دنیای من : نازنین و غزل و افسانه
دوستدار همیشه گی نازنین و غزل و افسانهدنیای من : نازنین و غزل و افسانه
دوستدار همیشه گی نازنین و غزل و افسانهپنجره ها رو وا کنین که عشقم از سفر میاد
پنجره ها رو وا کنین که عشقم از سفر میاد
برای غربت شبم مژده ای از سحر میاد
صدای پاشو می شنوم تو کوچه ها قدم زنون
پر می کشه دلم براش به سوی ماه تو آسمون
آهای آهای ستاره ها فانوس راه اون بشین
بگین بیاد از این سفر تو این شب ستاره چین
پنجره ها رو وا کنین گل بریزین سبد سبد
میاد که پیشم بمونه گفته نمی ره تا ابد
ستاره ها بهش بگین جدایی و سفر بسه
بگین به این شکسته دل یه عمره دلواپسه
منم تنهـــا، منم بی کس
منم مانند آن شمعی که در غربت برای قلب بی نورم همیشه اشک می ریزم.
منم خاکستری سرد و بی احساس.
منم آن تک درخت بی گناه و بی برگ.
منم دلمــــرده ی غمگین.
منم بیزار از عشق و از محبت های بی فرجام.
چــــــرا از من نمی پرسی؟ چــــرا اینگونه غمگینم؟!!
توی روزگاری که دل واسه شکستنه
قیمت طلای دل قد سنگ و آهنه
بین این همه غریبه یه نفرمثل تو میشه
آشنایی که تو قلبم می مونه واسه همیشه
تو نباشی چه کسی منو نوازش می کنه
با صبوری با من دل خسته سازش می کنه
تو نباشی نمی خوام لحظه ای رو سر بکنم
نمی دونم بعد تو من چی رو باور بکنم
نمی تونم نمی تونم که تو رو رها کنم
بعد تو من چه کسی رو عشق من صدا کنم
تو نباشی چه کسی منو نوازش می کنه
با صبوری با من دل خسته سازش می کنه
توی روزگاری که عشق دیگه رسم زندگی نیست
وقتی تو دلهای سنگی هیچ کسی همیشگی نیست
بین این همه غریبه یه نفرمثل تو میشه
آشنایی که تو قلبم می مونه واسه همیشه
تو نباشی چه کسی منو نوازش می کنه
با صبوری با من دل خسته سازش می کنه
رفته بودیم که دور از انظار دیگران، ساعتی با سرگردانی یک عشــق بی پناه
زیر روشنایی ماه، گردش کنیم. آسمــان کاملا بود. مهذا پاره ابری سیاه، صورت نازنین
ماه را در سیاهی خود ناپدید می کرد!
گفتم: آسمان باین صافی، معلوم نیست این قطعه ابر سیاه، از گریبان ما چه می خواهد؟
اشاره به ابر کرد، آهی کشید و گفت: آن! ابر نیست!
عصاره است. عصاره ناله های پنهــانی عشـــاق واقعی است... روی ماه را پوشانده است.
تا مــاه شاهد عشق دروغ مـــن و تـــو نباشد....
نمیدانم چرا رفتی ...
نمیدانم چرا !!!
شاید خطا کردم و تو ...
بی آنکه فکر غربت چشمان من باشی
نمیدانم کجا؟! تا کی؟! برای چه؟!
ولی رفتی ... و بعد از رفتنت باران چه معصومانه می بارید
روزی هزار بار بر صفحه دل بنویس : میان بود و نبودش
تنها یک حرف فاصله است !
به همین سادگی.............
ومن روز و شب جریمه سنگین رفتنت را پرداختم
وجز دل که روزی هزار بار خراش افتاد............
