یار من بیخال ماست ، چرا ... ؟

سلام من به تو یار قدیمی          منم همون هوادار قدیمی

     هنوز همون خراباتی و مستم          ولی بی تو سبوی می شکستم

همه تشنه لبیم ساقی کجایی
گرفتار شبیم ساقی کجایی

 اگه سبو شکست عمر تو باقی
که اعتبار می تویی تو ساقی

اگه میکده امروز شده خونه تزویر
تو محراب دل ما تویی تو مرشد و پیر

همه به جرم مستی سر دار ملامت
میمیریم و میخونیم سر ساقی سلامت

یه روزی گله کردم من از عالم مستی
تو هم به دل گرفتی دل ما رو شکستی

من از مستی نوشتم ولی قلب تو رنجید
تو قهر کردی و قهرت مصیبت شد و بارید

 
پشیمونم و خستم اگه عهدی شکستم

 آخه مست تو هستم اگه مجرم و مستم

همه به جرم مستی سر دار ملامت
میمیریم ومیخونیم سر ساقی سلامت

میگن مستی گناهه به انگشت ملامت
باید مستا رو حد زد به شلاق ندامت

سبوی ما شکسته در میکده بسته
امید همه ما به همت تو بسته

به همت تو ساقی تو که گره گشایی
تو که ذات وفایی همیشه یار مایی

همه به جرم مستی سر دار ملامت
میمیریم ومیخونیم سر ساقی سلامت

بی یار میلم نیز به ماندن نیست زندگی ام بی او نفسی از سر بیهودگی است

بی یار رفتن را دوست دارم بی یار مردن را دوست دارم

بی یار نفسم دیگر نفس نیست عادتی است دبرین نمادی است از زندگی ساخته ایست که زنده ایم

بی یار من دیگر من نیست

بی یار غم فراوان است و غمخواری نیست اشک بی پایان است و دست نوازشگری نیست

بی یار حرف بسیار است و شنوایی نیست

بی یار دیگر من نیز نیستم