نفرین ...

غربت من هر چی که هست از با توبودن بهتر

آخر خط زندگی این نفسایه آخره

وقتی دارم با هر نفس از این زمونه سیر می شم

وقتی با یه زخم زبون از این و اون دلگیر می شم

این آخر راه دیگه باید که تنها بمیرم

تنها تو اوج بی کسی تو غربت آروم بگیرم

باید برم باید برم باید که بی تو بپرم

آخ که چه سنگین می زنه این نفسایه آخرم

سکوت من نشونه رضایتم نیست می دونی

گلایه هام و می تونی از توی چشمام بخونی

بگو آخه جرمم چیه که باید این جور بسوزم

هیچی نگم، داد نزنم ،لبام و رو هم بدوزم

در به در غزل فروش منم که گیتار می زنم

با هر نگاه به عکست انگار من خودم و دار می زنم

نفرین به عشق و عاشقی

نفرین به بخت و سرنوشت

به اون نگاه که عشقت و تو سر نوشت من نوشت

نفرین به من نفرین به تونفرین به عشق من و تو

به ساده بودن من و...

مرگ من

مرگ من روزی فرا خواهد رسید
در بهاری روشن از امواج نور
در زمستانی غبار آلود دور
یا خزانی خالی از فریاد و شور

مرگ من روزی فرا خواهد رسید
روزی از این تلخ و شیرین روزها
روز پوچی همچو روزان دگر
سایه ای امروزها دیروزها

دیدگانم همچو دالانهای تار
گونه هایم مرمر های زرد
ناگهان خوابی مرا خواهد ربود
من تهی خواهم شد از فریاد و درد

می خزند آرام روی دفترم
دستهایم فارق از افسون شعر
یاد می آرم که در دستان من
روزگاری شعله می زد خون شعر

خاک می خواند مرا هر دم به خویش
می رسند از ره که در خاکم نهند
آه شاید عاشقانم نیمه شب
گل به روی گور غمناکم نهند

بعد من ناگه به یک سو می روند
پرده های تیره ی دنیای من
چشم های نا شناسی می خزند
روی کاغذ ها و دفتر های من

آدمک

آدمک آخر دنیاست بخند

آدمک مرگ همین جاست بخند ،

دست خطی که تو را عاشق کرد شوخی کاغذی ماست

بخند ،

آدمک خر نشوی گریه کنی کل دنیا سراب است بخند ،

آن خدایی که بزرگش خواندی به خدا مثل

من

و

تو

تنهاست بخند

دلارام

دلارام دلم ، آرام من کو؟

درین باران غم ، پس بام من کو ؟

دلارام دلم کو ؟ آن نگاه کو ؟

برین کشتی شکسته ، ناخدا کو ؟

پس آن رویای دیروزی کجا رفت ؟

اسیر باد پاییزی چرا رفت ؟

دلارام دلم ، دلتنگم از دل

که ای دل ، پای رفتن مانده در گل

برای زخم جان ، کو جان پناهی ؟

دلم می سوزد و در سینه آهی

دلارام دلم ، آرام من کو ؟

درین باران غم ، پس بام من کو ؟

شاد باشین

دلتنگی

ولی با دلتنگی‌ات چه می‌کنی؟

نگو که دلتنگ نیستی،‌

چرا که نمی‌توانی غمی که این روزها در ته چشمت موج می‌زند را پنهان کنی.

انگار هنوز خو نگرفته‌ای به درختانی که هیچ وقت پشتشان قایم‌باشک بازی نکرده‌ای،

پنجره‌هایی که بوی قرمه‌سبزی آشپزخانه را به کوچه هدیه نمی‌کنند،

کوچه‌هایی که در آن ها گم نشده‌ای و خیابان‌هایی که تو را به یاد هیچ کس نمی‌اندازد.

