اکبر، کرببلا، بوی انبر، خنجر روی حنجر، ماهِ رخ اکبر، کرببلا، بوی لاله، دختر سه ساله، خدای آلاله، کرببلا، بوی دود و، بوی دود و، صورت کبود و، کرببلا، بوی یاس و، ضریح عباس و، خدای احساس و کرببلا، بوی شبنم، نفس نفس دم دم، من عاشقت هستم، کرببلا، بوی نیلوفر، بوی نیلوفر، روی نیزه ها سر، کرببلا، این دل رمیده ی من، در انتظار حرم یاره، میخواد، شیش گوشه ببینه، جز غم و زاری کاری نداره آخرش از عشق تو مولا، میمیرم، میمیرم، میمیرم به خدا، کربلای با صفاتو میبینم، میبینم، میبینم به خدا، اگه ساقی حسینه، اگه ساقی حسینه، من می نخورده مستم، به کوی او ببازم، تمام بود و هستم، تو چه در پیمانه کردی، که مرا دیوانه ی، دیوانه ی، دیوانه کردی، با نگاهت دل ربودی، که مرا مستانه ی، مستانه ی، مستانه کردی، کنج قفس میتونم باشم،بی همنفس میتونم باشم، من بی حسین نمیتونم، آخه آقامه ، دوسش دارم، مولامه دوسش دارم، کربلای تو، حسین جان، آقا عشق عالمینه، همه میگن صفای دل، صحن بین الحرمینه، آقا جون کن عنایت، که شوم کربلایی، سائل کوی یارم، میکنم من گدایی آواره ی صحرا میتونم باشم،غریب و تنها،میتونم باشم، بی کربلا نمیتونم، نمیتونم، آخه زیاء عینه، دوسش دارم، زیاء عینه، دوسش دارم، حرم حسینه دوسش دارم، حرم حسینه دوسش دارم، بی مه فروزان میتونم باشم، بی خورشید تابان میتونم باشم، بی ابالفضل نمیتونم، نمیتونم، آخه آقامه، دوسش دارم، مولامه دوسش دارم از بس که این، دل من، حسرت کربلا خورد، که آخر شاه مشهد، منو کرببلا برد، آواره ی صحرا میتونم باشم، غریب و تنها میتونم با شم، من بی زهرا نمیتونم نمیتونم آخه مادرمه، دوسش دارم، سرورمه دوسش دارم، آواره ی صحرا به شور و شـِـین، دنبال رأس داداش حسین، مددی یا زینب یا زینب، یا زینب، یا زینب، مددی یا زینب یا زینب، یا زینب، یا زینب، به خدا، هرجایی رفتم، گفتم اربابم تویی، نکنه جدام کنی، از صف نوکرات حسین، اما یادت باشه مادر، بلا گردون حسینی، دلبری و دلربایی، پسر شیر خدایی، پرچم حسین به دوشت، ساقی تشنه لبایی، دل من به غم اسیره، چشم تو زخم یه تیره، تشنه لب کنار دریا، مادرت برات بمیره، یل بی مثل حیدر، بُــرَد تیغش ز هر سو، اگر تیغش نباشد، کـُشد با تیغ ابرو، آی یه دختر سه ساله، رو پاهای عمو بود، ز اشک چشم عباس صحرا شده گِل آلود، دل دیوونه ام جز، غم دلبر نداره، سر از تنم بگیرید، که آقام سر نداره، ترانه ای که دل میبره، نوای یا حسینه، دل هرکس یه یاری داره، دل من با حسینه جهنم کاری باش نداره، دلی که با حسینه من از حسین دم میزنم، آتیش به عالم میزنم، قهقه ی مستونه بر، عالم و آدم میزنم، عشق حسین یار منه، دیوونگی کار منه ، بذار تا عالم بدونن، که اربابم بی کفنه؛... |
رسم به والله تو ماها، ناز یتیمو میخرن،
یتیم که بی تابی کنه، واسش عروسک میخرن،
اما بگم ز شامیا، با ماها خیلی فرق دارن،
یتیم که بی تابی کنه، سر باباشو میبرن،
دوسش دارم یه عالمه، دختر پادشاهمه،
با یک نگاه زینبیش، کرببلا فراهمه؛...
خدایا، تو را به لبهای خشکیده طفلان حسین(ع) قسم میدهیم، که هیچ طفلی با لبهای
خشکیده سر به بستر خواب نگذارد.
(اگه میخواین بدونین، توی یه دشت بی آب، وسط گرمای آفتاب، یه طفل سه ساله ی دختر، مثل حضرت رقیه،چه جوری با باباش برا همیشه وداع میکنه، این روضه هارو حتما گوش بدین)
اسمش رقیه س... گرچه طفلان همگی... وداع های خواهر و طفل امام حسین...
