نوشته های زیبا

من کیستم ؟ به پای تو از دست رفته ای

                                                تابی نمانده در تنم افسونگری مکن

من چیستم ؟ به راه تو از جان گذشته ای

                                                صبری نمانده دردل من،دلبری مکن

 

آن سوی پنجره زیباست اگربگذارند

                                                چشم مخصوص تماشاست اگربگذارند

من از اظهار نظرهای دلم فهمیدم

                                                عشق هم صاحب فتواست اگر بگذارند

 

اگه خواستی عشقتو یک گوشه قایم کنی

                                                   روی قلب من حساب کن

اگه یک وقت دلتنگ شدی

                                                روی شونه های من حساب کن

اگه دلت یک کمی غصه می خواست

                                                  روی مرگ من حساب کن

 

 

 

   گفتمش دل می خری؟

                                                    پرسید چند؟

گفتمش دل مال تو، تنها بخند

                                          خنده کرد و دل ز دستانم ربود

تا به خود بازآمدم اورفته بود

                                        دل زدستش روی خاک افتاده بود

                       

جای پایش روی دل جا مانده بود!  

 

 

در گذرگاه زمان

خیمه شب بازی دهر

با همه تلخی و شیرینی خود می گذرد

 

عشق ها می میرند

رنگ ها رنگ دگر می گیرند

 

و فقط خاطره هاست

که چه شیرین و چه تلخ

                                      دست ناخورده بجا می ماند

 

 

بچه ها شوخی شوخی به گنجشکها سنگ میزنند ولی گنجشکها جدی جدی میمیرند

.....

آدم ها شوخی شوخی زخم زبان می زنند ولی دل ها جدی جدی می شکنند

.....

تو شوخی شوخی لبخند می زنی ولی من جدی جدی عاشقت می شوم

.....

                 تو نمی خواهی شوخی شوخی به این که من جدی جدی دوستت دارم، فکر کنی؟

 

 

تا توانی رفع غم از چهره ناشاد کن

                                در جهان گریاندن آسان است

                                                        گر توانی، اشکی پاک کن

 

 

نمی دانم که می دانی؟        که انسان بودن و ماندن در این دنیا چه دشوار است

چه زجری می کشد آن کس که انسان است و از احساس سرشار است

 

 

از دست عزیزان چه بگویم ، گله ای نیست

گرهم گله ای هست ، دگر حوصله ای نیست

 

دیری است که از خانه خرابان جهانم

                                      بر سقف فرو ریخته ام چلچله ای نیست

 

 

جمعه ساکت – جمعه متروک

جمعه چون کوچه های کهنه غم انگیز

 

جمعه خمیازه های موذی کشدار

جمعه بی انتظار جمعه تسلیم

 

آه چه آرام و پر غرور گذر داشت

زندگی من چو جویبار غریبی در دل این جمعه ها

                                                          ساکت و متروک . . .

 

 

در پس پنجره کسی هست که مرا می خواند

           باران نم نمک می بارد

که چه زیباست صدایش ... چه طنینی دارد

           

              انتظارم به پایان آمد

             قاصدکم خوش خبر بود

  بوی او را می داد ... خبر از او آورد

 

 

کنار تو تنهاتر شده ام

از تو تا اوج تو ، زندگی من گسترده اند

از من تا من ، تو گسترده ای

مرا راهی از تو بدر نیست

زمین ، باران ، مرا صدا می زند

                                      من ، تو را

 

 

انتظار خبری نیست مرا

                     نه دیاری و نه دیاری

قاصدک ، در دل من همه کورند و کرند

دست بردار از این در وطن خویش غریب

قاصدک ، ابرهای همه عالم در دلم می گریند

 

 

زندگی آنچه زیسته ایم

                         نیست

   بلکه چیزی است

                  که به یاد می آوریم

                                     تا روایتش کنیم

 

 

من در کلبه خوشم

                     تو در آن اوج که هستی ، خوش باش

من به عشق تو خوشم

                     تو به عشق هر که هستی، خوش باش

 

 

به غم کسی اسیرم که ز من خبر ندارد

عجب از محبت من که در او اثر ندارد

غلط است هرکه گوید دل به دل راه دارد

                                                                      دل من ز غصه خون شد، دل تو خبر ندارد

 

 

نگو بار گران بودیم و رفتیم

                  نگو نا مهربان بودیم و رفتیم

                                    آخه اینها دلیل محکمی نیست

                                                         بگو با دیگران بودیم و رفتیم

 

 

تا که بودیم، نبودیم کسی

کشت ما را غم بی هم نفسی

 

تا که رفتیم همه یار شدند

خفته ایم و همه بیدار شدند

 

قدر آینه بدانیم چو هست

نه در آن وقت که اقبال شکست