نمی‌دانم، شاید این منم که اشتباه می‌کنم،

به قول شاعری که نمی‌شناسمش:

شنیده‌ام که رفته‌ای بهار را میان مرزهای تازه جست‌وجو کنی

بهار را چنین خیال کن که یافتی!

تو جان خسته را چه می‌کنی؟

خط آخر

چند تا چشمه خشک بشه چند تا پری جادو کنه

پلک من برفهای چند زمستون رو پارو کنه

چند نفر تو خواب من آسه بیان خسته برن

تا غروب خاطره عشق تو رو جارو کنه

به همین سادگی تو رفتی

به همین سادگی تو رفتی و رد پای رفتنت رو ، رو دلم جا گذاشتی...به همین سادگی

من تنها شدم...تنها تر از خاطره های با هم بودنمون که حالا غبار فاصله اونها رو پشت

دستهاش قایم کرده...تو که رفتی دلم به جرم عاشقی محکوم به مرگ در حبس ابد شد و برای

چشای بیقرارم حکم انتظار صادر شد...اما جرم من فقط عاشقی بود همین...

عطر خیالت دیگه مجال بوییدن گلهای اطلسی رو نمیده....هر شب نسیم رویا چشام رو نوازش

میکنه و ماه اشکهاش رو روی گونه ام میکاره....

حس خوب بودن تو از دروازه ی خاطره هام عبور میکنه و رد پای شکوفه های سیب رو

به جا میذاره...آه که چه قدر خسته ام...خسته ام از تکرارهمیشگی فردا....خسته ام از تکرار

واژه هام که همه رنگ تو رو دارند....می خوام اشکا ی بی پناهم رو تو دستام بگیرم و شمعی

به خاموشی تموم نا گفته ها روشن کنم...می خوام تو این افسانه ی شب زده که واسم

رنگ حضور نداره تو کوچه ی بهار تابلوی بن بست بزنم...

تو این خلوت گم گشته ی سرد یه نفس مونده به صبح...تا پایان من...فقط یه نفس..

دارم از تو نگات میرم

دارم از تو نگات میرم   

                       دارم با غصه هات میرم

دارم با حرف خاموشت 

                       با بغض خنده هات میرم

کی می دونه کجا می رم ؟

                      کی می دونه چرا میرم ؟

کی می دونه پرم اما

                     چه سرد و بی صدا می رم؟

دل من نازنینم باز تنهایی

                     چه کرده با توکه با من نمی ایی؟

چرا دادی خودت رو دست رویاهات

                    چرا افسوس خوردی واسه فرداهات

دل من نازنینم دست از او بردار 

                      شکستی با غرور چشم های او به یادش ار

دل من خسته شد جانم تمامش کن

                      فقط باقیست در من یاد چشم او

همین را هم حرامش کن  حرامش کن

نمی خواهم دگر ان چشم افسون کار

                      نمی خواهم برو دست از سرم بردار

دگر خوابی درون چشم هایت نیست

جز اشکی که نمی ریزد

                    بگو چه از خودت باقیست ؟

شدی غمگین و سرد و خسته و تنها

                        غرورت گشته دست اویز انسان ها

بیا با من اگر سنگی اگر خاکی

خدارا می دمت  سوگند

بیا با من هنوز هم عاشقی ...پاکی

دل من نازنینم باز تنهایی...

                     چه کرده با توکه با من نمی ایی....؟ اه

فاصله

گفتی که مرا دوست نداری گله ای نیست
بین من و عشق تو ولی فاصله ای نیست
گفتم که کمی صبر کن و گوش به من کن
گفتی که نه باید بروم حوصله ای نیست
پرواز عجب عادت خوبیست ولی حیف
تو رفتی و دیگر اثر از چلچله ای نیست
گفتی که کمی فکر خودم باشم و آن وقت
جز عشق تو در خاطر من مشغله ای نیست
رفتی تو خدا پشت و پناهت به سلامت
بگذار بسوزد دل من مساله ای نیست

چقدر سخته

چقدر سخته که بغض داشته باشی، اما نخوای کسی بفهمه.