چه کرد بارانی از گـُل، ز لبخند رقیه،
ستاره حلقه های، گلوبند رقیه،
دُر ناب من، سرود خواب من،
رقیه دختر، ارباب من،
جان فدای تو، جانم فدای تو، جانم فدای تو، رقیه جان،
جان فدای تو، جانم فدای تو، جانم فدای تو، رقیه جان،
کوثر از خاتون محشر است، آئینه ی زهرای اطهر است،
کوکب از سرود هر لب است، علمدار سپاه زینب است،
آنکه فاطمه کلام است،
به حسین قائم مقام است،
آنکه فاطمه کلام است،
به حسین قائم مقام است،
امروز غروب، اباعبدلله سر روی دو زانو گذاشته، به خوابی که مخصوص امام رفته. خانم زینب اومد دست گذاشت رو شونه داداش، فرمود:"برادر جان، بلند شو ببین که غبار بلند شده، دارن میان، حملرو آغاز کردند". ارباب فرمود:" زینب جان، در عالم رویا دیدم عده ای سگ به من حمله کردند، یکی از این سگها، به مرض پیس مبتلا بود، گمانم قاتل من هم به مرض پیس مبتلاس". بانو دوباره فرمود: "برادر جان، دارن میان، حملرو آغاز کردن". انقدر پشت ارباب ما گرم بوده. اصلا اینکه دارن میان و .. رو اصلا جدی نگرفت. فرمود:" عیب نداره، بگو عباس کجاست؟" سریع خبر دار ایستاد. "لبیک یا سیدی و مولای؟" ارباب فرمود:" حسین فدات بشه (بـِنـفسی انت). عباس جان ببین اینا یک روز به ما مهلت میدن، که ما دعا و نیایش بخونیم؟" فرمود:" چشم". فرض کنید یک لشگر ۳۰۰۰۰ نفری ، ۳۰۰۰ نفرشون اومدن. باید یه کسی با اینا بره صحبت کنه، که اون افراد ته هم ببیننش!. علمدار ما رفت به طرفشون. اونا تا علمدار ارباب رو دیدند، همه مهار رو کشیدند. فرمود:" مولا و سرور من فرموده ما یک شب از شما برای عبادت مهلت میخوایم". شمر رو یزید ملعون فرستاده، که مواظب عمر ابن سعد باشه که کوتاه نیاد. وقتی علمدار این حرف رو زد، همه به همدیگه نگاه کردن. یکی از اون ته گفت:"(سبحان الله) اگه کفار از ما این وقت رو میخواستن میدادیم". همه به شمر نگاه کردن. علمدار ما یه نگاه به شمر انداخت و اون ابروهاشو به هم گره زد. شمر خودشو جم کرد و گفت:" هرچی عباس بگه". این نا نجیب همچین که چشم علمدار رو دور دید، هی میرفت طرف خیمه ها. علمدار برگشت پیش اربابش. ارباب فرمود:" داداش، مگه من برادرت نیستم؟ پس چرا منو برادر صدا نمیزنی؟" سرشو پایین انداخت و فرمود:" چشم آقا جان. اگه دستور بدی چشم، اما آقا مادرم گفته غلامت باشم. از کوچیکیم همیشه، گفته برام، مادر من. که منم غلام تو، مولا تویی، سرور من. نمیگم، برادرم، من برات یه نوکرم. با چه رویی میتونم، تو روی تو، نگاه کنم. چجوری دلم بیاد، تورو داداش، صدا کنم. تو عزیز، همه ای، پسر، فاطمه ای"... نزدیک ظهره. تشنگی فشار آورده. علمدار اومد فرمود:" آقا جون، سقای تو، طاقت موندن، نداره. تورو جان اصغرت، بذار بره، آب بیاره".چرا؟ " علی داره پر، پر میزنه، به دل آذار میزنه". همچین که مشک رو آوردن بهش دادان، ای کوه بی همتا، بدنش به لرزه افتاد. اومد مقابل اباعبدلله، همه حرفاشو تو یه جمله زد. فرمود:" ارباب سینه ام تنگ شده". حالا ما معنی کنیم. "یعنی آقا جان اگه طاقت داغ علی اکبر رو داشتم، اگه طاغت پرپر زدن قاسم رو داشتم، دیگه طاغت بال بال زدن علی اصغر رو ندارم. بذار برم". زدن به قلب لشگر. قرار شد هرکی زودتر به آب رسید علامت بده. یه وقت از تو علقمه، اباعبدلله دید یکی داره میگه:"انا علی، انا ابن علی ابن ابی طالب". من پسر علی ام.