کسی نفهمید که از ب بودنت
به که پیغام دهم ؟
به شباهنگ که شب مانده به راه
یا به انبوه کلاغان سیاه
به که پیغام دهم ؟
به پرستو که سفر میکند از سردی فصل
یا به مرغان نکوچیده به مرداب نگاه
به که پیغام دهم؟
دست من دست تو را میطلبد
چشم من روی تو را میجوید
لب من نام تو را میخواند
بی تو از خویش گریزانم من
دل من باز تو را میخواهد
به که پیغام دهم ؟
کاش بر سینه خویش
نقشی از عشق تو حک می کردم
تا پس از مرگ دلم
یادگاری ز تو و عشق تو
با خود ببرد
ولی افسوس که دیگر قلبم
تاب این زخم ندارد
ای وای.......
نازنینم!
باز مهربانی چشمهایت،
پنجره ی خیالم را ستاره باران کرد!
باز گرمی دستانت،
روحم را تا دورترین،لمس یادها برد!
به صدای امواج !
به برگ برگ شاخه های درختان !
به بی قراری بادهای سرگردان !
به آواز قمری های حیاتم قسم!
نـــمی توانم پلکهایم را به روی خیال تو ببندم!
نــــمی توانم!
نــمی توانم عطر یاد تو را،از چارفصل دلم پاک کنم!
نـمی توانم!باورکن،نمی توانم!
نازنینم!
ایـــن همـــه فاصله را چگونه تاب بیاورم؟
ایـــن همــــه روز راچگونه به تنهایی دوره کنم؟
ایـــن همـــه شمع را با چه رنگی از امیّد، روشن نگه دارم؟
ایـــن همــــــه فصل را تا به کی،خط بزنم؟
چگونه دوستت دارم ها را ترسیم کنم
که کلمه ای حتی،از یاد نرود؟
قصه ی ایـــن همــه دلتنگی را،
با کدام قلم،برایــت بنگارم؟
آخــــر برای تک تک واژه های بی قراریم،
قلمها را طاقتی نیست!
به اندازه ی تمامـی ابرهای دنیــا،
دلم گرفته است!
به دیدار ایــــن دل غمگین بیا!
شانه هایــت رابرای ایــــن هــمه بارش،کم دارم!
پرستوها چرا پرواز کردید؟
جدایی را شما آغاز کردید...
جدایی بی وفایی قهر و دوری
همه باشند گناه آشنایی....
کاش می دانستم این روزها چه بهایی دارد!!!
کاش می دانستم آخر قصه ی روزگار چه می شود!!!!!!!!
گفتی از دل تنگم بگم دل من تنها به خاطر دوری از تو تنگه عزیزم
. نمی دونم چی بگم شاید بعضی وقت ها سکوت مفهوم خیلی
از حرف ها رو بگه ولی بدون, توی دلم خیلی گفتنی هاست
که می خواد فریاد بزنه ولی شرمش می گیره از تو .
آخه دوست نداره تو رو با حرفهای غمگینش ناراحت کنه سکوت می کنه
همین قدرقانع هستم که بیام و اینجا چند سطری خط خطی کنم و برم ....
می خواهم از تو بنویسم
قلم را روی کاغذ فشار می دهم
اما هیچ نمی نویسم
نمی توانم
از تو هیچ به یاد نمی آورم
تنها نامی که ماه هاست بر زبان
نیاوردمش
و یک مشت خاطره
که آنقدر پوسیده اند که نمی دانم
چند سال پیش آنها را نوشته ام
با آنها چه کنم؟
با تو چه کنم؟
با کسی که از او جز یک نام و مشتی خاطره هیچ ندارم !
حتی نامت هم برایم نا آشنا شده است
به راستی تو کیستی؟.........
نمی دانم !
باز مثل هر شب بغضی راه گلویم را سد کرده است
می خواهم نامت را صدا کنم
اما نمی توانم
باد می وزد و دفتر خاطرات را ورق می زند
در میان خاطرات پوسیده ام باز تو را می بینم
اشک هایم جاری می شوند
خاطرات پوسیده را به قلبم می فشارم تا یاد تو آرامم کند
دفتر خاطرات خیس می شود
و نوشته هایم آرام آرام محو می شوند
تمام دفترم سفید می شود
تنها یک کلمه در آن باقی می ماند
و من میدانم که. . .
نام تو هرگز محو نخواهد شد !