چقدر سخته که عزیزترین کست که یه عمری باهاش بودی، ازت بخواد فراموشش کنی.

چقدر سخته که سالگرد آشنایی با عشقت رو بدون حضور خودش جشن بگیری.

چقدر سخته که روز تولدت، همه بهت تبریک بگن، جز اونی که فکر می کنی به خاطرش زنده ای.

چقدر سخته که غرورت رو به خاطر یه نفر بشکنی، بعد بفهمی دوستت نداره.

چقدر سخته به چشمای کسی نگاه کنی، اونو توی وجودت بزاری، باهاش زندگی کنی، ولی اون هیچ وقت معنی نگاهت رو نفهمه.

چقدر سخته توی چشمای کسی که تمام عشقت رو ازت دزدید و به جاش یه زخم همیشگی رو به دلت هدیه داد، زل بزنی و به جای اینکه لبریز کینه و نفرت شی حس کنی که هنوزم دوستش داری.

چقدر سخته دلت بخواد سرت رو باز به دیواری تکیه بدی که یه بار زیر آوار غرورش همه ی وجودت له شده.

چقدر سخته توی خیالت ساعتها باهاش حرف بزنی اما وقت دیدیش هیچ چیز جز سلام نتونی بگی.

چقدر سخته وقتی پشتت بهشه دونه های اشک گونه هاتو خیس کنه، اما مجبور باشی بخندی بزنی تا نفهمه هنوز دوستش داری.

چقدر سخته گل آرزوهاتو تو باغ دیگری ببینی و هزار بار تو خودت بشکنی واون وقت آروم زیر لب بگی گل من باغچه ی نو مبارک.

بر سنگ مزار

الا، ای رهگذر! منگر! چنین بیگانه بر گورم
چه می خواهی؟ چه می جویی، در این کاشانه ی عورم؟

چه سان گویم؟ چه سان گریم؟ حدیث قلب رنجورم؟
از این خوابیدن در زیر سنگ و خاک و خون خوردن
نمی دانی! چه می دانی، که آخر چیست منظورم
تن من لاشه ی فقر است و من زندانی زورم
کجا می خواستم مردن!؟ حقیقت کرد مجبورم
چه شبها تا سحر عریان، به سوز فقر لرزیدم
چه ساعتها که سرگردان، به ساز مرگ رقصیدم
از این دوران آفت زا، چه آفتها که من دیدم
سکوت زجر بود و مرگ بود و ماتم و زندان
هر آن باری که من از شاخسار زندگی چیدم
فتادم در شب ظلمت، به قعر خاک، پوسیدم
ز بسکه با لب مخنت، ‌زمین فقر بوسیدم
کنون کز خاک فم پر گشته این صد پاره دامانم
چه می پرسی که چون مردم؟ چه سان پاشیده شد جانم؟
چرا بیهوده این افسانه های کهنه بر خوانم؟
ببین پایان کارم را و بستان دادم از دهرم
که خون دیده، آبم کرد و خاک مرده ها، نانم
همان دهری که بایستی بسندان کوفت دندانم
به جرم اینکه انسان بودم و می گفتم: انسانم

ستم خونم بنوشید و بکوبیدم به بد مستی
وجودم حرف بی جایی شد اندر مکتب هستی

شکست و خرد شد، افسانه شد، روز به صد پستی
کنون ... ای رهگذر! در قلب این سرمای سرگردان
به جای گریه: بر قبرم، بکش با خون دل دستی
که تنها قسمتش زنجیر بود، از عالم هستی
نه غم خواری، نه دلداری، نه کس بودم در این دنیا
در عمق سینه ی زحمت، نفس بودم در این دنیا
همه بازیچه ی پول و هوس بودم در این دنیا
پر و پا بسته مرغی در قفس بودم در این دنیا
به شب های سکوت کاروان تیره بختیها
سرا پا نغمه ی عصیان، جرس بودم در این دنیا
به فرمان حقیقت رفتم اندر قبر، با شادی

