دنیای من : نازنین و غزل و افسانه
دوستدار همیشه گی نازنین و غزل و افسانهدنیای من : نازنین و غزل و افسانه
دوستدار همیشه گی نازنین و غزل و افسانهسکوت
سکوت را دوست دارم به خاطر ابهت بی پایانش…
فریاد را می پرستم به خاطره انتقام گمگشته در عصیانش…
فردا را دوست دارم به خاطر غلبه اش بر (فکر کجمداران)…
زمستان را می پرستم به خاطر عدم احتیاج عدم اعتنایش به بهار……………..
و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه
سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلوده به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز،
سالها هست که در گوش من آرام،
آرام
خش خش گام تو تکرار کنان،
میدهد آزارم
و من اندیشه کنان
غرق این پندارم
که چرا،
- خانه کوچک ما
سیب نداشت
در دفترم حکایت دل را رقم زده اند
آهسته زن ورق که درونش شکستنیست
باید بگم که زندگیم بر خلاف آرزوهایم گذشت
یا آرزوی مرگ یا مرگ آرزو
من درختی بودم
میوه هایم همه تو
ریشه هایم تنه ام
هر چه که بود
همه از عشق تو بود
برگ سبزی هم اگر بود
دلم بود
کنارت رویید
تو رسیدی یک روز
به زمین افتادی
دل سبزم خشکید
ریشه هایم افسرد
من درختی بودم
که شکستم دیروز
از تو تا این امروز
و کسی در من مرد
سکوت کن که شاید این بار فریادی را از اعماق وجودت بشنوی که به تو بگوید که بد کردی ،
سکوت کن که این بار به گوش قلبت به ندای درونت بازآیی که ای کاش با بندگان خدایت بهتر از اینها بودی، ایکاش بهتر می بودی در این صومعه سرای هستی عشق که
الا یا ایها الساقی ادرکسائا و ناولها که عشق آسان نمود اول ولی افتاد در آن مشکل ها
سکوت کن که به ندای وجدانت با صداقت پاسخ دهی که آیا واقعا تو انسانی ، انسانی که از قلب و گوشت و پوست و تعدادی استخوان ساخته شده است
سکوت کن که به ندای جبرئیل وجودت بازآیی که می گوید انسان باش چرا که اشرف ترین مخلوقی ، تو لایق ستایشی
تو لایق بزرگ شمرده شدنی
ولی چرا ،
چرا برای ذره ای احساس عشق را گدایی و محبت را صدقه می گیری،چرا به جام جهان بین درونت رجوع نمی کنی ، طالب عشق باش با همه مهربان باش ولی هرگز مثل علف هرزه گدایی عشق را از نامردمان مکن
هرگز
