دنیای من : نازنین و غزل و افسانه
دوستدار همیشه گی نازنین و غزل و افسانهدنیای من : نازنین و غزل و افسانه
دوستدار همیشه گی نازنین و غزل و افسانهعشق
عشق من یادم کن گاهی
که به دل دارم اهی
تو که از دردم اگاهی
یه دنیا یه دنیا عاشقم من
بدون که به عشقت صادقم من
تو مست خویش ومن مست عشقم
اگه نباشی می میرم
بیا که عمر از سر گیرم
تاستم با یادت شادم
اخه دلبر جون با یادت
دیگه از غمها ازادم
یه دنیا یه دنیا عاشقم من
بدون که به عشقت صادقم من
تو مست خویش ومن مست عشقم
اگه نباشی می میرم
بیا که عمر از سر گیرم
به انتظار دیدنت
به لحظه رسیدنت
دل داره پر پر میزنه
از سینه ام پر میزنه
ای چشمه حیات من
فرشته ی نجات من
شوق نفسهای منی همیشه رویای منی
یه دنیا یه دنیا عاشقم من
بدون که به عشقت صادقم من
تو مست خویش ومن مست عشقم
اگه نباشی می میرم
بیا که عمر از سر گیرم
عشق تو در قلب من
هدیه جاودان است
برای زنده موندن قشنگترین بهانه است
یه دنیا یه دنیا عاشقم من
بدون که به عشقت صادقم من
تو مست خویش ومن مست عشقم
اگه نباشی می میرم
بیا که عمر از سر گیرم
بمان برای من بمان
دو چشمت آسمان من
ببین ترانه وفا نشسته بر لبان من
بیا که جز تو ... ندارم آرزو به سر
سفر نکن بیا مرا به شهر آرزو ببر
بیا که با تو زنده ام امید و آرزوی من
ببین که بی تو خسته ام
بیا بیا به سوی من
بیا بیا ...
بمان برای من بمان
امید دلنواز من بگو به من بگو به من
چراتو خسته ای ز من بیا که جز تو ... ندارم آرزو به سر
سفر نکن بیا مرا به شهر آرزو ببر
درانتظار دیدنت به دشت غم نشسته ام
رها مکن دل مرا بیا که دل شکسته ام
بیا که ...
سلام
از خویش خانه و سرپناهی ندارم و باور کن که به همه عمر در آرزوی آن هم نبوده ام اما در عمق آرزوی من است که در دل تو خانه ای داشته باشم اگر چه به مساحت یک قلب . پنجــره ای دارم به وسعت دلهــای پـاک که شیـشه های رنگارنگش به سوی تو و دنیای تو می نگرم و چون تو را دارم ، همه دارم .
اگر سراسر گیتی از آن من بود و خدای ناخواسته تو نبودی . عرصه گیتی در دیده ام زندان بود ، نه زندان ، که گورستان .
ای نازنین !
ای بهترین ! ای عزیزترین !