که تا بیرون کشم از قعر ظلمت نعش آزادی

چشمک

به چشمک اینهمه مژگان به هم مزن یارا

که این دو فتنه بهم می زنند دنیا را

چه شعبده است که در چشمکان آبی تو

نهفته اند شب ماهتاب دریا را

تو خود به جامه خوابی و ساقیان صبوح

به یاد چشم تو گیرند جام صهبا را

کمند زلف به دوش افکن و به صحرا زن

که چشم مانده به ره آهوان صحرا را

به شهر ما چه غزالان که باده پیمایند

چه جای عشوه غزالان بادپیما را

فریب عشق به دعوی اشگ و آه مخور

که درد و داغ بود عاشقان شیدا را

هنوز زین همه نقاش ماه و اختر نیست

شبیه سازتر از اشگ من ثریا را

اشاره غزل خواجه با غزاله تست

صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

به یار ما نتوان یافت شهریارا عیب

                      جز این قدر که فراموش می کند ما را

خیانت

یادته گفتی داریم برای همدیگه یه شرط

که بمیریم اگه داشته باشیم قلب سنگ و سرد

باشیم همیشه برا هم مثل دارو و مرحم

اگه خوب نشدیم همدیگرو بکنیم کفن

اما فهمیدیم عشق بینمون بوده خنثی

فقط می کردیم براهم تظاهر و ادعا

تو قرارا فقط به همدیگه میکردیم سلام

یه چیزی کم داشتیم مثل موسیقیه بی کلام

روزامون شده بود مثل کاغذای باطله

که ما خطای توش بودیم خطای بی عاطفه

دیگه فایده ای نداره هرچی بگی ببخشید

چون چشامون چیزی رو که باید می دید و دیگه دید

برو ولی من تو رو دیگه نمی کنم حلال

تو اون دنیا باز خواستت می کنم با چندتا سوال

تنهام بذار عشق تو  وجودم شده خاموش

لااقل بی انصاف برای مرگم تیره بپوش

فکر می کنم با نفرینام زندگیت بشه جهنم

که راضی بشی به مرگ خودت با خوردن سم

حالا دیگه دارم میگم زیر لب اشهدمو

برو به آرزوت رسیدی نمی بینی منو

روحم می خنده موقع گذاشتنم توی قبر

اشک می ریزی انگار از چشات میباره ابر

تو اومدی پیشم مثل نوش داروی بعد مرگ

که نداره اثری نمیاره به رخم رنگ

آخرش میگی تو ذهنت دوستت دارم همیشه

مثل اقیانوسی که امکان نداره خشک بشه

می خوام بگم قبل از دست دادن کسی

قدرشو بدونید شاید فردا نداره نفسی

مثل تو که باهم بودیم ولی تو با من نبودی

نمی دونم عاشق چشمای کی شده بودی

اسم تورو تو قلبم یه نقطه ی کور می کنم

چشمای روشن تو رو تاریک و بی نور می کنم

من که میرم تو هم منو از ذهنت ببر از یاد

دیدارمون به قیامت باشه ای رفته به باد

توی پاییز وقتی تنها تو برگا قدم زدی

وقتی رفتی زندگیتو با اون یکی رقم زدی

بدون اینو که دل من هنوزم دنبالته

ولی افسوس یکی دیگه زیر بارون پا به پات

قصه من و تو

دلم مثل دلت از جنس سنگ نیست

چشام مثل چشات از همه رنگ نیست

ما دوتا باهم بودیم مهربون مثل قناریها

به جون هرچی عاشقه دوستی ما یه جنگ نیست

زندگیمون بهاری بود ولی ابر بهار نداشت

دلهای اسیر ما حتی راهی واسه فرار نداشت

مثل مهتاب بودیم و گریه تو کارمون نبود

دل نامهربون تو مگه با دل من قرار نداشت