ارباب، کیف کرد:" یا کاشف الکرب من الحسین (ع)". گـُـل از گـُـلش شکفت. آفرین داداشم، به آب رسیدی، دستت درد نکنه. وای" دستت" درد نکنه. الان خودمو بهت میرسونم. ارباب علامت داد:" انا ابن محمدٍ المصطفی". علمدار صدای اربابشو شنید. خیالش راحت شد. داره رکاب میزنه. لبهاش خشکیدس. دست راستش رو زدند. خم به ابرو نیاورد. مشک رو به کـتـف چپ انداخت. باز دوباره صدا تو علقمه پیچید.:" انا ابن علی ابن ابی طالب". ارباب راحت شد. خیالش راحت شد. سقا هنوز آب داره. سقا هنوز سالمه. دوباره کد داد:" انا ابن خدیجة الکبری". نه نه. یه جوری گفت که علمدار، درد استخون دست یادش بره:" انا ابن فاطمة الزهرا". همچین که اسم بیبی اومد، صدای علمدار نیومد. ارباب حیرون شد. "کجایی داداشم؟ قربون قد و بالات برم. لای ای نخلها پیدات نمیکنم. یه چیزی بگو". تیر به چشمش زدن. تیر به مَـشکش زدن. سر رو پایین آورد. خوود از سرش افتاد. اون نا نجیب اومد جلو. نزدیک علمدار. پاشو روی پای علمدار گذاشت، صورتشو آورد جلو گفت:" تویی میگن یَـل عالمی. تویی از صبج تا کار سپاه حسین گره میخورد، میومدی جلو، همه فرار میکردن؟". فرمود:" نا نجیب، یه وقتی اومدی دست ندارم". گفت:" اگه تو دست نداری من دارم". اَمود یعنی گــُرز. اَمود رو به فرق علمدار زد. علمدار داشت از روی اسب میوفتاد. ناگهان اباعبدلله مقصد خودشو پیدا کرد. دید از اون طرف یکی داره برا اول بار میگه:" برادر، حالا برادرت رو دریاب". ابا عبدالله رفت بالا سرش. فرمود:" آخ کمرم." مقاطع نوشتن، اباعبدالله با صدای بلند گریه می کرد. حالا میخواد برگرده به خیمه. آخ یه دو قدم میرف، برمیگشت یه نگاه میکرد. به هر سختی بود، اباعبالله خودشو به خیمه رسوند....
نــَصرُ من الله و فتحٌ غریب نغمه ی لبهای ابوفاضل است
یاد حسین ابن علی در دلش قوت پاهای ابوفاضل است
شیر یـَل کربلا یا ابالفضل
بیرق افلاکیان یا ابالفضل
داده به دستت خدا یا ابالفضل
علم به دست علمدار دلبری کرده
تما هستی من را غلندری کرده
علم به دست علمدار بر زمین خورده
میان خیمه شقایق ز غصه پژمرده
علم ز خون اباالفضل ِ خسته رنگین است
حسین فاطمه گوید که عاشقی این است
میر و سپهداری و مولا عباس
عاشق عشقت شده زهرا عباس
هک شده بر سر در عرش ِِ خُ دا
ذکر ابالفضل مددی یا عباس
علم کنار دو دستان و مشک صد پاره
دگر نمانده برای عمو ره چاره
علم کنار علم چشم به خاک افتاده
امیر لشکر زینب که خسته جان داده...
چندسخن از امام حسین
از ستم کردن بر آن کسی که جز خدا کسی را ندارد، دوری کنید.
نیاز مردم به شما به خاطر نعمت‌هایی است که خدا به شما داده است. پس از آنها نگران و روگردان نباشید.
کسی که بخشنده باشد، بزرگ شود و هر که تنگ نظر باشد،خوار می‌گردد.
با گذشت‌ترین مردم کسی است که در عین توانایی چشم پوشی کند.
هرگاه شنیدی شخصی به آبروی دیگران می‌تازد، سعی کن تو را نشناسد.
هر که گره از کار مسلمانی بگشاید، خداوند در دنیا و آخرت گره از کارش خواهد گشود.
بهترین ثروت آن است که انسان به وسیلة آن آبروی خود را حفظ نماید.
شرف انسان در تقوای اوست.
عجله کردن، کم خردی است.
کسی که تو را دوست دارد از تو انتقاد می‌کند و کسی که با تو دشمنی دارد از تو تعریف و تمجید می‌کند.