شادیهایت را با خود به خلوت خویش ببر ، ولی غمت را با من قسمت کن . اما بدان ، پیش از آنکه غمت را با من قسمت کنی ، من بار غمت را بردوش دل داشته ام چرا که همزاد توام
ای به داد من رسیده
تو روزای خود شکستن
ای چراغ مهربونی
تو شبای وحشت من
ای تبلور حقیقت
توی لحظه های تردید
تو منو از شب گرفتی
تو منو دادی به خورشید
اگه باشی یا نباشی
برای من تکیه گاهی
برای من که غریبم
تو رفیقی جون پناهی
ناجی عاطفه ی من
شعرم از تو جون گرفته
رگ خشک بودن من
از تن تو خون گرفته
اگه مدیون تو باشم
اگه از تو باشه جونم
قدر اون لحظه نداره
که منو دادی نشونم
وقتی شب ، شب سفر بود
توی کوچه های وحشت
وقت هر سایه کسی بود
واسه بردنم به ظلمت
وقتی هر ثانیه ی شب
تپش هراس من بود
وقتی زخم خنجر دوست
بهترین لباس من بود
تو با دست مهربونی
به تنم مرهم کشیدی
برام از روشنی گفتی
پرده ی شبو دریدی
یاور همیشه مؤمن
تو برو سفر سلامت
غم من نخور که دوری
برای من شده عادت
ای طلوع اولین دوست
ای رفیق آخر من
به سلامت ، سفرت خوش
ای یگانه یاور من
مقصدت هر جا که باشه
هر جای دنیا که باشی
اونور مرز شقایق
پشت لحظه ها که باشی
خاطرت باشه که قلبت
سپر بلای من بود
تنها دست تو رفیق
دست بی ریای من بود
در من شک لانه کرده بود
دستهای تو چون چشمه یی به سوی من جاری شد و من تازه شدم ... من یقین کردم ... و لبخند آن زمانی ، به لبهایم برگشت
چشمهای تو با من بود ... ومن چشمهایم را بستم ... چرا که دستهای تو اطمینان بخش بود
بدی ، تاریکی ست ... شب ها جنایتکارند ... ای دلاویز من ای یقین ! من با بدی قهرم ... وتورا بسان روزی بزرگ ... آواز می خوانم
صدایت می زنم ... گوش بده ... قلبم صدایت می زند . شب گرداگردم حصار کشیده است ... ومن به تو نگاه می کنم ... از پنجره های دلم به ستاره هایت نگاه می کنم ... چرا که هر ستاره آفتابی است
من آفتاب را باور دارم ... من دریا را باور دارم ... و چشم های تو سر چشمه ی دریاهاست
من / عشق
پاک یعنی
سرزمین لحظه
یعنی بیداد
عشق من
باختن عشق
جان یعنی
زندگی لیلی و
قمار مجنون
در عشق یعنی ... شدن
ساختن عشق
دل یعنی
کلبه وامق و
یعنی عذرا
عشق شدن
من عشق
فردای یعنی
کودک مسجد
یعنی الاقصی
عشق / من
عشق آمیختن افروختن
یعنی به هم عشق سوختن
چشمهای یکجا یعنی کردن
پر ز و غم دردهای گریه
خون/ درد بیشمار
عشق من
یعنی الاسرار
کلبه مخزن
اسرار یعنی
من / عشق
اسیرم ، پشت این درهای بسته
ببین با من چه کردی ای شکسته
تو می خواستی شب و ازم بگیری
اون قدر حتی ، که جای من بمیری
ولی تو عاقبت بازی رو باختی
واسم از عشق یک ویرونه ساختی
می خوام امشب بیاد تو نباشم
مث بارون عشق بی ادعا شم
دیگه بسه واسم عشق تو داشتن
روی خاک وجودم تورو کاشتن
چه شبهائی که از عشق تو گفتم
چه حرفائی که از مردم شنفتم
می دونستم تو هم نامهربونی
سر عهدی که بستی نمی مونی
بزار دل خسته ای تنها بمونم
که پایان وفا شد مرگ جونم
برو ، حرفی واسه گفتن ندارم
نمی خوام مهر تو ، تو دل بکارم
گفتی که ساده ای
گفتی که ساده ای
موجِ صدای تو
همرنگ نور شد
تابید بر سیاهیِ چشمم
دنیا سپید شد
دنیا سپید شد
پیچید بر تنم
من امدم به سوی تو سر تا پا عروس
با تاجی از شکوفه بادام های باغ .
امیخت پیکرم
با دانه های خاک
امیخت چشمِ من
با ذره های ساده مهتاب
با ذره های ساده ابی،
بنفش،
سرخ،
اما صدا،صدای تو گمُ بود.
بادام تلخ شد.
آه ای همه بسیطِ مرکب،
پیراهنِ سپیدِ تنم...وای...!