می دونم رسم همه عشقهای خوب جداییه

جدا شدیم از همدیگه کجای این عاشقیه؟

رفتی آسمون و من تو زمین موندگار شدم

خیالی نیست عشقت برام یه عشق جاودانیه

شب میلاد عشقمون همیشه یادم می مونه

تا جون دارم صدای قشنگت تو گوشم می خونه

هر جا می رم عطر تو مشاممو پر می کنه

فقط خدای مهربون راز عشقمونو می دونه

صبر من تموم شده طاقت موندن ندارم

دلم اسیر شده حس بی تو بودن ندارم

من و گریه با هم بدجوری رفیق شدیم

بی تو من حتی حس و حال سرودن ندارم

قصه عشق ما هرچی بوده اماحالا تموم شده

زندگیمون به پای هم یه عمر که حروم شده

فرشته ی مهربون تو قصه ها از پیش مارفته دیگه

شاید خدا درهای لطفشو به روی ما بسته دیگه

آنکه چشمان تو را اینهمه زیبا کرده ...

عشق دستمال کاغذی به اشک !

بر ماسه ها نوشتم ...

بر ماسه ها نوشتم دریای هستی من از عشق توست سرشار

این را به یاد بسپار

بر ماسه ها نوشتی ای همزبان دیرین این آرزوی پاکی است

 اما به باد بسپار

دو تا کارت پستال خفن

مراسم غسل تعمید مسیحیان در رودخانه سرد و منجمد!

یلی ها معتقد هستند که "غسل کردن با آب" از اعتقادات دین یهود وارد مسیحیت شده است. اما با دیدن آداب و رسوم دینی مختلف متوجه این نکته می شویم که "تطهیر شدن با آب" به نوعی در تمام ادیان و مذاهب وجود دارد. در واقع غسل کردن با آب جاری به منظور منزه شدن از گناهان از "هندوییسم" به عنوان قدیمی ترین مذهب زنده دنیا گرفته تا "اسلام" که لقب آخرین دین خدا را دارد، دیده می شود. آب جاری نشانه پاکی و عامل تطهیر در فلسفه ی تمام مذاهب ابراهیمی و غیرابراهیمی ست که اگر با خواندن دعا و نیایش همراه شود به پاک کردن گناهان انسان نیز منجر می شود.

فرقه های مختلف مسیحیت در دو نوبت غسل تعمید را به جا می آورند. گروهی معتقدند که این رسم باید در دوران نوزادی کودک انجام شود تا بدین وسیله او پیرو مسیحیت اعلام شود. گروهی دیگر معتقدند که فرد باید در سن بلوغ و بعد از اعلام شخصی گرویدنش به مسیحیت غسل تعمید شود و آن زمان است که به عنوان پیروی این دین شناخته می شود. بسیاری از مسیحیان معتقدند که این اقدام سمبلیک یادآور مرگ و رستاخیز مسیح است. یادآور این نکته که مرگ مسیح به خاطر گناهان پیروانش است. در واقع یک مسیحی هنگام فرو رفتن در آب تطهیرکننده با مسیح می میرد و بعد از بیرون آمدن دوباره زنده می شود؛ منزه و پاک، که البته این آئین برای تمام سنین ضروری تلقی می شود. در اینجا تصاویری از مراسم غسل تعمید مسیحیان در شمال قزاقستان (روسیه) در آب های یک رودخانه یخی را ملاحظه می کنید :

غم

وقتی از مادر متولد شدم ..صدایی در گوشم طنین انداخت که بعد از این با تو خواهم بود. به او گفتم تو کیستی؟ گفت : غم! فکر کردم غم عروسکی خواهد بود که من بعدها با اون بازی خواهم کرد. ولی بعدها فهمیدم!! که من عروسکی هستم در دستان غم …