دنیای من : نازنین و غزل و افسانه
دوستدار همیشه گی نازنین و غزل و افسانهدنیای من : نازنین و غزل و افسانه
دوستدار همیشه گی نازنین و غزل و افسانهشب رفتنت...
شب رفتنت عزیزم هرگز از یادم نمیره
واسه هر کسی که می گم قصشو آتیش می گیره
دل من یه دریا خون بود چشم تو یه دنیا تردید
آخرین لحظه ی نگاهت غصه داشت باز ولی می خندید
شب رفتنت یه ماهی تو ی خشکی رفت و جون داد
زلزله خیلی دلا رو اون شب از غصه تکون داد
غم ها اون شب شیشه های خونه رو زدن شکستن
پا به پام عکسای نازت اومدن تا صبح نشستن
تو چرا از این جا رفتی تو که مثل قصه هایی
گله ام از چی باشه ؟ نه بدی نه بی وفایی
شب رفتنت نوشتی شدی قربونی تقدیر
نقره ی اشکای من شد توی گردنت یه زنجیر
شب تلخ رفتن تو گلدونامون اشکی بودن
قحطی سفیدی ها بود همه انگار مشکی بودن
سرنوشت ما یه میدونه زندگی اما یه بازی
پیش اسم ما نوشتن حقته باید ببازی
شب رفتن تو ابرا واسه گریه کم آوردن
شادی ها رو بردن به جاش یه دنیا غم آوردن
شب رفتن تو دیدم خیلیه غمای شاعر
روی شیشه مون نوشتم می شینم به پات مسافر
زیر بارون
زیر بارون می زنم هق
تو نباشی می کنم دق
تو که نیستی پس چی میشه
سرنوشت دل عاشق
زیر بارون دستامو
رو به آسمون صدامو
به نیابت دل تو می زنم فریاد خدامو
قطره قطره می چکه دل روی خاکت که بشه گل
بیش تر از همیشه فریاد بزنم ای دل غافل
باد و بارون
بارون و باد
میگه ای داد می گه ای داد
حالا که نمردی تو دل
پس نبر این دلو از یاد
می شکفه از ساقه ها غم
وا میشه غنچه ی ماتم
نیستی این بار غصه داره
بی تو عمر دل میشه کم
برگ ناز نسترن ها تنه میزنند چو تنها
موندمو بی کس و کارم
ندارم هیشکی تو دنیا...
کلاغ و کبوتر
یه کلاغ پیر و تنها روی این شاخه نشسته
یه سیاه زشت بی کس یه کلاغ دل شکسته
نه قراری واسه موندن نه امیدی واسه پرواز
نه لبایی که بخندن نه صدایی واسه آواز
همه ی عمر درازش توی این سیاهی بوده
هیچ کس برای قلبش حرف عشقی نسروده
خیلی وخ پیش همه عشقش یه کبوتر سفید بود
اونی که برای فلبش آخرین نور امید بود
چه شبایی که به یادش تا سحر ستاره می شمرد
صبح که می شد واسه عشقش یه سبد ترانه می برد
اما آخه کی شنیده یه کلاغ آواز بخونه
یه کبوتر نمی تونه عاشق کلاغ بمونه
واسه این یه روز پاییز کبوتر حرف سفر زد
گریه ی کلاغ رو نشنید توی آسمونا پر زد
حال این کلاغ تنها مونده با یه عالمه یاد
تو صداش هیچی نمونده حتی گریه حتی فریاد
اما تو شباش دوباره سفره ی ترانه بازه
تا نفس داره می تونه یه ترانه دل ببازه
تموم خاطره هاش رو به ترانه ها سپرده
اما با صدای زشتش دل هیچ کس رونبرده
بی تو هرگز
چقدر وحشتناکه که هیچکس دلش برای من تنگ نشدهیچکس
نپرسید چطوری؟!کجایی؟! حتی اونایی که خیلی دم از
معرفت می زدند!!!یاد حرف همسایه افتادم که یکبار گفته
بود...
به سایه ها دل نبند...!!!
"راست می گفت"
روی تخته سنگ نوشته شده بود:
اگر جوانی عاشق شد چه کند؟!
من هم زیر ان نوشتم:
باید صبر کند...
برای بار دوم از ان محل می گذشتم٬زیر نوشته ی من نوشته
بود:
اگر صبر نداشت چه کند؟!
من هم با بی حوصلگی نوشتم:
بمیرد بهتر است...
برای بار سوم که از ان محل می گذشتم٬انتظار داشتم
زیر نوشته ی من نوشته ای باشد٬اما...
زیر تخته سنگ جوانی را مرده یافتم
باهات نبودم برات که بودم
چشات نبودم نگات که بودم
همه ی گفتنی هام فقط تو بودی
اگر حرفات نبودم صدات که بودم
اگر پاهات نبودم یه راه که بودم
اگر گریه نبودم یه اه که بودم
تو خودت مثل روز افتابی هستی
که خورشیدنبودم یه ماه که بودم
می تونستی واسه من یه چاره باشی
"توی اسمون دل