ای مهربان

ای مهربان

وقتی که خورشید به پیشواز شب میرود

وکوچه از صدای پای اخرین عابر تهی میشود

با کوله باری از غم و درد میروم و

ترا با تمام خاطرات دیرین در میان کوچه های ساکت شهر تنها می گذارم

گریه مکن ای وارث شکوفایی باران من باید بروم تا با غم غریبی خویش

غم غربت را از جداره های دل عاشقان بزدایم

اما بدان نبض خاطرم هر لحظه بیاد تو می تپد

چته اسمون دوباره

            کم اوردی باز ستاره؟

                       اشک نریز اخماتو وا کن

                                   بخدا فایده نداره

                                            میگن اشک اگه بریزی

                                                        سبکت میکنه اما

                                                                 اونی که گذاشته رفته

                                                                              کی ما رو به یاد میاره

                                                                                       اینقدربارون میریزی

                                                                                             به تو شک میکنه مهتاب

که دیشب بوده تابستون

             ولیکن امشب بهاره
                        دلتو بزن به دریا

                              تا بشی تنهای تنها

                                        یا شاید خدا بخواد و

                                                 بکنه بهت اشاره

                                                     اگه اون یه کم دوست داشت

                                                            بی خداحافظی نمیرفت
                                                                            دعا کن خدا تلافی
                                                                                              سر قلبش در نیاره

                                                                                                    اگه بی وفا نبود که

واسه تو عزیز نمی شد
                   اونی که بشکنه اما
                                  بمونه اون موقع یاره
                                                 اسمون دیگه تموم کن
                                                                       گریه رو فقط دعا کن

                                                                                 که خدای اسمونا

                                                                                                   هیچ روزی تنهاش نذاره

 

بخواب ای دختر آرام مهتاب
       ببین گلهای میخک خسته هستند
تمام اشک هایم تا بخوابی
        میان مخمل چشم شکستند
بخواب ای پونه باغ شکفتن
         گل اندوه امشب زرد زردست

بخواب ای غنچه بی تاب احساس
          فضای شهر شب بو ها سرد ست
بهار سبز عاشقها خزانست
         خزان بی قراران بی وفایی ست
بخواب ای مرغ نا آرام دریا
           گل آرامشم امشب تنهای تنهاست
اگر امشب ز بی تابی نخوابی
            دلم تا صبح در چنگال غم هاست

بخواب ای لذت سرشار پرواز

             که دنیا یک گذرگاه عجیب است
همیشه نغمه مرغان عاشق
        پر از یک حس نمناک و غریب است
                 پرستو هم نمی ماند به بک شهر
                           همیشه هجرتش از بی قراری است
                                     بخواب ای آشنا با خلوت شب
                                          دلم در آرزویش تنگ تنگ است
                                                    نمی دانی که او وقتی بیاید
                                                        بلور اشکهایم چه قشنگ است
                                           بخواب ای شبنم نیلوفر دل
                                  که شب تنهایی دل ها درازست
                    دعایت می کنم هر شب همین وقت
              که درهای دعا تا صبح بازست